Hoe erg kan het zijn, een keer carnaval overslaan? In het verleden ben ik een aantal keer op wintersport gegaan tijdens carnaval. Ik begrijp nu nog steeds niet waarom, maar iedereen maakt fouten. Het is ook niet erg, als je maar niet geconfronteerd wordt met de feestelijkheden. Ik moet zeggen, ik heb het toen niet gemist. Hoe kan het ook als je elke dag tijdens de après-ski op je lompe skischoenen in een kroeg danst op slechte muziek, terwijl je flink wat alcohol naar binnen gooit?
Voor degenen die het niet vieren moet het vreemd zijn om te zien hoe de zuidelijke helft van het land vier dagen totaal los gaat. En dat is prima, want ik begrijp de lol van een gemiddeld zomerdorpsfeest ook niet. Het is ook niet uit te leggen, want het is een gevoel. Niet alleen tijdens die vier dagen, maar heel het jaar. Het zit in je hart en naarmate carnaval dichterbij komt, groeit dat gevoel uit tot intense vreugde, die op zaterdag (en voor sommigen al veel eerder) definitief losbarst.
Er is een documentaire gemaakt die perfect laat zien wat dit feest betekent: Nao ’t zuuje. Het speelt zich af in Venlo, maar dat maakt niet uit, want het is herkenbaar voor iedereen bij wie carnavalsbloed door het lichaam stroomt. Lex Uiting is werkzaam in Hilversum, maar reist elk jaar terug naar Venlo, de plaats waar hij geboren is.
In 2017 was hij stadsprins en werd hij gevolgd door een cameraploeg. Het is een ontroerend document geworden, dat perfect het carnavalsgevoel laat zien en datgene waar het allemaal om draait: trots, verbondenheid en liefde. Natuurlijk wordt carnaval overal anders gevierd, maar dat gevoel is overal hetzelfde. Het feit dat het nu niet kan, is een bittere pil voor velen.
Wie ook zwaar teleurgesteld is, is mijn eigen Fries. Ik heb hem geïmporteerd en hij heeft zich prima aangepast in Brabant. Maar helaas, op het gebied van carnaval is zijn inburgering totaal mislukt. Ik heb een poging gewaagd, maar ik heb het heel snel opgegeven. Als het er niet in zit, gaat het niet lukken. Hij houdt van me, maar heeft duidelijke grenzen. En carnaval is een grens.
Hij wil geen huiskamer vol confetti of een eettafel vol kleurrijke oogschaduwpaletten, lippenstiften en nepwimpers. Hij zit ook niet te wachten op een bed vol glitters. Hij wil geen vrouw die laat op de avond lichtelijk aangeschoten binnen komt vallen en met veel bombarie op zoek gaat naar eten. Daarom zet hij me elk jaar met veel plezier af bij mijn zus, inclusief al mijn kostuums, pruiken, hoeden en make-up.
Voor de vorm geeft hij me dan een kus, maar vlucht vervolgens heel rap het huis uit. Fluitend rijdt hij naar huis, maar stopt onderweg even bij de Albert Heijn, waar hij alle etenswaren inslaat die hij heerlijk vindt, maar ik niet. Vervolgens zit hij gelukzalig 4 dagen in zijn eigen bubbel op de bank, terwijl hij oorlogsdocumentaires kijkt en zuurkoolstamp eet. Ieder zijn ding zullen we maar zeggen. Maar helaas, dit jaar geen alone time voor hem!
Afgelopen weekend werd veel georganiseerd, maar enkel online. Ik kon er niet naar kijken, het was té confronterend. Bovendien vond ik het een beetje zielig om alleen voor een schermpje te gaan zitten met een hoed op mijn hoofd en een groot glas wijn voor mijn neus.
Natuurlijk, volgend jaar gaan we het dubbel en dwars inhalen, maar ik weet nu even niet wat ik met mezelf aan moet. Er waren links en rechts mensen die het toch niet konden laten, een kostuum aantrokken en naar de stad gingen, in de hoop daar nog enige gelijkgezinden aan te treffen. Er zijn ook een aantal feestjes opgebroken. Ik snap dat. Maar ook weer niet. Blijf gewoon binnen, verdorie!
Het enige wat ik nu kan doen, is wachten op betere tijden. De voorpret voor carnaval 2022 begint NU! En als iedereen nu gewoon thuisblijft en eens subiet stopt met dat irritante recalcitrante gedrag, dan gaat het nog echt gebeuren ook.
bron: eigen foto (BK)
