Bron: Pixabay.com
In de serie ‘Ouwe meuk is ook leuk!’ blijven we nog even bij de A. Ik heb – zonder de dance-cd’s mee te rekenen, die heb ik altijd apart staan – namelijk 7 cd’s die in die categorie vallen (NB: bij soloartiesten is de achternaam leidend). Te weten Acda en de Munnik (Naar Huis), Alanis Morisette (Supposed Former Infatuation Junkie), Alan Parsons Project natuurlijk (Turn of a Friendly Card), Alison Moyet (Alf), Alphaville (Forever Young), Tori Amos (Under the Pink) en 1988 Australian Rocks (verzamelaar).
Wat mij betreft geen enkele misser, al moet ik toegeven dat ik Alanis bijna nooit gedraaid heb en behalve Thank You dus ook geen enkel nummer ken (sorry Lou, ook Joining You was me onbekend), en voor Tori geldt min of meer hetzelfde. Ik denk dat ik ze voor een prikkie op de kop heb kunnen tikken (anders was het van Alanis wel Jagged Little Pill geworden).
Alphaville en Australian Rocks zijn beide afgedankte cd’s van de bibliotheek, waar ooit de vriend van mijn moeder werkte. Daar heb ik er best veel van, waarvan sommige niet eens te draaien bleken te zijn omdat ze zo beschadigd zijn (toch blijven proberen natuurlijk haha).
Dat geldt gelukkig niet voor Australian Rocks, want daar staan best een paar toffe nummers op. Hij opent met de klassieker van Midnight Oil – Beds are Burning. Dat lijkt me nou een bijzonder toepasselijk nummer, in deze tijd waarin het halve continent in de fik staat.
Hoewel het nummer gaat over het onrecht dat de Aboriginals is aangedaan (en nog steeds wordt aangedaan trouwens – wie daar in is geïnteresseerd checkt de indringende serie Total Control), kun je de tekst bijna een op een toepassen op de huidige situatie:
Four wheels scare the cockatoos
From Kintore East to Yuendemu
The western desert lives and breathes
In forty five degrees
The time has come
To say fair’s fair
To pay the rent
To pay our share
The time has come
A fact’s a fact
It belongs to them
Let’s give it back
How can we dance
When our earth is turning
How do we sleep
While our beds are burning
Grappig genoeg is er in 2009 een coverversie – met iets andere tekst – opgenomen door vele artiesten, onder de noemen Time for Climate Justice. Met bijdrages van Kofi Anan en Desmond Tutu. Jammer dat het totaal geen indruk heeft gemaakt. Nou ja, toegegeven, het origineel is ook veel beter.
