bron: en.wikipedia.org – Non-free – Fair use license in reviews (credits: Amazon Studios)
Ik heb laatst de nieuwe film van Sacha Baron Cohen bekeken, die sinds 23 oktober op Amazon Prime te zien is. En ik heb daarbij meerdere keren mijn handen voor de mond geslagen, onderwijl “dit kan toch niet waar wezen…” prevelend.
De film met de langste en kromste flimnaam ever (“Borat Subsequent Moviefilm: Delivery of Prodigious Bribe to American Regime for Make Benefit Once Glorious Nation of Kazakhstan”) is één grote pijnlijkheid voor de USA, een ‘embarrassment’ zowel in politiek opzicht als voor de bevolking zelf. Alles wordt op de schop genomen. Als dit de doorsnee republikein moet weergeven, dan vrees ik het ergste voor dat land. Natuurlijk het is ‘maar’ een film. Maar helaas zijn praktisch alle medespelers echt: sneaky gefilmd, niet geacteerd. Echt, dus. Real life. En dat is ronduit shocking.
In de film probeert Borat – ex-journalist in de bak – weer in de gratie te komen van de Kazachse regering. Kazachstan wil wederom terug in de gunst van de USA komen. Daarom moet Borat oorspronkelijk de minister van Cultuur (een aap met de naam Johnny the Monkey) als geschenk aan Trump leveren, maar de aap wordt tijdens de overtocht opgevreten door Borats vijftienjarige dochter Tutar, die in de vrachtkist gekropen is omdat ze ook naar de USA wil. En in de buurt van Trump komt hij sowieso niet, vanwege redenen uit de vorige Borat-film (2006).
Dan besluit Borat om zijn dochter maar aan Mike Pence cadeau te doen. Maar daarvoor moet ze wel eerst geciviliseerd, gemanierd en gestyled worden, want de Kazachse vrouwen zijn nu eenmaal wilde beesten zonder enige manieren en rechten. Enfin, de hele filminhoud moet je maar even >> hier << lezen (SPOILER ALERT!). Aan het einde van de film blijkt dat Borat gewoon gebruikt is om het Coronavirus over de wereld te verspreiden; actueler (en suffer) kan het niet.
In de loop van de film choqueert en blameert Borat samen met zijn dochter tal van “doorsnee” Amerikanen, maar ook hoogstaande politici. Zo bezoekt hij, verkleed als Trump en met Tutar over de schouder geworpen, de Conservative Political Action Conference met spreker Mike Pence, om zijn dochter aan te bieden (en wordt prompt gearresteerd – ook in het echt), doet hij samen met zijn hevig menstruerende dochter een vruchtbaarheidsdans (showing all the blood) op het beroemde Debutants Ball, en zie je inderdaad een verlekkerde Giuliani op bed liggend in zijn broek graaien, ter voorbereiding op het ‘journaliste naaien’ (of, zoals hij zelf zegt, om even zijn shirt in zijn broek te stoppen).
Pijnlijker kan het niet, denk je? Jawel hoor. De gewone Amerikanen zijn nog veel verbazingwekkender. Zo gaat Sacha Baron Cohen als Borat in quarantaine bij twee QAnon-aanhangers (un-be-lievable, echt) en zingt hij, verkleed als Texas-boer, live op het podium tijdens een of ander Gun Rally Trump-fanfestival (Let’s kill Obama, Let’s give Fauci the Wuhan Virus, etc.). Meerdere malen met groot gevaar voor eigen leven, vermoed ik.
De meeste scènes zijn opgenomen in februari van dit jaar, toen de hele Coronacrisis nog in de startblokken stond en de verkiezingen nog ver weg waren.
Wat me vooral opvalt in de film is hoe ontzettend beleefd en behulpzaam veel Amerikanen ondanks de vreselijk ongemakkelijke situaties en uitspraken blijven. En ik vraag me daarnaast af, hoeveel situaties en scènes hij heeft moeten filmen voordat hij voldoende schokkend materiaal had voor de hele film. Want ik kan me met de beste wil van de wereld niet voorstellen dat dit een afspiegeling van de Amerikaanse samenleving is. Dat dít het beeld van de ‘doorsnee Amerikaan’ is. Dat is het zeker niet. Hoop ik. Toch?
Bron: Borat Subsequent Moviefilm (screenshot) (credits/source: Amazon Studios)
Op het eind zie je hoe poppen van Trump, Hillary en Fauci door de Kazachse straten worden gejaagd en hoe ze elkaar de kop inslaan en met Corona besmetten. Dat was eigenlijk wel het grappigste en meest creatieve deel, vooral daar waar Trump het hoofd van Fauci (met inentingsspuit in de hand) met groene smurrie bespuugt.
De kritieken zijn over het algemeen best wel lovend (85% ‘positief’ of ‘aanbevelend’). Op Rotten Tomatoes was de consensus dat de film “een scherp instrument is voor het blootleggen van de meest misplaatste of regelrecht weerzinwekkende figuren van de Amerikaanse cultuur”. Hij laat dus de uitwassen zien, niet de doorsnee. Dat moet je toch wel steeds in je achterhoofd houden. Zijn vorige film, The Trial of the Chicago 7 (eveneens van dit jaar) vond ik toch nét iets beduidend beter.
