Bron: Pixabay
Na een paar keer hardlopen begin ik eindelijk enigszins mijn conditie weer terug te krijgen dus ik durf nu ook ein-de-lijk die zaktraining kickboksen aan. De eerste keer mag ik – niet al te frisse – handschoenen en scheenbeschermers lenen. Na een kwartier opwarmen ben ik al helemaal kapot. Toch weet ik het uur vol te maken en ik loop uiteindelijk voldaan de les uit. Hier ga ik vaker komen!
Helaas mag ik met mijn abonnement niet vaker dan vier keer per maand bij dezelfde sportschool komen. Nog maar een paar andere lessen dan. Er is ook een kickboksles bij de vrouwensportschool bij mij in de buurt! Ik heb al eens ingevallen op een vrouwensportschool en ik vind de sfeer altijd nogal apart. Kan het niet helemaal uitleggen, maar ik voel me er niet helemaal op mijn gemak. Ik word heel vriendelijk welkom geheten krijg een rondleiding door de hele sportschool en krijg vervolgens te horen dat de les in een heel ander gebouw plaatsvindt. Met zijn allen worden we opgehaald door de lerares en naar het nieuwe gebouw gebracht. Een lege gymzaal en slechts wat handschoenen en scheenbeschermers. Dat wordt tegen elkaars handschoenen aanslaan dus. Er wordt veel gepraat en de lerares maant iedereen tot stilte. Hoe professioneel zij ook is, echt hard werken lukt tijdens deze les niet. Ik word wel op de raarste momenten op de raarste plekken geraakt. Ik kom gebroken de les uit, maar dat ligt meer aan gebrek aan focus en goede spullen dan aan de training. Doe mij maar een gemengde sportschool!
Powerpump, simpele krachttraining. De docent heeft gespierde schouders maar wel een buikje. Ik vrees het ergste, en ja hoor. Voor mij voelt het alsof alle oefeningen voor je armen en schouders zijn, ook als hij aangeeft dat het een beenoefening is. We sluiten af met vijf minuten simpele buikspieren. Ik ben vooral moe van het bij elkaar zoeken van alle gewichten en stangen en het worstelen met de step, die steeds op een andere stand moet.
‘Circuittraining, we maken gebruik van eigen lichaamsgewicht en simpele tools’, klinkt goed. Ik kom in een ouderwetse gymzaal met houten vloer. Bij de opwarming komen de zoetgevooisde klanken van Debarge uit de speakers dus ik ben meteen blij. De leraar roept uit dat ik bij het Chinees staatscircus kan, dus mijn les kan niet meer stuk.
De volgende ochtend meteen weer een kickbokstraining? Iets vertelt me dat ik het niet moet doen maar ik doe het toch. Een andere school want ik mag nog steeds niet bij mijn favoriet. De vloer is te koud aan mijn blote voeten. De warming up gaat goed maar dan voel ik mijn enkel op slot gaan. Oké, niet trappen met mijn rechterbeen dus. De vrouw met wie ik een zak deel, probeert me nog te motiveren, maar frustratie alom. Ik voel mijn oude polsblessure ook opspelen en ik kan niks anders dan heel hard met links mijn frustratie proberen kwijt te raken. Zowel mijn rechterarm als rechterbeen kan ik amper gebruiken. Het planken aan het eind van de les gaat me makkelijk af in vergelijking met de rest, waarschijnlijk omdat ik me verder niet zo heb uitgesloofd, maar ik strompel na afloop naar buiten.
Zeven dagen in de week sporten; iets teveel van ’t goede? Neuh, de volgende dag sta ik er gewoon weer, maar wel iets rustigs dit keer, het wordt essentrics-barre. Wat meer stretch kan nooit kwaad. De docent is heel enthousiast en doet alsof het heel zwaar en ingewikkeld is, wat we allemaal moeten doen. Ze geeft alle mogelijke aanpassingen maar ondanks dat ik na een half uur redelijk zweet, kan ik de neiging om constant op de klok te kijken niet onderdrukken. Ik heb het gevoel alsof ik een dansles volg waarbij we een uur met de warming up bezig zijn. Het laatste kwartier gebruiken we de barre. We moeten er een yogamatje overheen leggen zodat we onze benen niet zo pijnigen. Na jarenlang elke dag mijn voeten op de barre gelegd te hebben, snap ik deze maatregel niet. De hele les moet alles zo voorzichtig dat ik niet één keer naar mijn eigen maximum ben gegaan. Meteen aansluitend ben ik een rondje gaan hardlopen.
Kickbokstraining blijf ik toch het meest bevredigend vinden, dus weer een nieuwe sportschool. De vrouw met wie ik mijn zak deel geeft constant aanwijzingen. Ik heb eigenlijk liever dat ze haar mond houdt en mij gewoon lekker mijn ding laat doen. Aan het eind van de les vraagt ze of ik het wel oké vond dat ze steeds dingen zei. Ik mompel iets onverstaanbaars terug want mijn aandacht wordt afgeleid. Wie gaat er nou zo pontificaal bij de deur op een loopband staan? Dries Roelvink? En zijn zoon staat ernaast. Toch geen camera’s?! Zo snel mogelijk mijn capuchon op mijn hoofd en door de regen naar huis. Morgen weer een nieuwe sport.
