Je hebt eerder al kunnen lezen dat mijn ex-partner flink vermogend is. Je hebt ook al vernomen dat ik op geen enkele manier afhankelijk van hem wil zijn. Financieel dus ook niet. Ook al is hij de vader van onze zoon.
Als ik eerlijk ben; ik heb er ook weinig recht op. We waren nooit getrouwd. Ook al had ik een gigantisch dure ring om mijn vinger, én ben ik gevraagd. Verloofd waren we, maar die verloving duurde jaren. Om de een of andere reden kwam het huwelijk zelf er nooit van. En ik kan dezelfde excuses opschrijven, die we elkaar jaren voor hielden. Maar eigenlijk wisten we beiden dat trouwen geen goed idee was.
Toch wil mijn ex financieel een bijdrage leveren. Hij ziet het als een soort alimentatie. Zodat onze zoon niets tekort komt. Maar onze zoon kómt niets tekort. Hij heeft voldoende te eten, drinken komt uit de kraan en hij heeft zijn eigen slaapkamer. Ik heb de financiële bijdrage daarom geweigerd.
En, hoewel mijn ex en ik heel goed communiceren, dit is een dingetje dat hij niet begrijpt. We hebben al die tijd in luxe geleefd en nu “pijnig” ik mezelf én onze zoon met deze nieuwe relatieve armoede. In zijn ogen dan.
Maar rijkdom zit ‘m uiteindelijk niet in de centjes; het zit ‘m in de welgemeende schaterlach als zoon ’s avonds een potje Skipbo van mij wint. Zo in het flakkerende licht van de goedkope Action kaars.
Ik ben ervan overtuigd dat het gebrek aan financiële weelde onze zoon goed doet. Zeker op de langere termijn. Hij weet hoe het is om alles te krijgen wat hij wil. En nu voelt hij ook hoe het is om elke cent om te moeten draaien.
Het is een waardevolle levensles.
Zelf denkt onze zoon daar overigens anders over, maar daar zal ik later wel een keer over schrijven. Daarnaast heeft hij een spaarrekening lopen. Vanaf zijn 18e verjaardag mag hij over het bedrag wat daarop staat, vrij beschikken. Zijn vader stort daar maandelijks zijn ‘alimentatie’ op. Een prima oplossing, dacht ik zo.
bron: pixabay.com 4933330 (credits: user sweetlouise)
Alle voorgaande blogs van Emma vind je >> hier <<
