Bron: Pixabay.com
Zondag
Ik moet echt bekomen van alle reacties na mijn ‘uit de kast momentje’. Ik heb enorm getwijfeld of ik mezelf bekend moest maken, want het voelde ook wel lekker om alles te kunnen zeggen in de veiligheid van de anonimiteit. Maar ik ben blij dat ik het gedaan heb. De reacties waren hartverwarmend en ik was er flink emotioneel van. Alsof ik met mijn coming out een grote stap in zelfacceptatie heb gezet. Ik voelde me enorm kwetsbaar en tegelijkertijd oersterk. Nogmaals bedankt voor alle reacties en online steun. Dat was echt geweldig.
Nu dus een doorstart van de column onder mijn eigen naam. Ik hoop dat ik de komende tijd nog voldoende meemaak om mijn afvalproces 2.0 met jullie te kunnen blijven delen. Ik ben zelf ook wel benieuwd wat er allemaal op mijn pad komt en hoe mijn lichaam en geest de komende tijd nog gaan veranderen. Na de hysterie van de afgelopen zes maanden moet het nu wat rustiger gaan worden. Ik moet verder wennen aan mijn nieuwe ik, mijn lossere velletje omarmen en de focus op mijn lijf loslaten.
***
Dinsdag
Over focus op mezelf gesproken… man man wat krijg ik een smal bekkie (en rimpels!). Ik sta regelmatig voor de spiegel en hijs mijn wangen op richting mijn oren. Dat ziet er een stuk beter uit. In mijn hals is dan ook meteen een flubbertje vel verdwenen. Helaas, het blijft niet spontaan daar zitten. Echt een ramp is het ook niet natuurlijk. Ik ben veertig. Wat had ik dan verwacht? Dat ik er ineens weer als iemand van 16 uit zou zien? Toch zou dat passend zijn. Ik voel me namelijk alsof het nu allemaal pas echt begint. Dat ik mijn halve leven verstopt heb gezeten. Half heb geleefd door mijn onzekerheid. En nu ik dan eindelijk lekker in mijn vel zit, ben ik al veertig. Wat enorm zonde, zeg. Gelukkig word ik honderd heb ik besloten, dus ik heb nog even te gaan.
***
Woensdag
Eindelijk reactie op mijn sollicitatie. Ik ben uitgenodigd voor een gesprek! Nou, was dat niet verrassend, want ik ben voor deze functie gevraagd, dus het zou raar zijn als ik geen uitnodiging zou krijgen. Er waren 110 sollicitanten en ik ben één van de elf die zichzelf mogen komen voorstellen. De sollicitatiecommissie bestaat voor het grootste gedeelte uit mensen die ik in de voorgesprekken al heb gezien, dus dat is fijn. Wat minder fijn is, is dat ik een pitch over mezelf moet voorbereiden. Wie ben ik, wat zijn mijn passies, waar krijg ik energie van en waarom ben ik dé ideale kandidaat? Ik krijg spontaan zwaar de zenuwen. Niet omdat ik niet weet wie ik ben of wat ik wil, maar wel omdat ik voor een vierkoppige commissie mezelf moet gaan verkopen. Voor de operatie was ik hierop afgehaakt.
Presenteren vind ik ver-schrik-ke-lijk. Mijn eerste gedachte was dan ook om me terug te trekken. No way dat ik dát ga doen. Maar na er nog even over nagedacht te hebben, is dit een perfecte gelegenheid om mijn onzekerheden los te laten. Ik kan namelijk prima lullen. Ik was echter, zodra ik voor een groep moest staan, altijd alleen maar bezig met mijn lijf. Je buik inhouden en tegelijkertijd een goed verhaal houden is lastig.
Maar ik hoef niks meer in te houden. Ik heb kleding waarin ik me goed voel en ik mag er gewoon zijn. Dus bereid ik een Powerpoint voor waarin ik in woord en beeld mezelf voorstel. Ik denk na over waar ik blij van word in mijn werk, waarom ik deze baan wil en waarom ik dé geschikte kandidaat ben. Het ziet er super leuk uit. Op één van de sheets neem ik de quote van Pippi Langkous op: “Ik heb dit nog nooit gedaan, dus ik denk dat ik het kan.” Natúúrlijk ga ik mezelf pitchen, dat doe ik gewoon even.
Komende maandag is het al zover. Een beetje klotsende oksels heb ik wel…
Aflevering 1 t/m 45 van deze column is te vinden onder de naam van Petra Kasteel op HVD!
Held jij!