Je hebt van die vrouwen, die zien er altijd perfect uit. Ook als het 36 graden is en de rest van de wereld zuchtend en steunend voort zwoegt. Het is me een raadsel hoe dit kan. Sterker nog, ik vertrouw het gewoon niet!
bron: eigen foto (LB)
Koele zone
Met deze temperaturen beweeg ik me binnenshuis enkel nog van ventilator naar ventilator. Eén stapje uit de koele zone betekent subiet een zweetaanval. De taferelen die zich afspelen als ik de deur uit moet, zijn ontluisterend. Het vocht parelt in dikke druppels van mijn voorhoofd en mijn kleding plakt aan mijn lichaam. Ik ben mezelf voortdurend aan het besnuffelen, want ik wil te allen tijde voorkomen dat ik naar zweet ruik; die mensen zijn er namelijk al genoeg in de wereld. Ik wil niemand veroordelen, maar deodorant is niet voor niets uitgevonden, hè? Daar zat een idee achter.
Wijntjes op ’t terras
Het is best ironisch, want ik ben een hartstochtelijke fan van de lente en zomer, met een lichte voorkeur voor de lente. Is er iets mooiers dan de eerste lentedagen? Ik hou van de ontluikende natuur. Toegegeven, ik hou nog meer van wijntjes drinken op een zonnig terras met een bitterballetje hier en daar. Maar zodra de zomer langzaam uit het zicht verdwijnt en de herfst zijn intrede doet, begin ik te somberen. De korte donkere dagen, de kou en regen, het is niet aan mij besteed. Het enige wat me weerhoudt om me blindelings in een depressie te storten, is kerstmis. Dat vooruitzicht maakt ‘t jaargetijde nog enigszins dragelijk.
bron: pixabay.com
Wurgcontract
Mijn zweetprobleem is natuurlijk niet alleen de schuld van de hoge temperaturen. Ruim 40 jaar van mijn leven moest ik elke maand boeten voor het feit dat ik op de aarde ben gekomen met een vagina en de mogelijkheid om kinderen te baren. Ik zeg nadrukkelijk mogelijkheid, want ik bedacht rond mijn 35ste dat ik geen moeder wilde worden. Het vruchtbaarheidscontract liep echter gewoon door, met alle maandelijkse ongemakken van dien. En nu ik aan het einde kom van deze wurgovereenkomst, krijg ik te maken met allerlei lichamelijke ongemakken zoals opvliegers. Stank voor dank dus.
Een schop na
Het is alsof de natuur je als toetje nog een flinke schop onder je kont nageeft. De opvliegers zijn next level awkward. Het is alsof er diep van binnen een vulkaan huist die voortdurend op het punt van uitbarsten staat. En als het dan zover is, stroomt de lava langzaam maar zeker door je lichaam, zet alles in de fik en is niet te blussen.
Het is een kwestie van blijven ademen en afwachten tot alles weer tot rust komt. Dus loop ik een aantal keer per dag met klotsende oksels rond, ook op momenten waar dat absoluut niet handig is. Bijvoorbeeld als pinnen in de supermarkt niet lukt, omdat mijn pasje weigert en ik dus als een dolle op zoek moet naar cashgeld in mijn tas terwijl er tien wachtenden achter me staan die me stuk voor stuk verwijtend aankijken. Of tijdens een sollicitatiegesprek, als ik weer eens last krijgt van een aanval van tijdelijk geheugenverlies en er dus alleen maar onzin uit mijn mond komt.
Perfecte arrogantie
Terug naar die perfecte vrouwen. Nu ik er over nadenk, zijn ze over het algemeen jong. Ach, die onschuld, die arrogantie! Ze zijn zich totaal niet bewust van de hel die hen in de toekomst te wachten staat… Geniet zolang het kan, dames! Loop lekker door de verzengende hitte met je kittige korte jurkje en je zweetloze lijf. Ik ploeter wel voort met de deo binnen handbereik.
bron: pixabay.com
Betty mijn interesse gaat uit naar een sexy man met dezelfde interseses er omheen.