“Hoi”
“Hoi”
“Hoe gaat het?”
“Goed, met jou?”
“Goed”
Wie heeft een dergelijk nietszeggend gesprek nog nooit gevoerd? We weten allemaal dat het niet meer dan een ritueel is en toch herhalen we het steeds weer. Geen probleem, zou je zeggen. Tot het níet goed met je gaat. Dan kan zo’n onschuldig ritueel best pijnlijk worden.
Ik heb al eens eerder geschreven over mijn lijf dat niet meewerkt. Lang verhaal kort: ik ben deels rolstoelafhankelijk geworden, mijn armen werken niet zoals het hoort en ik heb altijd (veel) pijn. Dat vreet energie. Zeker nu het begint door te dringen dat dít het is. Beter wordt het niet. Deze situatie is hoogstwaarschijnlijk mijn nieuwe normaal. Oftewel, mijn nieuwe ‘goed.’
Los van de lichamelijke klachten heb ik ‘wat’ acceptatieproblemen. Knokken voor genezing is lastig los te laten. Al is het alleen maar omdat er altijd wel mensen zijn met goede raad over welk ander ziekenhuis, therapie of alternatieve geneeskundige methode je toch écht nog zou moeten proberen. Ondertussen ben ik doodmoe en voel ik me minder moeder, minder vrouw, minder dochter, minder vriendin, minder collega, minder alles. En naast alle beperkingen haat ik, hoe oppervlakkig ook, mijn schoenen met platte zolen en de extra vetrol die verschijnt, daar waar ooit mijn middel zat, als ik in die stoel ga zitten.
Van “Hoe gaat het?” …
Op het moment dat mensen weten dat het niet zo lekker gaat, zijn ze niet verbaasd als er op de “Hoe gaat het?” vraag geen “Goed” volgt. Maar dat is tijdelijk. Aan “Niet goed” zit een uiterste houdbaarheid. Als je na een paar weken nog twijfelend reageert op de vraag “Hoe gaat het?” zie je ze afhaken en een manier zoeken om snel terug te gaan naar de orde van de dag. En geef ze eens ongelijk, steeds hetzelfde gezeur aanhoren ís ook vermoeiend. Steeds maar weer vertellen dat het niet goed gaat overigens ook. Maar helaas lossen niet alle problemen zich op met een paracetamol en een keer vroeg naar bed gaan.
…naar “Ik heb een geit geknuffeld.”
Ik stel voor dat we voor eens en altijd stoppen met het gedachteloos stellen van die vraag. “Hoe gaat het?” betekent in 90% van de gevallen dat iemand denkt niet zonder enig sociaal geblaat om je hulp te kunnen vragen. Of dat hij/zij/het gewoon niets beters weet te zeggen. Het is slechts vulling voor die momenten dat alleen “Hallo” nét niet genoeg lijkt te zijn. Maar ondertussen dwingt het mensen tot liegen dat het ‘goed’ gaat, terwijl dat vaak helemáál niet zo is.
Zullen we daarom afspreken dat we dit alleen nog vragen als we écht het antwoord willen horen? Ongemakkelijke stiltes en overgangen vul je dan maar met “Weertje, hè?” of “Het is bijna weekend!” of “Dinsdag alweer…” of “Ik heb een geit geknuffeld”.
Heel eerlijk gezegd zal het me een zorg zijn wát je ervan maakt. Maar die ene lege vraag wil ik eigenlijk gewoon niet meer gesteld krijgen. Vraag me dus nooit meer “Hoe gaat het?”, tenzij je het antwoord écht wilt horen.
Bron: Pixabay.com
heel herkenbaar!
Ik negeer de vraag en reageer met dezelfde vraag of met een totaal andere openingszin…
Het is de meest stomme vraag die je iemand kan stellen, degenen die weten en willen weten hoe het met je gaat is een heel ander verhaal, maar die vragen het zelden in de openingszin 😉
Ik heb dan ook nog een onzichtbare ziekte… dan verwachten ze ook nog dat het goed met je gaat en zie je de ongemakkelijke blik in de ogen als je zegt dat het wel eens beter is geweest
Ja.. of het ‘je ziet er goed uit, hoe gaat het?’ En dán zeggen dat het niet goed gaat. Zijn ze nog beledigd ook. Dat ik een voorraad make-up heb staan wil niet zeggen dat het goed gaat…