Dochterlief werd in maart 15. Oud genoeg om te gaan werken. Maar van vrienden hoorde ze wat die betaald kregen per uur. ‘Dáár ga ik toch niet moeilijk voor doen!’
Nu had ze op dat moment, net vóór Corona, een overvol schoolrooster, sportte daarbij veel en had de spaarzame vrije uren hard nodig voor huiswerk. Zo gek vond ik het dus niet. Ook krijgt ze kleedgeld en zakgeld, waarmee ze prima rond komt.
Maar naarmate haar vriendinnen ook iets ouder werden en gingen werken en sparen voor bijvoorbeeld scooters, ging het toch kriebelen. Na de zomer zou ze ook een minder vol rooster hebben, nu ze een aantal vakken had laten vallen. Aan het begin van de vakantie besloot ze dan ook wel te willen gaan werken, maar actie ondernam ze niet. Tot de laatste week van de zomervakantie.
Ze maakte een CV en bracht die rond bij de winkels in de buurt waar ze wel zou willen werken. Daar werden wel eisen aangesteld overigens: De grote supermarkten werden overgeslagen: “Ik ga echt geen vakkenvullen.” En een aantal winkels voldeden niet aan de huidige mode-eisen “Heb je gezien wat ze daar drágen? Dat ga ik echt niet aandoen!”
Ze weet al wel een tijdje wat ze wil worden: chirurg. Ik zou daarom misschien een hele trotse moeder moeten zijn, maar ik moet het eerst nog zien gebeuren. Ik hoor haar namelijk vaker de (fikse) jaarsalarissen van een chirurg noemen dan dat ik het idee heb dat ze iemand zou willen helpen. Niet dat ik verder niet trots ben, hoor. Het is een leuke meid, ze doet het goed op school en is geen overmatig lastige puber. En bovenal is ze gewoon míjn meisje!
Enfin, na ongeveer een week heeft ze beet: een mail van de bakker! Of ze contact op wil nemen.
De volgende dag belt ze, met de nodige zenuwen. Ze mag die zaterdag op sollicitatiegesprek komen. Om 10 voor 11 gaat ze richting bakker. Nog geen half uur later is ze alweer terug. Ik ga ervan uit dat het niks is geworden binnen zo’n korte tijd: Stomme collega’s, lelijke kleding of te weinig geld? Maar ze stapt binnen met loonbelastingformulieren, een T-shirt en een schort. Ze heeft werk!
“Hoe ging het gesprek?”
“Nou, op zich wel goed. Hij was niet blij dat ik geen werkervaring heb, maar hij draaide bij toen ik vertelde dat ik in VWO 4 zit, goede cijfers haal en chirurg wil worden.” Ze vindt zichzelf duidelijk slim, omdat ze dat genoemd heeft.
“En hij heeft geen gevoel voor mode. Ik mag onder dit shirt wél een zwarte of een grijze broek aan, maar wit staat niet, zegt hij.” Ze laat een zwart shirt met witte letters zien.
“Hij snapt het echt niet, hoor.”
“En wat ga je verdienen? “
“Oh, vergeten te vragen.”
Even later zit ze op de bank op haar telefoon (what else). Dan roept ze ineens: “Zó mam weet je wat strippers verdienen?“
“Nee…”
“Nou, véél! En je hoeft er niet eens jaren voor te leren. Ik ga de bakker bellen.”
“Hoezo?”
“Om te zeggen dat ik stripper wil worden in plaats van chirurg.”
Ze vindt zichzelf enorm grappig.
Ik grinnik en vraag me af in welke beroepsgroep ze uiteindelijk terecht zal komen. Ik hoop maar dat het iets wordt wat ze écht leuk vindt, ongeacht wat ze ermee zal gaan verdienen. Ik geef haar een knuffel.
“Waar is die voor?”
“Omdat ik trots op je ben. En omdat je al zo groot wordt.”
bron: pixabay.com 1868925 (credits: user ‘Pexels‘)
