Maar nog niet helemaal. En overmorgen is alles gelukkig ook alweer voorbij. Gelukkig, ja. Want ik vind Valentijn niet fijn. En ik weet niet eens precies waarom. Veel aspecten tegelijk, vermoed ik. Ik heb zelfs zo’n afkeer van Valentijnsdag dat ik vorig jaar een soort van vergelijkend warenonderzoek heb gedaan: wederzijdse ergernissen in relaties! Dus ‘mannendingen’ waaraan vrouwen zich ergeren en ‘vrouwendingen’ waaraan mannen zich ergeren. Je moet immers realistisch blijven, niet?
Daar is ten eerste die eeuwige commercie. Yuck. Vind jij ook iemand lief? Dan stuur je diegene op de 14e dus een kaart en koop je bonbons of een bloemetje. Maar het enige wat dat gebaar demonstreert, is een totaal gebrek aan spontaniteit. Waarom uitgerekend die dag? Waarom niet op een willekeurige andere dag je liefde tentoonspreiden? En waarom moet er geld tegenaan gesmeten worden? Het is liefde, die kun je niet kopen, toch? En romantiek evenmin, zoals collega Yone ooit al enigszins teleurgesteld schreef.
En dan is er nog het bijna dwangmatige. Ieuw. Als je verliefd bent of in een relatie, kún je bijna niet om Valentijnsdag heen. Je moet er wel wat aan doen, want anders krijg je óf teleurgestelde partners óf je geliefde denkt dat je niet aan hem/haar denkt. Of nog erger: je secret crush zal nooit weten dat jij bestaat.
Ik ben blij dat mijn lief nog minder om Valentijnsdag geeft dan ik. Wel zo makkelijk: hebben we allebei geen schuldgevoel als het gaat om het negeren van een opgedrongen dag der liefde. Wij vieren die liefde sowieso 365 dagen in het jaar. En soms zelfs 366 dagen. Met af en toe een vleugje al dan niet creatieve spontaniteit op een zelfgekozen dag.
Dag dag, Valentijnsdag!
bron: pixabay.com 642068
