bron: pixabay
Het was stil in huis. Ze had niet het idee dat ze hier ooit aan zou kunnen wennen. Voorheen vond ze het heerlijk als de meiden uit logeren waren. Maar dan was haar man er meestal ook. Dan hadden ze een feestje gehad of ander uitje. Vaak sleurden ze elkaar de volgende ochtend lamlendig uit bed om onderuitgezakt te ontbijten met een gebakken ei; nog even luieren voor ze de dochters op gingen halen.
Nu werd ze alleen wakker. Gisteravond geen feestje om van bij te komen. Geen kinderen die haar wakker maakten met de vraag of ze de koffie alvast zouden zetten en of mama zo toch echt uit bed wilde komen. Ze kon op die momenten wel eens de neiging hebben om iets verder onder de deken te kruipen en een beetje te brommen. Maar ze was nodig.
In een mineurstemming liep ze de keuken in. Ze keek naar de hond die langzaam overeind kwam vanuit zijn mand. “Jij mist ze ook, hè?” vroeg ze, terwijl ze de lobbes over zijn kop aaide. Het beest keek haar lodderig aan. Ze kon zich vergissen, maar het leek er toch echt op dat hij zijn draai in huis ook niet kon vinden. “We gaan samen een stuk wandelen, dat zal ons goed doen.” De hond liep gelijk achter haar aan naar buiten.
De wandeling had haar hoofd weer wat helderder gemaakt. Het stralende zonnetje en de strak blauwe lucht deden haar goed. Ze zou niet meer zielig gaan doen. Dat was haar nieuwste voornemen. Schouders eronder en door. Het beste maken van hoe het nu was, of ging worden. Helaas kon ze de geschiedenis niet veranderen. Het was niet anders. Bij thuiskomst gooide ze de hondenriem op het dressoir. Haar oog viel op de trouwfoto’s die mooi ingelijst op een rijtje stonden.
Eén voor één haalde ze de lijstjes leeg. Ook de laatste foto waar ze met zijn tweeën op stonden, moest het veld ruimen. Even glimlachte ze. Hier droeg ze sieraden die hij voor haar had uitgezocht. Het was niet helemaal haar smaak, maar ze vond het zo lief dat hij de moeite had genomen om zelf iets uit te zoeken. Hij had haar vol verwachting aangekeken toen zij het doosje open maakte.
Ze stopte de foto’s, waar zo veel herinneringen aan kleefden, voorzichtig in de bovenste la en pakte er de schoolfoto’s van de meiden uit om de lege plekken op te vullen. Even twijfelde ze. Er lagen er ook nog een paar waar hij met hun dochters op stond. In de Efteling. Samen bouwend tijdens de vakantieweek. Achter in de tuin in het zwembad. Het plezier en de liefde spatte er af.
Als alles ging zoals het er nu uitzag, kon zij hier blijven wonen. Haar ouders hadden aangeboden om bij te springen en hij haalde met zijn scheidingsvoorstel niet het onderste uit de kan. Tijdens het gesprek met de advocaat bleek zijn voorstel niet eens zo heel erg slecht. De advocaat had haar gevraagd wat ze wilde. Even wist ze het niet meer. Ergens in haar brandde nog steeds het verlangen om hem pijn te doen, om hem alles af te pakken. Haar vader had op dat moment zijn hand op de hare gelegd. Ze voelde dat haar moeder haar aan keek en ze durfde niet meer. Ze durfde niet te zeggen dat ze hem het liefst helemaal niets zou geven.
“Wat het beste is voor mijn kinderen… voor ons allemaal,” had ze zachtjes geantwoord.
De man adviseerde haar om goed na te denken over hoe de tijd met de kinderen ingedeeld moest worden en welke bezittingen ze absoluut wilde houden. Verder stelde hij nog wat andere aanpassingen voor en stuurde haar naar huis om alles te overdenken en zo snel mogelijk contact op te nemen. Volgens hem werd de verstandhouding er bij een lang slepende scheiding nooit beter op.
De foto’s van hem samen met de meiden mochten blijven staan, besloot ze. Het was niet alleen haar huis. Het moest ook het thuis van haar dochters blijven. Voor die drie mochten de afbeeldingen blijven staan. Bovendien zou het voor de kinderen ook niet prettig zijn wanneer er bij terugkomst van het weekend bij papa ineens van alles weg was. Nog een hele dag voor ze de blije stemmetjes weer in huis zou horen. Een hele dag voor het speelgoed weer door het hele huis zou slingeren.
Uit de garage haalde ze een grote koffer. Daadkrachtig sleepte ze het ding de trap op en trok de kledingkast open. De afgelopen weken was er met enige regelmaat een stapeltje kleren uit verdwenen. Toch lag er nog aardig wat aan ‘zijn’ kant. Ze gooide alles op bed. Vouwde het zorgvuldig op en stopte het in de koffer. Toen die vol was, besloot ze dat ze er even uit moest.
Ze ging de stad in. Verhuisdozen halen voor de stapels die nu nog op bed lagen. En voor haar zelf wat nieuwe kleren. De grote leegte in haar kast moest immers zo snel mogelijk weer gevuld worden.
Wat hier aan vooraf ging: De fut is eruit (19)
bron: pixabay
Je staat er niet bij stil dat ook al is de magie verdwenen en vonkjes zijn gedoofd
dat er nog meer is waarvan je afscheid neemt.
Het is je hele wereld die veranderd en sommige dingen doen pijn in het gemis van niet meer zijn.
Maar er komt ook weer een zon en een nieuwe dag om in te vullen de tekening en muziek maak jezelf.
Jouw verhaal raakt me
en is ook herkenbaar. Ook al ben ik dan een man
in mijn optiek is het belangrijkste de wereld van de kinderen en dat ze toch geborgenheid bij beiden kunnen vinden.
Xxx sterkte op je nieuwe reis
Bedankt voor jouw fijne reactie, Eric.