Bron: Pixabay.com
Twee jaar geleden onderging ik een gastric-bypassoperatie (maagverkleining). Ik heb sindsdien steeds mijn ervaringen gedeeld.
Beloofd is beloofd
Het is echt alweer een half jaar geleden sinds ik mijn laatste update schreef. Om er nog maar eens een cliché tegenaan te gooien; wat vliegt de tijd. Twee jaar geleden ging ik, precies op deze dag, onder het mes en begon mijn nieuwe leven. Het waren, net als nu, onzekere tijden waarin ik niet wist wat me boven het hoofd hing. Eerlijk is eerlijk met alle recente ontwikkelingen en de zorgen die daar bij komen kijken, is mijn afvalproces wel het laatste wat me bezig houdt. Maar ik zou jullie op de hoogte houden hoe het met me gaat. En beloofd is beloofd, dus bij deze.
Sinds de vorige keer is er eigenlijk niet heel erg veel veranderd en dat is iets om hartstikke dankbaar voor te zijn. Het betekent namelijk dat ik al een tijdje stabiel ben. Niet alleen in gewicht, maar ook in mijn hoofd.
Sport!
Ik schommel tussen de 60 en 62 kilo, sta niet meer zo vaak op de weegschaal en vertrouw wat meer op mijn gevoel. Dat ik twee jaar na de operatie nog zo netjes op gewicht ben, is niet echt mijn eigen verdienste. Van alle wilde sportplannen – los van wat thuisoefeningen, het sponsoren van de sportschool en sporadisch hardlopen (lees: hijgend richting eind van de straat en weer terug) – is pas de laatste maanden echt wat gekomen. Sinds ik een nieuwe functie heb en intern ben verhuisd naar de andere kant van het pand, loop ik veel meer. Ook doe ik alles met de trap. Dat maakte al veel verschil, met name conditioneel.
Een paar weken geleden heb ik ein-de-lijk iets gevonden wat ik écht heel leuk vind: crossfit! Sindsdien werk ik me minstens twee keer per week in het zweet en deze gezellige smallgroup-sessies zijn precies wat ik nodig heb. Helemaal top. Tot de sportscholen vorige week sloten. Dikke pech… Omdat ik niet meer 42 kilo vet weg hoef te trainen (oké, overdreven), zag ik al snel de verbeteringen in mijn figuur. Maar, veel belangrijker nog, ik voelde dat ik weer meer energie kreeg.
Ik doe dus nu maar mijn best om thuis de boel een beetje bij te houden, maar heb er nog niet echt plezier in. Ik ben ook nog teveel lamgeslagen van alles wat er aan de hand is. Het is wennen, ineens zo op jezelf aangewezen te zijn met niet meer aanspraak dan de hond en een verveelde puber die zelf ook de weg kwijt is. Ik mis het normale leven én de sport. Nu al. Dat ik dat nog eens zou zeggen.
Eten en drinken
Qua eten en drinken let ik nog steeds goed op. Niet meer zo streng als in het begin en zeker niet alleen vanwege de angst om weer aan te komen. Mijn lichaam vindt slecht eten gewoon niet leuk. Op het moment zelf wel hoor. Dan schuif ik vrolijk een toastje, chips of andere vette bende naar binnen, maar vervolgens zit ik diezelfde nacht of de ochtend erna datzelfde toastje te vervloeken als ik mijn nachtelijke uren kreunend op het toilet doorbreng. Ik maak soms de keuze om gezellig mee te borrelen, ondanks dat ik weet dat ik er later de prijs voor betaal. Stom? Ja misschien, maar een mens wordt niet gelukkig van een stengeltje bleekselderij. Ik niet tenminste.
Andere momenten, zeker op werkdagen, kies ik alleen maar voor gezond. Ik sleep nog steeds hetzelfde koeltasje mee met yoghurt, havermout, fruit, een gekookt ei en wat crackers. En soms wat makkelijke reepjes voor tussendoor. Mijn collega’s weten dat ik soms middenin een vergadering wat te eten opentrek en niemand kijkt daar nog raar van op. En doen ze dat wel, dan zit ik daar voor geen meter meer mee. Het is bevrijdend om je niet meer voortdurend af te hoeven vragen wat anderen van je vinden. Dat is voor mij een mooie bijkomstigheid in dit hele avontuur.
Hormonaal dik geworden
De arts zei destijds dat ik hormonaal dik was geworden. Door een niet goed functionerend lichaam was het vrijwel onmogelijk om af te vallen. Mensen die zwaar zijn door structureel teveel eten, kunnen maar maximaal 70% van hun overgewicht verliezen na een bypassoperatie. Het lichaam went aan minder eten. Meestal komen zij ook wel weer wat aan als ze niet gaan sporten of echt streng op hun voeding letten.
Ik ben meer dan 100% van mijn overgewicht kwijt en heb nu dus een gezond gewicht. Dat is natuurlijk deels door minder eten en wat meer bewegen, maar zo’n resultaat bereik je eigenlijk alleen als je voor de operatie ook al niet een extreem grote eter was. Die erkenning voelt wel goed. Er zijn veel meer mensen zoals ik, die van de lucht dik lijken te worden en het dan ook blijven, wat ze er ook voor doen om af te vallen. Het was me zonder deze operatie nooit gelukt.
Steeds weer schrikken
2005… (Bron: Eigen foto MvdB)
Ik ben inmiddels redelijk gewend aan mijn nieuwe lijf. Ik schrik me soms echt dood van oude foto’s (overigens ook regelmatig van mijn spiegelbeeld) en zie door de jaren heen dat ik flink wat geschommeld heb in gewicht. Ik kan me nu bijna niet meer voorstellen dat het ooit zo geweest is en herken vrijwel niets in de jonge, volle vrouw die ik 15 jaar geleden was. Ik ben blij met mijn lijf, ondanks het te losse vel. Op sommige plekken is het werkelijk prachtig weggetrokken, maar op andere plekken well, not so much. Een strak bikinilijf ga ik nooit krijgen en ik heb me daar bij neergelegd.
Mijn gezicht heeft meer rimpels gekregen. Hopelijk trekt dat door het sporten nog wat bij en anders zie ik er binnenkort uit als de ’42-jarige met levenservaring’ die ik ben. Misschien waag ik me ooit nog eens aan een botoxje als dat me gelukkiger zou maken.
Opgegaan in de massa
Tja, dat haar…
(Bron: Eigen foto MvdB)
Wat wel wennen is, is dat ik heel erg opga in de massa. Ik trok met mijn destijds weelderige vormen veel meer de aandacht dan nu. Ik ben zelf ook minder ‘outgoing’ dan vroeger. Rustiger, minder bezig met mijn omgeving en of ik wel ‘gezien’ word. Dat voelt enerzijds goed, maar soms mis ik de bewonderende blikken wel.
Wij vrouwen doen al die moeite om af te vallen, terwijl een goed decolleté, zachte heupen en een gulle lach eigenlijk meer gewaardeerd worden door de mannelijke mensch, heb ik ondervonden. Oh en mijn haar? Dat herstelt zich goed, maar zal nooit meer de volle bos worden die het was. Het is anders, droger, grijzer, krulleriger en pluiziger. Het is nog steeds een zoektocht om ermee om te gaan. Ook dat went.
Op de knieën
Dat waren de oppervlakkige uiterlijkheden. Hoe is het verder? Even los van de Coronasituatie, ik zit goed in mijn vel. Ik ben erg gelukkig met mijn nieuwe baan en een paar maanden geleden ging vriendlief voor me op zijn knieën. Ik zou vol overtuiging willen zeggen dat we eind mei gaan trouwen, maar met de huidige ontwikkelingen is dat nog even de vraag.
Het shoppen voor de jurk was een feest. Waar het passen voor jurken voor mijn eerste huwelijk steeds uitliep op een teleurstelling omdat ik nergens in kon, bestelde ik mijn jurk nu gewoon online. Ik wist niet wat ik zag, toen ik mezelf in de spiegel bekeek. Echt een droom die uitkwam. Toen maat 48, nu 38. Niet te geloven.
Nog steeds niet gewend
Ik zou willen zeggen dat ik helemaal gewend ben aan mijn nieuwe ‘ik’, maar dat is niet zo. Ik bewonder en verwonder nog altijd. Niet alleen over dingen die ik nu áán kan, maar vooral ook wat ik allemaal kán. Het is een avontuur om dat uit te vogelen en de grenzen op te zoeken. Gezondheidstechnisch heb ik veel gewonnen, maar ook veel ingeleverd. Ik ben veel vaker ziek dan voorheen, de weerstand is niks.
Mijn bloeddruk, hartslag en ijzer zijn allen heel laag waardoor ik nog regelmatig (bijna) flauwval en ik ben nog steeds dag in dag uit moe. Sinds ik in het trotse bezit van een active watch ben die niet alleen mijn sport registreert, maar ook mijn slaap monitort, kan ik precies zien dat ik nooit een diepe slaap bereik en heel onrustig slaap. Dat verklaart veel, maar het valt me tegen dat afvallen niet voor een betere slaap heeft gezorgd.
No regrets
Spijt? Geen seconde. Nou, misschien die eerste seconden nadat ik op de uitslaapkamer wakker werd. Of soms tijdens nachtelijke krampaanvallen. En heel soms als ik van de vermoeidheid mijn ene voet niet voor de andere krijg. Maar al die overige tijd ben ik nog altijd intens dankbaar voor dit leven 2.0. Ondanks de ongemakken ben ik echt wel een verbeterde versie van mezelf. Ik blijf hard aan het werk om nog wat beter te worden. En dan ook weer wat meer te gaan stralen. 😉
Hopelijk is de crisis snel voorbij, kunnen we lekker gaan genieten van de lente en kan ik weer gaan sporten en werken aan mijn energieniveau. Ik ben er nog steeds niet helemaal. Maar wél bijna.
In dit kader: tot over een half jaar. Zorg voor elkaar en stay healthy.
Liefs,
Marga
Nog twee plaatjes ter illustratie 🙂
2020 vs 2015 (Bron: Eigen foto MvdB)
Happy!! 🙂 (Bron: Eigen foto MvdB)
