Soms denk ik aan Mandela. Hoe hij ervoor koos om gevangen te zitten, zich erbij neerlegde en zijn situatie aanvaardde.
Natuurlijk was zijn gevangenschap onvrijwillig, maar hij had een aantal keuzes. Hij kon zich er tegen verzetten, vluchten, onderduiken, ontsnappen. Dan zou hij voor vrijheid gekozen hebben. Maar ben je werkelijk vrij als je op de vlucht bent? Ben je werkelijk vrij als je haat of wrok koestert?
De andere keuze was de gevangenschap en onderdrukking aanvaarden, opgeven, alles loslaten waarvoor hij stond en had gestreden. En daardoor waarschijnlijk wegkwijnen, volledig verpieteren.
Hij koos echter voor vrijwillige begrenzing. Hij aanvaarde zijn gevangenschap. Zijn acties hadden daartoe geleid en hij stond er nog steeds achter, dus accepteerde hij de consequenties.
Een flink aantal jaar geleden had ik hierover een gesprek met een trainer. Van een coachopleiding, nota bene. Zij snapte er niets van dat hij zich had laten opsluiten en zich toch vrij kon voelen. Ik begreep háár niet. Hij had toch zichzelf, zijn eigen lijf en hoofd, ziel en zaligheid? Wat heeft een mens nog meer nodig? In gedachten kun je werelden bereizen, verhalen bedenken, mediteren, nieuwe vaardigheden leren, nóg mooiere plannen bedenken voor een vreedzame wereld.
Helaas zijn er meer mensen die iets kunnen leren van zijn voorbeeld.
Want zodra er iets niet volgens plan gaat, is er een hoop gemopper, beschuldigingen, irritatie en wat dies meer zij.
Kijk naar de vierdaagse, die een driedaagse werd. Er werden flink wat meningen over gegeven. Want dat is waar een klein land groot in is: zeiken. De Tour de France wordt tenslotte ook in de bloedhitte gereden.
Maar ja, de meeste wandelaars zijn geen topsporters. Bovendien gaat het niet alléén om de wandelaars, maar ook om de mensen er omheen. Al die mensen die meewerken aan de vierdaagse om de wandelaars te laten stralen, staan óók in die bloedhitte.
Vrijwillige begrenzing is hierin de meest respectvolle keuze.
Of de wachtrijen op Schiphol en het gezeik om vluchten die geannuleerd worden. We móéten namelijk op vakantie en het liefst zo klimaatonvriendelijk mogelijk.
Terwijl tijdens corona is gebleken dat we ons prima redden zonder vliegvakantie.
Ook hier is vrijwillige begrenzing de meest respectvolle oplossing. Voor de hele planeet zelfs.
Of de boerenprotesten. En het gezeik omdat we massaal in de file staan en later op de plaats van bestemming kunnen komen.
Of de lege schappen in de winkels. En de irritatie dat we nu niet onze favoriete, in plastic verpakte, massa-geproduceerde, producten kunnen kopen.
Het zou ons sieren als we niet meteen beginnen te zeiken als de dingen even niet gaan zoals we zouden willen. En dat we de tijd in de file, in de rij op Schiphol, thuis op de bank omdat er iets is afgezegd, of waar dan ook, gebruiken om eens te reflecteren op Mandela en vrijwillige begrenzing.
Misschien ontdek je dan dat geluk niet zit in verre reizen, dure auto’s, of het lopen van de startdag op de vierdaagse. Misschien ontdek je zelfs dat je net als Mandela niet langer wilt toekijken, maar iets constructiefs wilt doen of betekenen.
De wonderen zijn tenslotte de wereld nog niet uit.
bron: pixabay.com 997563
