De fut is eruit (15)

14 mei 2017 door Irene ten Barge

bron: pixabay

“Fijn dat je alles weer een beetje op orde hebt. Is voor de kinderen ook beter, zo’n opgeruimd huis en een moeder die niet alleen op de bank ligt.” Haar moeder liep achter haar aan de keuken in. Ze had er nu al spijt van dat ze haar binnen had gelaten. Met haar vingertoppen masseerde ze haar slapen, ze voelde hoofdpijn opkomen. “Waar zijn de meiden eigenlijk?” vroeg haar moeder terwijl ze om zich heen keek.

“Boven,” was haar korte antwoord. Ze gooide de koffiebonen in de machine. Het geluid van het malen zou het gekwebbel van haar moeder overstemmen. Gelukkig, dacht ze. Haar moeder praatte rustig door, ze besteedde er geen aandacht aan en hield haar blik op de kopjes gericht.
“Nou, dan loop ik daar even heen schat!” Hoorde ze haar moeder zeggen. “Wat? Hè? Waarheen?” vroeg ze. Maar haar moeder liep de trap al op. Ze hoorde hoe ze de meiden riep. En niet veel later kwamen ze allemaal weer naar beneden. Vrolijk huppelde de jongste achter haar oma aan.

“Oma heeft iets lekkers voor ons mee genomen,” riep de oudste enthousiast en iets te hard.
“Dat kun je ook wel iets zachter zeggen, lieverd. Ik heb hoofdpijn,” zuchtte ze, terwijl ze achter de stoet aan liep met twee koppen koffie.
“Hoofdpijn? Dan pak ik wel even de bordjes en wat drinken voor mijn schatjes.” Ze deed maar. De meiden waren dol op  oma. Het was voor hun ook wel even leuk dat ze er was. En zo hoefde zij in ieder geval geen uitgebreid gesprek met haar moeder aan te gaan. Geen preek aan te horen over hoe het moest. Ze wreef nog een keer over haar voorhoofd en staarde voor zich uit.

Zag ze daar nou iemand voorbij het raam lopen? Pffft, daar moest ze niet aan denken. Nog meer bezoek. Eigenlijk wilde ze vandaag gewoon rust. Bijkomen van gisterenavond. Toen voelde ze zich nog heel machtig. Ze had er samen met haar vriendin op geproost. En nog een keer… en nog een keer. Nu twijfelde ze. Ze keek naar haar dochters. Háár dochters, ja. Ze moest dit doorzetten, voor de kinderen. Die waren nog te jong om te zien wat goed voor ze was. Maar zij zouden hier met z’n vieren beter uit gaan komen.

“Je moet je niet schuldig voelen,” had Anja gezegd. “Je komt gewoon voor jezelf op. Als je dit goed aanpakt, heb je straks alle tijd om voor de kids te zorgen. Dan kun jij er voor ze zijn. Zo was het de afgelopen jaren toch ook. Jij was altijd thuis en hij was altijd weg.” Haar vriendin had gelijk. Wie weet hoe lang hij al een ander had. Hij kon het ontkennen wat hij wilde, ze geloofde er geen bal van.

Het geluid van de voordeur die open ging, haalde haar uit haar overpeinzing. “Papa!!!” riepen alle drie de meiden. De jongste twee renden naar hem toe voor een knuffel. Hij tilde ze allebei tegelijkertijd op.  Hun oudste keek haar aan. De blik in haar dochters ogen kon ze niet plaatsen. Ze knipoogde naar haar en trok haar grootste, kleine meid naar haar toe. Ze drukte het meisje bijna fijn.

Hij negeerde het. Maakte een praatje met zijn schoonmoeder.
“Wat doe jij hier?” onderbrak ze het gezellige gekeuvel van de twee.
“Ik kom de kinderen ophalen voor een ijsje en een bezoekje aan opa en oma.”
“Hun andere oma is hier net met iets lekkers.”
“Oh, ik vind het niet erg hoor,” mengde haar moeder zich in het gesprek.
Boos keek ze haar moeder aan. De oudste zat nog steeds naast haar en bewoog ongemakkelijk heen en weer op de bank.
“Leuk, pap! Kan het, mam?” vroeg haar kleinste dochter.
“Nou…” begon ze.
“Je hebt toch hoofdpijn? Dan is het misschien wel fijn om even zonder de kinderen te zijn en ze hebben hun vader ook al een tijdje niet gezien. Neem anders de gebakjes mee, kunnen jullie die met de andere opa en oma opeten.”

Ze had de situatie totaal niet meer onder controle en voordat ze iets kon zeggen, pakte hij de hand van de oudste en zei: “Kom we gaan even boven wat spullen pakken.”
Haar moeder keek haar onderzoekend aan. “Je weet dat een kind beide ouders nodig heeft. Denk niet alleen aan jezelf.”
“Jij hebt dit met hem afgesproken, ik weet het zeker” gromde ze naar haar moeder.
“Doe rustig, de kinderen zijn boven. Bovendien, ik ben je moeder. Iets meer respect.”

De kinderen kwamen naar beneden met een rugzakje om.
“Geef je moeder een kus,” zei hij. “Dan kunnen we gaan.”
Stuk voor stuk gaven ze haar een kus en knuffel. Ze voelde tranen opkomen, wilde de kinderen vasthouden, bij zich houden. Maar de priemende ogen van haar moeder hielden haar tegen.
“Dag oma,” riepen ze.
“Oma moet nu ook gaan,” zei ze.
Terwijl ze haar moeder ijskoud aankeek, voegde ze er aan toe: “En ik hoef je hier ook niet meer te zien.”

Wat hier aan vooraf ging:
De fut is eruit (14)

bron: pixabay