Koning Ham Bol van Joe Naait ’t Steeds!

5 november 2020 door Merel Nahuijsen

bron: pixabay.com 5007055

“Lang, lang geleden… “
Wacht even: niet eens zo heel lang geleden.
Oké. We beginnen opnieuw.
“Niet zo heel erg lang geleden leefde er eens een wijze en rechtvaardige koning.”
Ach nee, ook niet. Hij was gewoon ‘een koning’. Meer niet.

Deze koning was niet zo heel erg jong meer, ietwat aan de mollige kant en voorzien van een indrukwekkende blaaskaak. Wat dat is, mag je zelf in de Dikke van Dale opzoeken. De koning had een groot koninkrijk opgebouwd, het Rijk van Joe Naait ’t Steeds. Laten we hem maar koning Ham Bol noemen. Koning Bol had veel lakeien. En elke dag, vlak na het ontbijt, vertelde de koning hen een sprookje. Hij was daar bijzonder goed in. Zo goed, dat zijn lakeien en jasdragers overal rondbazuinden hoe goed de koning was in het vertellen van sprookjes. En zo kwam het, dat ook spinsters, dromelaars en andere trumpkins naar het paleis van koning Bol kwamen, in de hoop een sprookje te horen. Dat vond koning Bol leuk. Zijn blaaskaak werd er nòg dikker van en hij vond dat het tijd was dat iedereen in het hele land naar zijn sprookjes moest gaan luisteren.

Dus op een mooie herfstdag verliet hij zijn paleis, om zijn sprookjes buiten de paleismuren te verkondigen. Overal waar hij kwam, stonden sappelaars en miezerjantjes hem toe te juichen.
Na een tijdje kwam hij bij een land dat Mek Si Koo heette. Koning Bol had honger gekregen en bestelde er een pittige taco. Deze was zó lekker, dat hij te gretig at. Hij verslikte zich dusdanig, dat hij bijna stikte.

Met een rood hoofd en een zere keel keerde de koning kuchend en proestend terug naar het Rijk van Joe Naait ’t Steeds. Zijn fraaipraters en mooikijkers hingen amechtig aan zijn lippen toen hij zei: “Ik heb een nieuw sprookje bedacht, terwijl ik op reis was. Het gaat over een grote muur die ik ga bouwen tussen ons land en Mek Si Koo, om ervoor te zorgen dat er niet één taco meer ons land binnen komt!” Wat had hij het toch goed voor met de mensen. Onder luid gejuich rende hij vervolgens naar het toilet, om zich te ontdoen van de gepeperde taco.

Het meest favoriete sprookje van de koning ging over “Het Virus en het Mondkapje”. Hij vond dat een leuk verhaal, want volgens hem waren alle dokters in zijn land aan het liegen, bestond het hele virus niet, en mondkapjes waren ook niet nodig. Om zijn sprookje kracht bij te zetten, knuffelde hij eenieder die hij maar te pakken kon krijgen. Met name de vrouwelijke onderdanen van het Rijk van Joe Naait ’t Steeds moesten eraan geloven. Toen mensen na zijn knuffels ziek werden (en koning Bol zelf óók), begon zijn volk aan zijn woorden te twijfelen. En toch stonden velen hem nog steeds toe te juichen.

Koning Bol had nog veel meer te vertellen. En niet alleen over virussen en taco’s. Ook over vrouwen, Moslims en Chinezen had hij wel een verhaal te vertellen. Maar daar zal ik je niet mee vermoeien.

Toen werd het tijd voor de koning om de kroon aan een ander te geven.
“Ammenooit niet!”, riep hij hard. En nu wil je vast weten hoe het afloopt met koning Bol? Ach, je weet toch hoe sprookjes eindigen?

bron: pixabay.com 2398891