De fut is eruit (14)

1 mei 2017 door Irene ten Barge

bron: pixabay

“WAT HEB JE GEDAAN?! We zouden het samen vertellen!”
Ze genoot van zijn rood aan gelopen hoofd. Voor het eerst sinds dit allemaal begonnen was, had ze het gevoel de touwtjes in handen te hebben.
“Doe eens rustig… Kom ga zitten, dan pak ik koffie en een lekker chocoladetaartje,” zei ze extreem kalm. Ze draaide zich om en lachte terwijl ze de keuken in liep. Hij bleef verloren in de kamer staan. Terwijl ze de koffie inschonk, haalde ze diep adem. ‘Nu rustig blijven,’ sprak ze zichzelf toe. En ze wierp een blik op haar toekomstige ex-man, die nog steeds op dezelfde plek stond.

“Rot op met je koffie,” blafte hij, toen zij de kopjes en het gebak op tafel neerzette.
Zij ging zitten, nam voorzichtig een slokje en bleef hem met haar meest vriendelijke gezicht aanstaren. Uiteindelijk schoof hij ook een stoel naar achter en nam plaats.

“Dus je hebt het ze verteld, daar is niets meer aan te veranderen. Dan wil ik ze nu graag meenemen. Waar zijn ze? Boven?”
“Nee.”
“Nee? Waar zijn ze? Ik wil zo gaan.”
“Moeten we niet eerst praten? Dat wilde jij toch zo graag?”
“Waar zijn ze?”
“Weg. Bij Anja.”
“Mooi, dan haar ik ze zelf daar wel op.”
“Dat gaat niet. Ze zijn met z’n allen naar de bioscoop.”

Zijn ogen werden groot. Hij sprong op van zijn stoel, die met een flinke klap op de grond viel en sloeg tegen de tafel. Ze voelde het blad in haar buik duwen. Even schrok ze. Zou ze te ver gegaan zijn? Snel wuifde ze die gedachte weg. Zij had hier niet om gevraagd. Hij vond dit nodig. Hij dwong haar tot dit gedrag. Ze deed wat ze moest doen. Voor zichzelf zorgen en voor haar kinderen.

“Ze wilden niet met jou mee. Als je mij niet gelooft, kun je hier wachten tot ze terug zijn en het zelf vragen.”
Het was duidelijk dat hij van slag was. Hij kon de woorden niet meer vinden. Na een hoop gestotter en gevloek, kwam er eindelijk iets van een zin uit: “Waarom niet? Heb je gezegd dat ze mee naar opa en oma mochten?”
“Ja. Ze wilden niet. Ik heb gezegd dat het ontzettend gezellig zou worden. Als je me niet gelooft… Bel Anja en vraag het.” Ze reikte hem haar telefoon aan.  Hij griste die uit haar hand, keek er even twijfelend naar en gooide de mobiel op de bank.

“Denk maar niet dat ik dit laat gebeuren,” beet hij haar toe. En hij beende de kamer uit.
Ze plofte op de bank, pakte de telefoon en keek toe hoe hij in zijn auto stapte. Pas toen ze zeker wist dat hij de straat uit was stuurde ze haar vriendin een berichtje:
‘Hij is weg. Je had gelijk. Flink boos.
Kom je zo hierheen met de meiden?
Dan bestel ik iets lekkers te eten voor ons.
Waar heb je zin in?
X’

Wat hier aan vooraf ging:
De fut is eruit (13)

bron: pixabay