Laatst zei iemand tegen mij: “Waarom ga jij niet de politiek in? Jij hebt toch altijd een mening?“
Ja zeker heb ik een mening. Maar die is niet altijd goed onderbouwd en daarbij roep ik vaak iets vanuit mijn gevoel. Bovendien haat ik politieke spelletjes. Dat had ik al toen ik nog in het bedrijfsleven werkte. Al die managers, ze waren allemaal een beetje narcistisch en machtsbelust.
Correct me if I’m wrong, maar is het niet zo dat iedereen, van de magazijnmedewerker tot de directeur, zich moet inzetten voor het bedrijf? Als het goed gaat met het bedrijf, gaat het ook goed met de werknemers, toch? Maar nee, allemaal speelden ze Strategootje om hun eigen stukje bedrijf te beschermen. En om zichzelf omhoog te werken natuurlijk. Dit verklaart mijn absolute gebrek aan ambitie. Als ik al kontkussend en spelletjes spelend de top moet bereiken, haak ik af.
Hetzelfde gedrag zie ik in de politiek. In eerste instantie gaat iemand de politiek in met goede intenties. Ze willen een zinvolle bijdrage leveren aan de samenleving of opkomen voor degenen die geen stem hebben. Maar wie met pek omgaat, wordt ermee besmet, dus als ze eenmaal meedraaien in het politieke circus moeten ze lobbyen om medestanders te krijgen, compromissen sluiten en spelletjes spelen. En ik ben daar dus niet goed in. Nooit geweest ook. Ik kan niet tegen mijn verlies en om verliezen te voorkomen, ga ik me niet verdiepen in de spelregels en tactieken. Want als je dat doet, ga je echt meedoen, snap je? Welkom in mijn redelijk ingewikkelde brein.
Dit neemt niet weg dat ik me enorm kan opwinden over wat er allemaal gaande is in Nederland en de rest van de wereld. En niet op een conspiracy manier. Kom niet bij mij aan met je Bilderberg theorietjes of de ‘Elite’ die zich vergrijpt aan kindertjes, want dan ben je aan het verkeerde adres. Alsof er een geheime wereldwijde samenzwering gaande is… Kom op zeg! Zet tien mensen bij elkaar met dezelfde mening en hetzelfde doel en de helft gaat rebelleren, omdat ze op één klein puntje afwijken van de anderen.
Ik bewonder mensen die er alsnog voor gaan en proberen de wereld te veranderen. Zo ook Sylvana Simons. Het is een controversiële vrouw met een stevige mening. Ze is niet de enige, maar haar mening sluit wel redelijk aan bij de mijne. Het verschil tussen haar en mij is dat ik enorm van het harmonie model ben en zij vol overgave tegen schenen en heilige huisjes trapt. Maar goed, het feit dat ze mensen irriteert, wil wel zeggen dat er iets niet goed zit in de samenleving. Om dan toch je mening luid en duidelijk te blijven verkondigen, dat vind ik knap.
Als ik een keer een ongezouten mening geef op social media en iemand reageert erg agressief, heb ik snel de neiging om de handdoek in de ring te gooien. Maar Sylvana gaat gewoon door, ondanks het feit dat ze voor veel mensen volksvijand nr. 1 is. En die mensen zijn niet bang om haar dat te laten weten. In de documentaire Sylvana, diva of demon zag ik de haat die ze dagelijks moet ondergaan. En ik schrok. Het is een ding dat je racistisch bejegend wordt op Facebook, maar als je op straat loopt en de mensen roepen de meest vreselijke dingen, dat zou mij slopen. Je mag van mij denken wat je wilt, maar ik hoef het niet te horen. Ik stop liever mijn vingers in mijn oren en neurie heel zachtjes een kinderliedje. Kop in ’t zand. Want wat ik niet hoor, is er niet.
Ik schrok van de ophef in haar partij Bij1, maar echt verbaasd was ik niet. Het is hartstikke mooi dat jij idealen hebt, maar zie het maar eens voor elkaar te krijgen dat de mensen die je om je heen verzamelt daar zorgvuldig mee omgaan. Ook mensen met goede intenties kunnen een partij opblazen. Quinsy Gario, de tweede man op de lijst, is uit de partij gezet na beschuldigingen van meerdere personen die zich onveilig voelden bij hem. Na het hele #metoo gebeuren sta ik per definitie aan de kant van het slachtoffer. De wereld is een zieke plek en mensen zijn niet altijd eerlijk, maar als er meerdere, identieke verhalen opduiken, lijkt het me duidelijk dat er iets fout zit. Ik zag de verklaring die Sylvana gaf op een bijeenkomst en die was weinig politiek in mijn ogen: snoeihard richting Gario en verontschuldigend naar de slachtoffers.
Na een week stilte zat Gario een paar dagen geleden bij Op1. Nou heb ik al geen hoge pet meer op van dat programma, geef me alsjeblieft echte journalisten die goede vragen stellen in plaats van twee presentatoren die een script volgen. Het leek werkelijk nergens op. Gario ontweek alle beschuldigingen aan zijn adres en gooide een bak stinkende mest op tafel over de partij en Sylvana.
En ik? Ik ben inmiddels zo sceptisch over politiek dat ik niemand meer geloof. Ik blijf keurig stemmen, want zo heb ik dat geleerd van mijn moeder (“Als je niet stemt, mag je ook niet zeiken achteraf”) maar mijn vertrouwen is inmiddels tot diep onder de zeespiegel gedaald. Als er zelfs rotte appels zitten in de partij die opstaat voor de zwakkeren in de samenleving, wie kun je dan nog vertrouwen?
Mijn conclusie: mensen zijn eikels. Of ze nou rechts of links zijn.
bron: pixabay.com 3740718
