Ik word wakker zonder wekker. Gewoon omdat ik uitgeslapen ben, kennelijk. Na een half jaar wekkerloos heeft mijn biologische klok het waarschijnlijk overgenomen. Ik word nooit heel laat wakker, dus ik zet hem ook niet meer. Ik denk dat mijn lijf hier blij mee is. Ik hijs mezelf uit bed richting badkamer en gooi koud water in mijn gezicht. Crèmepje erop, deo, kam door mijn haar, tanden poetsen. Dat was het weer voor vandaag. Ik schiet een joggingbroek aan en een strak hemdje zodat ik de bh nog even achterwege kan laten. Als ik de iPad straks strategisch neerzet, zijn de meisjes niet in beeld, dus dit kan wel. Blouse eroverheen en ik zie er prima uit. Misschien, als ik heel ruig wil zijn, gooi ik er straks nog een mascararoller tegenaan.
Koffie…
Terwijl het apparaat opwarmt, spoelt en weet ik wat voor spannende dingen hij nog meer doet, haal ik vast brood uit de vriezer en smeer het bevroren. Dat ontdooit ook wel met beleg. Ik vul een thermoskan heet water, pak wat theezakjes, een banaan en een muesli-reep en leg deze vast op de trap. Dat kan mee naar ‘kantoor’.
Ik nestel me met koffie en bevroren brood op de bank en klik Netflix aan. Even een afleveringetje kan wel. Tussendoor check ik mijn privé-telefoon en die van mijn werk. Nog niets gemist, maar het is ook nog vroeg.
Drie afleveringen later is het tijd om te beginnen. Ik loop de trap op naar boven, terug naar mijn slaapkamer, waar ook mijn bureau staat. De zon staat al hoog aan de hemel en het hok begint aardig op te warmen. Ik gooi de ramen nog wat verder open en ga zitten. Alles wat ik nodig heb, staat en ligt klaar voor gebruik. IPad, laptop en telefoons, pennen en papier. En de bluetooth geluidsbox natuurlijk. Ik slinger Spotify aan, zet mijn werklijst (pianomuziek, werkt top voor de concentratie) op shufflen en ga maar weer eens beginnen. Heerlijk. Zonnetje. Muziek.
Al snel word ik via Teams gebeld. En krijg tegelijk een telefoontje en nog een andere call erdoorheen. Ik praat tegen mijn scherm en in mijn telefoon en vraag tegelijkertijd via de app of degene die me belt, straks terug kan bellen. Ik zie mezelf in het Teams-scherm en realiseer me dat die mascara geen slecht idee zou zijn geweest. Wat zie ik eruit, zeg.
Al snel word ik volledig opgezogen in mijn werk. Ik praat de hele ochtend tegen mijn collega’s in de iPad, handel telefoon en mail af en drink de thermoskan thee leeg. Ik heb een zere nek en schouders en een dooie reet van het zitten. Mijn smartwatch vraagt aandacht door voortdurend een gewichtheffend mannetje in beeld te brengen met het dringende advies om te gaan bewegen. Ik ren even heen en weer naar de wc. Het mannetje is tevreden en ik heb nauwelijks tijd verloren.
Hoe deed ik dat vroeger? Ik wandelde naar andere afdelingen. Maakte zo’n 6000 stappen alleen al op kantoor. Ik maakte tijd voor koffiedates met collega’s en had toch altijd mijn werk af. Ik heb hier geen afleiding en toch zit ik voortdurend achter mijn bureau. Oké, het is drukker door Corona, omdat ik naast mijn normale werk allerlei crisisklussen erbij heb, maar zó vol waren de dagen toch niet?
Ik wandel tussen de middag een klein rondje met de hond, gooi er een bakje yoghurt met fruit in en breng de rest van de dag weer door op mijn slaapkamer, achter mijn schermen. Ik heb de hele dag geen real-life mens gezien. En geen enkele keer gelachen.
Mán, wat mis ik menselijk contact. En dat geintje bij het koffiezetapparaat. En het zingen met elkaar omdat een collega jarig is. Of gewoon weer zin hebben in rokjes en hakken en een panty (en ondergoed!) en dat een collega je complimenteert met hoe top je eruit ziet. En dat je niet alleen gewaardeerd wordt om de hoeveelheid werk die je verzet, maar ook als mens. Omdat je in het team ook iets toevoegt met je persoonlijkheid.
Ik mis zelfs de reis naar mijn werk, de frisse ochtendlucht en de vroege rust van een normaal zo overvol centrum. Ik mis samen vieren, samen delen en samen doen. Niet digitaal, met een digitaal opgestoken handje, maar gewoon weer non-verbale communicatie in een vergadering. Ik mis zelfs het praatje met de dame die altijd koffie zet op de vierde verdieping en die me altijd zo lief begroet met “Hi lieverd, wil je een latte?”
Thuiswerken, prima, maar wel voor maximaal 50% van mijn totale uren. Ik ben hier écht niet voor gemaakt. Hoe lang nog???
bron: pexels.com 3791136 (credits: user Andrea Piacquadio)
