Bron: Pixabay.com
De J is van Jamiroquai, Japan, Jethro Tull en Elton John. Hoe die laatste in mijn collectie is gekomen is me een raadsel, het is ook weer zo’n papieren flutdingetje met maar 5 nummers erop. Zal ik wel weer ergens bij gekregen hebben en ik weet zeker dat ik hem nog nooit beluisterd heb. Het enige nummer dat me bekend voor komt is het zeikerige Sorry Seems To Be the Hardest Word. Nee dank je, Elton heeft prachtige nummers gemaakt, maar die staan hier niet op.
Jamiroquai was destijds een sensatie, en ik vind het nog steeds wel aardig als het eens op de radio langs komt. Maar niet de moeite waard om veel aandacht aan te besteden. Wat ik met Japan moet weet ik al helemaal niet, da’s best weirde muziek. Ik zal vast ooit een nummer gehoord hebben dat ik tof vond, en daarom een afdankertje van de bibliotheek hebben meegepikt (zie de tweede Ouwe meuk is ook leuk!). Maar het zegt me nu helemaal niks meer.
Jethro Tull (Original Masters) daarentegen, ja die heb ik wel grijsgedraaid. Om te beginnen natuurlijk vanwege Locomotive Breath, wat mij betreft een meesterwerk dat echt nóóit gaat vervelen. Je herkent het meteen aan het briljante intro; die rustige opbouw die opeens overgaat in een heftige beat. Ge-Wel-Dig!
Het grappige is, dat toen ik kennismaakte met de band, ik hele rare verhalen te horen kreeg. De dwarsfluitist zou kierewiet zijn en in een gesticht wonen, en af en toe naar buiten gelaten worden om met de band een plaat op te nemen. Compleet gelul! Nooit geweten waar die onzin vandaan is gekomen. De dwarsfluitist is gewoon voorman Ian Anderson, die ook de zang voor zijn rekening neemt. De band is in 2014 gestopt, maar Anderson treedt nog steeds op, 73 jaar oud en al 58 jaar actief. Ondanks zijn relatieve onbekendheid, is hij schathemeltje rijk geworden met zijn muziek.
Toch is het wel een beetje een rare snuiter. Zie ook zijn bio op Wikipedia. En dat hoor je af en toe goed terug in de muziek. Sommige nummers vind ik voor een groot deel geweldig, maar ontaarden dan opeens in een kakafonie waar je pijn in je harses van krijgt. Ik wel tenminste.
Dat geldt niet voor Skating Away; een prachtig, lieflijk nummer, met belletjes, accordeon, die fluit natuurlijk en een tekst waarvan ik wilde dat ik hem zelf geschreven had. Prachtig! En heerlijk om mee te zingen, met al die acrobatische stemtoeren.
‘Cause you were bread for humanity
And sold to society
One day you’ll wake up (pling!) in the present days
A million generations removed from expectations of
Being who you really want to be
Skating away
Skating away
Skating away
On the thin ice of a new day
