Ik moest vandaag opeens weer aan Joost Zwagerman denken. Dat kwam zo.
Naast stukjes voor Hoevrouwendenken.nl schrijf ik ook al een tijdje voor Sargasso.nl. Mijn opiniestukken publiceer ik meestal op beide sites, de gezellige lulverhaaltjes komen alleen hier terecht. En op Sargasso schrijf ik veel voor de rubriek Closing Time; aan het eind van de dag komt er altijd een videoclip, meestal iets muzikaals, met een korte beschrijving. Of in mijn geval vaak een heel epistel. Inmiddels heb ik mijn hele muzikale ontwikkeling beschreven, met mijn halve levensverhaal als bonus. Daar heb ik wel eens wat commentaar op gekregen, maar daar heb ik tegenwoordig schijt aan. Dat verhaal is afgerond met Jason Mraz, waardoor ik moet nadenken over nieuwe dingen.
Wende en Joost
Bron: pixabay.com
En vandaag dacht ik na over Wende Snijders, wat mij betreft één van de beste zangeressen van Nederland. Ik vind het altijd moeilijk een keuze te maken uit het oeuvre van een artiest die ik goed vind. Maar toen schoot me het verhaal van Voor Alles te binnen (die Closing Time komt woensdag 10 okt. om 21.00u hier online). Want dat gaat over Joost Zwagerman. Die had een gedicht geschreven en Wende verzocht om dat op muziek te zetten. Pas op de dag dat het nieuws van zijn zelfmoord bekend werd, heeft ze dat gedaan.
Met een geweldig resultaat. De muziek heeft net als de tekst een donker, onheilspellend randje. Misschien uit schuldgevoel en pure shock, maar haar eigen ervaringen hebben vast ook bijgedragen aan de manier waarop ze het heeft neergezet.
Depressie
Diezelfde dag was ik ook zwaar aangedaan. Depressie is een bekend fenomeen in mijn leven en zo’n bericht hakt er behoorlijk in. Ik deelde het onmiddellijk met mijn vriend, voor wie ik toen songteksten schreef (dat ligt al een tijdje op zijn gat door allerlei verwikkelingen, maar wordt ongetwijfeld weer een keer opgepikt). Binnen de kortste keren had ik vier tekstregels in mijn mailbox, die hij zo even uit zijn mouw had geschud. Hoewel zijn stijl zeker niet de mijne is, werd ik er toch door geraakt. Een dag later had ik een complete tekst.
Muziek!
Het nummer stond niet veel later ook al op muziek, maar dat is nog onvoldoende uitgewerkt. En sinds mijn vriend daar een concept van heeft opgenomen, hebben we nog wat aan de tekst gesleuteld. Daarom alleen de tekst en daaronder het prachtige nummer van Wende Snijders en Joost Zwagerman.
Daar kunnen wij natuurlijk niet aan tippen. Maar er is voor mij geen betere manier om mijn gevoelens te kanaliseren dan erover te schrijven. En omdat ik me bij een songtekst bezig moet houden met rijm en metrum, geef ik mezelf meteen een soort traumatherapie. De emotie wordt minder zwaar, net als bij EDMR, omdat de aandacht wordt verdeeld. Mijn vriend heeft dat trucje later nog wel eens toegepast. Of het resultaat echt zo fantastisch is doet er eigenlijk niet eens toe.
Joost wist het ook niet (werktitel)
Joost ik ken je niet, maar ik voel je wel
Jouw zelfmoord zit onder mijn vel
Ik zie de hel die ik goed ken
Omdat ik niet kan zijn wie ik eigenlijk ben
Man ik ken je niet, maar ik snap je reis
De zoektocht naar ultiem bewijs
Van liefde en barmhartigheid
Omdat ik steeds meer voel dat ik eigenlijk lijd
Refrein
Het leven is een trage moordenaar
Er kan geen groei zijn, zonder leed
En het leven van een kunstenaar
Is zonder lijden niet compleet
Vriend ik ken je niet, maar je hebt me geraakt
Dat je nu toch bent afgehaakt
Maar wees gerust ik volg je niet
Omdat ik nog wel kan zien wat het leven biedt
Gast ik ken je niet, maar wat heb je gedaan?
Jouw sterven grijpt ons allemaal aan
Maar toch, ik heb respect voor jou
Omdat ik begrijp dat je niet meer verder wou
Brug (vooralsnog niet in de muziek verwerkt):
Soms denk ik ook, de tyfus allemaal
Ik wil nix, ik moet nix, ik hoef jullie niet
De tering, de hel en verdoemenis, laat me met rust
Ik weet nix, ik snap nix, ik wil dit niet meer
Joost mag het weten, maar ook jij wist het niet
