Lieve mensen,
Het is even geleden dat ik iets heb geschreven. Na mijn debacle in Amerika ben ik eerst maar eens in retraite gegaan. Ik heb middels slakken mijn huid laten peelen op plekken waarvan ik niet eens wist dat er huid zat.
Ik heb mezelf een klysma cadeau gedaan en ik heb het speeltje, dat de naam van de hoofdredactrice heeft, uitvoerig getest. Who needs a man if you got a Lou?
Mijn dagen heb ik in alle stilte doorgebracht en ik heb echt even tijd aan míj besteed. Belangrijke levensvragen als “wie ben ik?”, “waarom besta ik?” en “is dit alles?” kwamen voorbij en ik heb er nog steeds het antwoord niet op gevonden.
Maar ik kan natuurlijk niet leven van mijn veilige bubbel. Ik moet de wijde wereld in en ik moet zorgen dat de schoorsteen rookt. Het leven van een ZZP-er gaat niet over rozen.
Ik begon met het openen van mijn mailbox.
En vrijwel direct sloot ik mijn internet af.
Ik klapte mijn laptop dicht en begon hard te blozen. Want: in mijn mailbox zat een mailtje van Jesse. Dé Jesse! Die Klaverblad die zichzelf politiek leider noemt, maar wat mij betreft voornamelijk mag beslissen over het al dan niet kweken van een tuintje tussen mijn klamme lenden. Wát een lekkertje is dat! Daar is De Lou niets bij!
Bron: commons.wikimedia under license CC2.0, author: GroenLinks via CrazyPhunk via Flickr (alteration: cropped to square)
Ik zie het al helemaal voor me.
Jesse, die mij eens even goed de waarheid laat voelen, met zijn scherpe tong. En ik, die naar hem luistert. Geboeid. (Hoop ik).
Jesse, die met zijn guitige ogen vanonder die stoute krullen mij aankijkt, terwijl hij zijn rode potlood in mijn stemhokje duwt en precies op het juiste stipje terecht komt.
Oh, Jesse!
Dit terzijde.
Ik opende mijn mailbox weer en klikte zijn mail aan.
Teleurstelling alom.
Niets meer dan een hele stomme nieuwsbrief van dat stomme partijtje van hem.
Wat heb ik dáár nu aan?
En zo zie je maar: zelfs een beroemde actrice is teleurgesteld in een politicus.
