bron: pixabay
Ze staarde naar het propje dat ze even daarvoor in de prullenbak had gemikt. Met trillende handen legde ze het op de tafel en probeerde ze het gefrommelde papiertje recht te strijken. Ze wilde niet lezen wat er op stond. Maar toen ze de envelop zag had ze al een vermoeden. De officiële aanhef van de brief maakte haar zowel woedend als verdrietig.
“Geachte mevrouw” stond er. Daarna werd zowel haar achternaam genoemd als haar meisjesnaam. Die meisjesnaam zou straks weer haar enige achternaam worden. Zij zou niet meer dezelfde naam dragen als haar vlees en bloed, als haar dochters. Ze wreef met haar duim over haar trouwring. Als ze al op dit punt aangekomen waren, werd het dan niet tijd om die ring af te doen? Het gouden sieraad hoorde bij haar, net als haar aangenomen achternaam.
Het lukte haar maar niet om het papier kreukelvrij te krijgen. Het maakte eigenlijk niets uit. Toch bleef ze verwoede pogingen doen. In gedachten hoorde ze haar moeders stem: “Die kreukels strijk je er niet uit.” Ze moest lachen. Haar moeder zei dat altijd tegen zichzelf als ze haar gezicht probeerde op te kalefateren. Sinds die ene ruzie had ze haar niet meer gesproken.
“Mam,” zei ze door de telefoon, “kunnen jij en papa alsjeblieft langskomen?”
Haar moeder had niets anders gezegd dan: “Geef ons een kwartiertje en we zijn er,” waarna ze de verbinding verbrak. Snel liep ze naar de keuken en zette de koffie aan. Het koffiezetapparaat was nog aan het pruttelen toen de bel ging. Ze opende de deur voor haar ouders, die haar om de beurt een knuffel gaven. Moest ze nog sorry zeggen of nog over de vorige keer beginnen? Haar moeder verbrak de stilte en vroeg hoe het ging. Ze liep naar de kamer en pakte het gekreukte blaadje van de tafel om het vervolgens aan haar moeder te geven.
Die las het vluchtig, gaf het aan haar vader en knuffelde haar dochter weer.
“Is het een goed voorstel?”
“Ik weet het niet mama. Het ligt daar op tafel.”
“Wat vindt jouw advocaat ervan?” mengde haar vader zich in het gesprek, terwijl hij een hand op haar schouder legde.
“Ik heb geen advocaat,” bekende ze en staarde naar haar schoenen. Ze voelde zich een klein, onhandig, naïef meisje. “Ik dacht dat het niet nodig zou zijn.”
“Ach, lieverd toch!” zei haar moeder.
“Mag ik het lezen?” vroeg haar vader.
Ze knikte.
Hij pakte het boekwerk en begon te lezen. Haar moeder hield haar blik strak op haar lezende man gericht. Hij humde een keer, maakte wat andere geluiden tijdens het lezen en gooide het daarna terug op tafel.
“Ik ken nog een advocaat, daar maak ik van de week een afspraak voor ons.”
Ze begon op haar nagels te bijten en durfde haar vader niet aan te kijken.
“Is het niet goed?” vroeg haar moeder terwijl ze haar echtgenoot met grote ogen aankeek.
“Nou, dát wil ik niet zeggen. Het lijkt me allemaal redelijk, maar ik heb hier geen verstand van. Dus er moet iemand naar kijken die dat wel heeft.”
Dankbaar keek ze haar vader aan. “Maak jij de afspraak, papa?”
“Natuurlijk maakt je vader de afspraak!” antwoordde haar moeder stellig. “En als je het wilt gaan wij met je mee.”
Ze was stil en keek naar haar ouders. Af en toe botsten zij en haar moeder zo erg dat buitenstaanders dachten dat het nooit meer goed zou komen. Soms kreeg ze het gevoel dat ze niets goed kon doen in haar moeders ogen, maar op dit soort momenten wist ze altijd wat te zeggen om haar dochter veilig te laten voelen.
“Het hoeft niet,” sprak haar moeder snel, “alleen als jij het fijn vindt. Papa kan ook alleen mee gaan of er gaat helemaal niemand mee.”
Ze keek haar moeder recht aan: “Nee, ik denk dat ik het wel fijn vind.”
Wat hier aan vooraf ging:
De fut is eruit (18)
bron: pixabay
rare domme site gemaakt door mensen die totaal ontspoort zijn.
Brain! Waar was je al die tijd! Nu weten we ein-de-lijk met stelligheid dat we ontspoord (met een -d) zijn. Dank voor de diagnose. Anyway, gezien je antwoord denken wij dat je heel goed bij ons zou passen: we zijn nog naarstig op zoek naar rare, domme, ontspoorde mensen die voor onze site willen schrijven. Die hebben we namelijk nog niet in ons schrijversassortiment. Als je nu die d’s en de t’s nog een beetje onder controle weet te krijgen (en hoofdletters aan het begin van de zin zijn ook fijn), mag je een poging wagen. Wel doen alsof je een vrouw bent, graag. Deal? Kusje!