“There are two basic motivating forces: fear and love. When we are afraid, we pull back from life. When we are in love, we open to all that life has to offer… Evolution and all hopes for a better world rest in the fearlessness and open-hearted vision of people who embrace life.”
— John Lennon
Op een goed moment kom je op zo’n leeftijd. Zo’n leeftijd waarop de eerste vriend uit jouw kringetje in een ziekenhuis terecht komt met bijvoorbeeld hartklachten. En dat hij dan drie stents krijgt.
Zo’n leeftijd waarop (schoon)ouders beginnen te kwakkelen (of erger, veel erger) en je dingen moet gaan regelen. Notariële volmachten bijvoorbeeld. Uitzoeken wat er binnen de gemeente allemaal aan zorg voorhanden is.
Zo’n leeftijd waarop je gesprekken gaat hebben: ‘Hoe lang wil je het rekken?’, ‘Wanneer wil je dat ik in ga grijpen?’, ‘Welke muziek…?’
Zo’n leeftijd waarop je je realiseert dat je binnen een aantal jaar wees zult zijn. En misschien zelfs ook nog de enige met jouw familienaam. Dat je niet langer meer een fundament hebt, maar het fundament bént. Dat je je bewust wordt van het feit dat jijzelf ook niet het eeuwige leven hebt, maar statistisch gezien zeer waarschijnlijk wel het langste leven. En dat je dus alleen gaat overblijven. Omdat je als vrouw de langste levensverwachting hebt. Omdat je geen kinderen hebt.
Zo’n leeftijd waarop alles in jou schreeuwt om je dan maar terugtrekken, te verdwalen in social media en Netflix, om maar niet die angst te hoeven voelen. Die aanstaande strijd, de verliezen en de eenzaamheid. Dat je in de ogen van de ander kijkt, diezelfde ogen die al 45 jaar naar jou hebben gekeken. Die ander, die voor de zoveelste keer dezelfde vraag stelt, en jij denkt: Ach mens, wat hou ik toch van jou… En wat zou ik er niet voor over hebben om jou de aanstaande weg te besparen.
En dan wéét je: de beste manier om te leven is er middenin. Sta open voor alles wat er op je weg gaat komen, stap er onbevreesd en vol liefde in en laat in de donkere stukken je licht stralen. Jouw licht van liefde. Voor jezelf. Om straks, aan het eind van je eigen leven, te kunnen zeggen: “God, wat héb ik een mooi, goed, vol leven gehad. Ja, er is angst en pijn geweest, maar de liefde overwon.”
Bron: pixabay.com 1164739
