bron: Netflix.com (in het kader van deze recensie)
Ik heb het al vaker gehad over mijn minachting voor het volk dat zich ‘influencers’ wenst te noemen. In de Netflix-serie Inventing Anna wordt deze “professie” betiteld als een ‘socialite’. Een social climber. Oftewel: someone cool. En daarmee doet Anna Sorokin a.k.a. Anna Delvey in feite precies wat influencers ook doen: socializen om mensen te manipuleren, zodat ze zoveel mogelijk geld aan hen geven voor, jawel, niets doen. “Fooling your way in,” zoals reporter Vivian Kent van ‘Manhattan Magazine’ het kunstje omschrijft.
De serie is gebaseerd op het waargebeurde (!) verhaal van de Duitse Anna Sorokin, gespeeld door Julia Garner. Je weet wel: de bitchy Ruth uit Ozark, die in elke zin minstens twee keer het woord “fucking” gebruikt. Vanwege zijn dochtertje gebruikt Anna’s advocaat het woord ‘flake’ in plaats van the f-word. “Flake you” klinkt inderdaad best geinig. Garner is wederom geweldig in haar rol. Ze zit in de gevangenis (Rikers Island) en beschrijft hoe ze door de openbaar aanklager publiekelijk wordt neergezet als een “domme en oppervlakkige persoon die enkel op geld uit is”. Een ‘scam artist’. Laat dat nu precies mijn visie op de personages in het hele socializing- en influencing-gebeuren zijn?
Reporter Vivian duikt, samen met haar collega’s van Scriberia (de hoek van het redactiekantoor waar alle oude, afgedankte schrijvers hokken en op hun dood wachten) in Anna’s Instagram account, goed gevuld met selfies samen met alle belangrijke, interessante, stinkend rijke high society personen en VIPs. Ze interviewt hen allemaal. En ontdekt dat Anna een kameleon is; iemand die zich geheel aanpast aan elke situatie en iedere persoon; ze verandert gladjes in wat ze moet zijn om verder te komen. En iedereen vertelt een ander verhaal over haar afkomst, haar familie, zelfs haar nationaliteit (Russisch? Duits?). Ze slaapt in hotels zonder te betalen en als er problemen van komen, laat ze haar self-made vriendje voor alles dokken.
De uitspraken van een hotelmedewerkster met ‘Anna-ervaring’ vatten het hele verhaal geweldig samen:
“Iedereen in de ‘people business’ speelt een spel. Iedereen moet koste wat kost scoren. Iedereen scharrelt, ritselt en jaagt. En iedereen wil iets: geld, macht, image, liefde.”
Voeg daar nog een beetje genoegdoening – noem het wraakzucht – en een vleugje waardering – in de vorm van veren in de reet – aan toe en je hebt niet alleen een perfecte samenvatting van het Anna-verhaal, maar ook een hele goede van onze huidige, globale samenleving.
‘One for all’ is allang uit. Het is nu enkel nog ‘all for one’. En zelfs na pas één aflevering (!) te hebben gezien, kan ik nu al mijn oordeel vellen: een must-watch (limited) serie als je een keer een blik wilt werpen op wat er van onze machtsgeile, maar oh zo machteloze maatschappij geworden is. Een grote zak vol hete lucht.
Keep on faking it, want making it is allang geen optie meer in een wereld vol fictie: even if you win, you lose.
