Bron: Pixabay.com
Tweeënhalf jaar geleden onderging ik een gastric-bypassoperatie (maagverkleining). Ik heb sindsdien mijn ervaringen gedeeld. Eerst onder pseudoniem, later onder mijn eigen naam. Na een jaar ben ik gestopt met wekelijkse blogs, maar wel met de belofte dat ik elk half jaar even van me zou laten horen.
Is het echt alweer een half jaar geleden dat ik mijn laatste update schreef? Wat vliegt de tijd, zeker in deze vreemde situatie waarin we al sinds maart leven. Corona was toen net in ons leven opgedoken. Ik wist toen nog niet wat een enorme impact dat zou gaan hebben. Ik vertelde de vorige keer dat we in mei zouden gaan trouwen. Het doek voor onze plannen viel al tijdens de tweede persconferentie. Op 29 mei, onze trouwdag, beloofden we elkaar wel van alles, maar niet voor de wet. Dat feestje en die échte belofte komen misschien later. We willen het niet vieren met beperkingen en zoals de situatie nu is, zijn we daar voorlopig nog niet van af. De jurk verstoft inmiddels op zolder in een doos. En zoals het nu met me gaat, mag ik hopen dat ik er over een jaar nog in pas. Want ja, helaas, ik kom aan…
Sinds ik – zoals zovelen – thuiswerk (sinds maart dus), beweeg ik veel minder. Niet even langs die collega, niet even naar een andere afdeling en nauwelijks traplopen; mijn stappenteller geeft dagelijks historisch weinig aan. Eigen schuld natuurlijk, ik moet gewoon veel meer tijd nemen om te bewegen. Maar sinds ik lid ben van het Coronacrisiscommunicatieteam (wie doet er een potje Galgje mee?) is het drukker dan ooit op mijn werk. En daardoor zit ik vele uren op mijn slaapkamer achter mijn bureau. Ook de sport waar ik zo vol goede moed mee bezig was, staat op een laag pitje. Toen de sportscholen dicht waren, kon ik niet. Toen we weer buiten konden trainen, ging ik trouw. En sinds we weer naar binnen moeten, durf ik niet meer zo goed. Opeengepakt in de kleine crossfitbox met rondspetterend zweet, ik voel me er niet goed bij. Of grijp ik dit gewoon aan als de zoveelste smoes om niet te gaan?
Feit is ook dat ik voor de box een half uur moet rijden en ik die tijd gewoon niet heb (neem?). Komende vrijdag heb ik een proefles hier in het dorp en ik hoop dat ik me daar ook thuis voel. Dan heb ik in ieder geval één drempel weggenomen. Want zoals gezegd, de stabiliteit in mijn gewicht is weg. Na een jaar stilstaan kwam ik ineens twee kilo aan en daar zijn de afgelopen weken nog twee kilo bij gekomen. En dan kun je denken; acht vier kilo zijn er nog lang geen 42 en dat klopt, maar oh wat ben ik bang en wat voel ik ze goed. Mijn buik was en bleef een probleemzone en daar zijn de kilo’s dus vrolijk opeengepakt gaan zitten. Mijn kleding zit strakker en ik voel me gewoon niet zo lekker meer. Ik baal als een stekker, ondanks dat ik wist dat dit kon gebeuren en ondanks dat het deels ook mijn eigen schuld is.
Ik heb gemerkt dat ik echt de structuur nodig heb van mijn werk om het ook qua voeding goed te doen. Ik nam de tijd om voor een werkdag mijn hele dag qua eten te plannen en dat netjes mee te nemen in een koeltasje. En ik had dus ook niets bij me wat niet goed voor me was. Nu heb ik de tijd en mogelijkheid om alles vers te maken en vertik ik het. Ik heb nergens zin in, grijp veel te snel naar een makkelijke reep (suiker!) en hol dan weer naar boven voor de zoveelste meeting. Er zit geen structuur meer in qua eetmomenten en ik heb steeds minder last van zoet of vet eten, wat voorheen nog enigszins als rem werkte. Ik verlang soms zó terug naar het eerste jaar. Hoe beroerd en moe ik me ook voelde, ik zorgde zó goed voor mezelf. Ik had ook geen keuze, want mijn lichaam accepteerde verkeerd voedsel gewoon niet. Hoe anders is dat nu.
Deels komt het niet goed voor mezelf zorgen ook door de uitzichtloosheid van deze situatie. Voorlopig is weer naar kantoor echt een plan van lange adem. Ik woon in een gebied waar de regionale maatregelen onlangs flink zijn aangescherpt en als ambtenaren hebben we ook een voorbeeldfunctie. Verder kickt de herfstdepressie in, zoals elk jaar. De zomer is voorbij en voorbijgevlogen zonder al teveel hoogtepunten. Geen huwelijk, geen huwelijksreis en geen festivals. Wat had ik me dit jaar anders voorgesteld zeg. Ik heb niks te klagen natuurlijk, we hebben allebei onze banen nog en we zijn gezond, maar toch ben ik er af en toe verdrietig over. Dan zou je denken dat je dan júist goed voor jezelf gaat zorgen, maar bij mij werkt dat kennelijk niet zo. Ik heb nergens grip meer op, dus ook niet op mezelf. Ik ben de enige die dit kan doorbreken, dus ik hoop over een half jaar weer beter nieuws te hebben. Een mooie stok achter de deur ;-).
Door de focus op mijn lichaam is de onzekerheid ook weer toegenomen. Ik sta weer dagelijks op de weegschaal en kritisch voor de spiegel. Ook bestudeer ik foto’s die ik tijdens de afgelopen jaren van mezelf heb genomen om het afvalproces te monitoren. Ik wilde heel graag dat ik mezelf en mijn proces kon loslaten, maar realiseer me sinds een paar weken dat ik écht levenslang heb. De operatie was een hulpmiddel, geen wondermiddel. Ik ben nu aan zet en ik word nauwelijks nog geholpen. Die leefstijlverandering waar zowel de diëtist en psycholoog tijdens alle sessies bij de Obesitaskliniek zó op hamerden, zijn echt van het allergrootste belang in dit proces. “Zolang jij zelf de knop niet omzet in je hoofd en gewoon laat staan wat niet goed voor je is óf voldoende beweegt, kom je aan. Net als ieder ander met een normaal formaat maag.” Ik hoor het ze zeggen en weet het zo goed, maar kan de knop nog maar moeilijk omzetten, waardoor ik momenteel vooral kwaad op mezelf ben. Nutteloos kwaad…
Om toch positief af te sluiten kom ik even terug op iets wat ik in één van mijn eerste blogs schreef; het moment waarop ik vond dat de maat vol was. Ik was met mijn zoon in een pretpark en bij de ingang van de achtbaan stond een passtoel om teleurstellingen te voorkomen. De riem van deze stoel ging eigenlijk net niet dicht, maar ik waagde het erop. Wat volgde was het langste uur van mijn leven waarin ik voor me zag dat ik de achtbaan uit moest wegens ’te dik’ en mijn kleine man alleen moest. Zoon heeft tijdens het wachten een keer of vijf gezegd dat hij zó hoopte dat ik er in zou passen en dat ik met hem mee kon. Dat was het moment dat ik me realiseerde dat ik me nooit meer wilde afvragen of ik iets kon en dat ik ook niet wilde dat hij zich ooit hoefde af te vragen of zijn moeder iets kon. Zijn te dikke moeder, die door haar dikzijn beperkt ‘mama’ kon zijn. Ik paste uiteindelijk net wel, we genoten van de gave achtbaan en de maandag erop belde ik de arts, waarna mijn avontuur begon.
Afgelopen juli gingen zoon, ik en zijn vriendin terug naar het betreffende park. Dé achtbaan bewaarden we voor het laatst. De stoel stond er nog en hevig geëmotioneerd nam ik erin plaats. Ik hield zeker 30 cm over van de riem. Dat moment was alles weer zo helder. De grip op mijn leven en mijn gewicht móet terug komen, want ik wil nooit meer terug naar toen!
Tot over een half jaar.
Stay safe and healthy.
Liefs,
Marga
Toch een klein beetje getrouwd op 29 mei 2020.
Bron: Eigen foto MB
Hét moment van het jaar moest natuurlijk wel even worden vastgelegd.
Bron: Eigen foto MB
Wat hieraan vooraf ging: Mijn maat was vol- Hoera de kiwi is alweer twee!
Het is goed dat je je realiseert dat de maat vol is!
Weer zwaarder worden na gewichtsverlies is héél frustrerend, dat heb ik 20 jaar geleden meegemaakt, toen ik 40 kg kwijt was (zonder maagverkleining of iets dergelijks). Het kwam er in no time allemaal weer aan.
Kan je niet opnieuw hulp krijgen van een diëtist? Deze hulp zit voor 3 uren per kalenderjaar in het basispakket. Dit jaar 3 uren en vanaf januari nog weer 3 uren.
Ik ben de laatste 4 jaar volledig op eigen kracht 22 kg afgevallen en het is er nog steeds af. Daar is geen chirurg aan te pas gekomen. Ik weet dat ik altijd moet blijven opletten met wat ik eet en hoeveel ik beweeg, anders zit het er zó weer aan. Mij helpen eiwitten goed om een vol gevoel te krijgen en niet te overeten.