bron: pixabay.com
„We all have our public life, our private life and our secret life“ Een uitspraak van Dexter, de forensisch analyst, heimelijke massamoordenaar en moderne kluizenaar uit de gelijknamige serie. Een stille, goed gemanierde blood spatter analyst die in zijn vrije tijd de absolute badasses, de moordenaars die hun gerechte straf ontlopen zijn, om zeep helpt. Dexter is hét voorbeeld van een persoon met een uitgesproken secret life én een behoorlijke afkeer van bijna alle mensen.
Publiek vs. privé
Iedereen heeft tegenwoordig een – soort van – publiek leven: het leven dat voor jan en alleman zichtbaar is. Middels social media zelfs wereldwijd. Daar ben je de persoon die je naar buiten toe wilt tonen, mogelijk zelfs de persoon die je zou willen zijn. Want dat publieke image is maakbaar. Kneedbaar. Maar ook ontzettend breekbaar.
En natuurlijk heb je een privéleven. Dat deel van je bestaan dat niet opgevuld wordt door je werk. Dat deel dat niet iedereen ziet; enkel jij en je naasten, vrienden en de mensen die je liefhebt. Je eigen, zelf gekozen omgeving waar buitenstaanders niets mee te maken hebben. Dat levensdeel beschermen is niet makkelijk.
Acts of secret life
Zo goed als iedereen heeft echter óók een verborgen leven. Het leven dat je het liefst verstopt houdt voor god en de wereld. Je zwartste denkwijzen, je stiekeme en zwaar perverse gedachtegoed, je al dan niet virtuele maîtresse of lover, je rare gewoontes op de wc, je diepste verlangens. Al die zaken samen vormen in jou een eigen leven, dat alléén jij leeft en dat niemand mag zien. Ook – nee júíst – je naasten en liefsten niet.
Sommigen hebben een uitgebreide Anonymous carrière of hangen stiekem op een fout forum rond. Anderen hebben een vergaande online flirt of zelfs een jarenlange, verborgen fetisj. Maar het zijn net zo goed de dingen die je in een ver verleden gedaan hebt en waar je je nu nog steeds voor schaamt. Ook die acts of secret life hebben je gevormd tot de publieke persoon die je nu bent.
Mensenhatende mensen
Maar niet alleen die zaken vormen je innerlijk. Ook de ervaringen met de mensen om je heen, het dagelijks naar binnen gedouwde ‘nieuws’, je succeservaringen, je mislukkingen en de jou al dan niet geboden hulp op de momenten dat je daar om vroeg, doen dat.
En vooral die steeds grotere externe invloed laat je van binnen langzaam maar zeker veranderen. Door de toenemende publiekelijkheid wordt afgedwongen verborgenheid een steeds groter een issue in de huidige maatschappij. Want iedereen ziet iedereen. Zo schreef HMD-broer Gabriël over zijn groeiende algehele haat naar mensen toe: “Ik begin de mens steeds meer te haten. Het kuddegedrag, de gulzigheid, de dierlijke lust die hele gezinnen uiteen doet spatten. De hebzucht, het egocentrisme. Ik haat het.”
bron: pixabay.com
Herkenbaar!
Dat op zich is nog niet eens zo verwonderlijk: vooral de media toont ons dag na dag, uur na uur, dat wij massamensen ons steeds verachtelijker en hatelijker gaan gedragen. Die achterste benen worden steeds leniger. Maar wat mij vooral opviel onder de Facebook-posting van Gabriëls blog, was het feit dat maar liefst een dozijn reacties min of meer hetzelfde galmde: “Herkenbaar!”
Er zijn inmiddels massa’s mensen die liever dieren om zich heen hebben dan andere mensen. Of nog beter: helemaal niemand. Mensen die een solitair leven wensen, totaal afgeschermd van geveinsd sociale soortgenoten en opgelegde invloeden. De nieuwetijdse kluizenaars.
De afschuw voor de medemens, de prangende wens alleen te mogen zijn, is klaarblijkelijk voor steeds meer mensen heel ‘herkenbaar’. En ik geef het toe: dat is het zelfs voor mij. Bij tijden. Maar bij mij gaat het weer over. Dan vind ik mensen best wel weer leuk en fijn om me heen. Bij anderen gaat het blijkbaar níét meer over. En dan worden het publieke en het privé leven wel heel erg lastig. Wat blijft er dan nog over?
Uitgestorven kuddedier
Is dit dan nu het nieuwe verborgen leven? Niet langer die ordinaire affaires, die zwartste gedachtes, die diepste verlangens en gore gewoontes, maar enkel nog de diepe wens tot afzondering van alles en iedereen? Eventueel aan de rand nog aangevuld door een veilige ver-weg-wereld op de mobiel, waar je enkel nog ziet wat je wilt zien, wat in jouw straatje past, en verder niets?
bron: pixabay.com
Die verborgen, heimelijke levens van vroeger, die waren ooit. Nu zien die er anders uit. En dat leidt klaarblijkelijk tot een wereld vol eenmanschappen en foonzombies (smombies, dus), die elkaar – mochten ze elkander onverhoopt tegen het lijf lopen – het liefst meteen een paal door het hoofd willen jagen, maar die zich er toch alsnog toe weten te zetten om elkaar volledig gedesinteresseerd te vragen “hoe het gaat”. Want de sociale conventies zitten er nog in.
Maar niet lang meer. Zodra die ook wegvallen, is interactie overbodig geworden. We zullen we geneigd zijn iedereen die dat verdient, te straffen zoals ’t ons goeddunkt. De mens als kuddedier raakt dan eindelijk uitgestorven, want kuddes ‘werken’ niet meer. All for one and one for all is morsdood. One for oneself is het enige recht dat nog bestaat.
Dexter moest eens weten hoe normaal hij inmiddels is.
