bron: pixabay.com
Ik ben nogal – eh – rond. Het valt niet te ontkennen. Ik heb rondingen daar, waar niemand ze wil. Grote rondingen. Ik heb werkelijk uitstekende botten, maar ze steken absoluut nergens uit. Alles is meer dan goed geïsoleerd en van kussentjes voorzien. Ik ben – naar de huidige maatstaven – duidelijk NIET perfect.
Maar wat is dan wél perfect, als het om het vrouwenlichamen gaat? Dat werd een tijdje geleden al vastgesteld door ‘de wetenschap’: door de Universiteit van Texas. Of de betreffende studie werkelijk bestaat, heb ik nog steeds niet kunnen verifiëren: bij de universiteit zelf is namelijk niks te vinden. Wel studies galore over de positieve effecten van chocolade en wijn op je gezondheid (joepie!) en over hoe je je lichaam kunt leren accepteren (mwah, zinloos).
Afijn. Volgens ‘de media’ vroegen de wetenschappers van de Texas Universiteit in hun studie een ‘representatieve groep mannen’ (whatever that may be) om vrouwen te beoordelen op perfect size and optical characteristics. Daarnaast gaven zij aan wat zij seksueel aantrekkelijk vinden in en aan een vrouw.
Men liet de heren daarbij intensief kijken naar maatstaven als lengte, gewicht, haarlengte, de neus, de benen/heupen, de taille, uitstraling, en de vorm van het gezicht. En wat schetst onze verbazing (NOT): de vrouwen die zichzelf als ‘mollig’ of ‘wat steviger’ beschouwen en zich in het dagelijks leven haast schamen voor hun lichaam, werden door de mannen steevast als het allermooist beoordeeld. Niet de graatmagere fotomodellen met boy-borstjes, niet de slanke dennen met kilometerbenen, niet de sportgazelles met übergespierde kuiten en een scheurbuik (ab crack). Nee. Het moet een VROUW wezen, dat vrouwwezen. Dank, heren!
Maar… wat zijn die perfecte maten dan? En wie is nu die perfecte vrouw? Wel, dat is klaarblijkelijk het fotomodel Kelly Brook. Maten: 99-63-91. Gatsie. Doe er bij mij bij alledrie maar dik 15 tot 20 centimeter bij… (*huilt*). En ze gaat zo’n 168cm de hoogte in (ikke: 174cm). Kak. Ik ben dus duidelijk te breed voor mijn hoogte en véél te kort voor de breedte.
Kelly heeft ook nog eens het perfecte gezicht: de neus der neuzen, reebruine ogen, en ze lacht altijd heel spontaan en mooi. Dubbelkak. Ik lach bijna nooit, zeker niet op foto’s. “Mens, kijk eens wat vrolijker!” is de standaard opmerking bij al mijn selfies (die, naarmate ik ouder word, steeds minder gemaakt worden, geef ik toe). En ik heb een bobbel op mijn neusbrug. Nee, het wordt niks meer met mij en die lichamelijke perfectie…
Kelly heeft nooit plastische chirurgie ondergaan of siliconen in zich opgenomen, ze heeft geen collageenlipjes of hairextensions, geen aalglad botoxvoorhoofd. Alles puur natuur. Op dát vlak kan ik haar dus nog wel bijhouden.
Nu is het natuurlijk absurd om überhaupt van perfecte lichamen te spreken: die zijn er niet. Punt. Overal mankeert wel wat aan. Kelly zelf werd in de modellenwereld aanvankelijk ook belachelijk gemaakt omdat ze ‘te plomp’ zou zijn. En misschien heeft ze wel hamertenen, weet jij veel. Die zie je niet op de foto’s. Maar haar ronde welvingen, prachtige borsten en sprankelende lach komen volgens de studie het dichts bij de wetenschappelijk berekende perfectie.
Kelly zelf: “Die vrouwen uit de jaren ’50 waren zo ongelooflijk veel sexyer dan veruit de meeste modellen van vandaag. Ik droom er persoonlijk van om er zo uit te zien. Mijn moeder heeft me dit gezicht, dit lichaam gegeven.En ik ben haar daar heel dankbaar voor. Ik zou nooit willen proberen om datgene, wat zij me gegeven heeft, te veranderen.”
Ja, als ik een man was, zou ik meteen verliefd op haar worden. Maar als vrouw lukt dat ook best aardig.
bron: pixabay.com
(meer plaatjes van Kelly moet je maar even zelf googelen of op instagram (@iamkb) bekwijlen)
