Blazen!

16 november 2017 door Mirjam Kakelbont

bron: publicdomainpictures.net (CC0-public domain)

Eindelijk gerechtigheid! Nooit never ever ben ik door een agent gesommeerd mijn voertuig aan de kant te zetten; elke keer presteerde ik het nét naast een fuik te rijden.
Eindelijk, na ruim tien jaar ’s Herenwegen onveilig te hebben gemaakt, moet ik stoppen en mijn raampje opendraaien.
‘Goedemiddag, mevrouw. Alcoholcontrole.’
‘Oh, mag ik op het pijpje blazen?’ roep ik met een hunkerende blik.
‘Tegenwoordig gaat dat anders,’ legt de agent uit. ‘U hoeft alleen maar tégen het apparaat te blazen.’ Hij lacht trots, alsof hij deze zegen voor de mensheid zelf bedacht heeft.

Ik word overvallen door moedeloosheid. Uitgerekend wanneer ík de gelegenheid krijg om te blazen, kan dat niet meer ouderwets, maar moet dat tegen een slap aftreksel. Ik voel me tekort gedaan. Altijd ben ik Bobientje in het verkeer, en wat krijg ik er voor terug? Nada. Ik weersta de aanvechting onmiddellijk naar de dichtstbij zijnde slijter te rijden, een fles Campari uit het schap te rukken en deze in de auto soldaat te maken.

‘Kan het echt niet meer op een pijpje?’ vraag ik. Ik kijk zo hopeloos mogelijk. Als ik wil, kan ik dat best. Ik zie de wetsdienaar denken: die mevrouw is een beetje doorgeslagen en nou is ze waarschijnlijk nog niet eens dronken.
Kennelijk krijgt hij medelijden, want hij vraagt: ‘Wilt u even wachten?’
Dat wil ik wel. Ik heb de rest van de dag toch weinig nuttigs te doen.

Bron: commons.wikimedia.org, CC3.0, Author: Capaccio (30-01-2014)

De agent praat met een collega die naar een auto wijst. De agent rommelt wat in de aangewezen achterbak, pakt er iets uit en komt glimlachend mijn kant oplopen. Ja hoor, joepie! Ik mag ouderwets blazen! Mijn mondhoeken raken van vreugde bijna mijn oorlellen. Ik blaas de longen uit mijn lijf, en slaag met vlag en wimpel voor de blaastest.

De agent heeft nog een verrassing voor me: het blaaspijpje mag ik meenemen. Als goede vrienden gaan we uit elkaar. Zo’n aardige agent toch. En wat een voorbeeldige Bob-vrouw. Blij parkeer ik de auto voor de deur, helemaal hyper om mijn huisgenoten te laten delen in mijn vreugde. Ik stap uit.

‘Kkgggggt’ hoor ik onder mijn voet. Ik kijk. Daar ligt het blaaspijpje. Vermorzeld onder mijn laars.