Alle musea zijn dicht. Theaters zijn gesloten. En afgezien van een paar “testfestivals” voor uitgelezen “proefpubliek” is er in de muziek ook niks te beleven en zullen festivals in de toekomst (welke toekomst?) alleen nog maar toegankelijk zijn voor de elite. De elite, die tegenwoordig bestaat uit gevaccineerden.
Maar… gelukkig hangen er hier thuis veel schilderijen aan de muur, spelen zich genoeg drama’s in mijn eigen leven af en heb ik een broer die een akoestische gitaar heeft aangeschaft. Aan het prille begin van de Coronacrisis is hij begonnen met een online cursus noten lezen en gitaarspelen. Al ruim een jaar ontvang ik via de app een dagelijkse update van zijn vorderingen.
Bron: eigen foto broer YA
Sinds kort heeft hij mij – ongevraagd – als zijn creatief manager in de arm genomen.
“Jij bent creatief, dus dan ben je ook muzikaal,” beweert mijn broer stellig. “Aan jou kan ik dan wel vragen of het een beetje klinkt.“
“Eh, ik kan helemaal geen noten lezen,” probeer ik voorzichtig.
“Geeft niks,” sust mijn broer. “Dat kan Danny Vera ook niet.”
“Bovendien zing ik ontzettend vals,” verklap ik hem, “alhoewel ik dat zelf niet kan beoordelen, omdat ik toch niet weet wanneer iets vals klinkt.”
“Dus misschien zing je juist wel prachtig,” vat mijn broer kordaat samen, “alleen hoor je dat zelf niet.”
Moeiteloos wisselt mijn broer mijn valse stemgeluid in voor valse bescheidenheid.
Geduldig luister ik sindsdien iedere dag via Whatsapp naar zijn opnames om hem daarna goede tips en vooral veel complimenten te geven.
Maar tussendoor twijfelt mijn broer tóch zo nu en dan nog aan zijn muzikale talenten.
“Je moet er misschien meer emotie inleggen,” suggereer ik.
Ik ontvang een YouTube-filmpje waarop mijn broer getergd in de camera kijkt. Hij laat zich dusdanig gaan dat zijn tong zelfs een kort moment uit zijn mond hangt.
Ik app een duim. Om op te sabbelen.
Een dag later is de opname alweer van YouTube verdwenen.
“Ik heb mijn account maar weer verwijderd. Mijn maat, met wie ik in de bouw werk, vindt het allemaal maar niks. Veel te soft.”
“Je had toch juist zo veel positieve reacties op Insta en YouTube?”
Als manager is het natuurlijk wel mijn taak om hem te blijven motiveren: van een downstroke zo snel mogelijk overpakken naar een upstroke. That’s the spirit van een echte artiest.
“Jawel, dat wel. En er bestaan tegenwoordig sites, waarop livestream concerten worden gegeven. En ik ben laatst gevraagd om voor zo’n site auditie te doen.”
“Wow! Super toch?”
“Ik weet ’t niet. Volgens mij ben ik daar nog lang niet goed genoeg voor.”
“Echt wel! Anders vragen ze het toch niet?”
“Hmm, er reageren wel veel jonge vrouwen op mijn account. Ze sturen hele enthousiaste berichtjes…”
“Zie je wel! Dus die collega van jou is alleen maar jaloers!”
“Ik zou niet weten waarop…”
“Oh, op van alles!”
Zonder dat mijn broer het zelf in de gaten heeft, komt hij over als een integere, bevlogen jongeman, die er ook nog eens goed uitziet. Terwijl hij zich geconcentreerd focust op behendige vingeroefeningen, tonen veel dames oprechte interesse in de body van deze breed gevormde klankkast.
“Wacht, ik stuur je even een filmpje van een andere gitarist.”
Mijn broer stuurt een filmpje van een bejaarde man, die niet onverdienstelijk speelt en zingt.
“Maar hoe dóét die oude man dat nou?” vraagt hij getergd. “Hij doet immers echt niets bijzonders. Heel rustig pingelen, een beetje meezingen en nu heeft hij al meer dan 261.000 volgers… ik snap er niks van.”
“Tja, die man is al héééél oud, dus die heeft natuurlijk al jaren kunnen oefenen! Dat betekent eigenlijk maar één ding,” pep ik mijn broer maar weer eens op, “dóórgaan!!”
“Blijkbaar. Oefenen dus, totdat ik met pensioen ga…,” bromt mijn broer in mineur.
“Yep. Voorlopig zit je vast aan levenslange livestreams, vrees ik.”
“Ach, wat maakt het uit.” Mijn broer haalt zijn schouders op. “Ik heb er ontzettend veel plezier in en in lockdown kun je toch niks anders doen.”
“Precies, daar gaat het om! Je moet gewoon vooral veel geduld hebben.”
Alhoewel ik er wel eerlijk aan toe moet voegen, dat ik héél hard hoop dat deze lockdown toch echt wel iets korter gaat duren dan tot het moment waarop mijn broer met pensioen zal gaan.
bron: eigen foto broer YA
