Van ons, voor jullie, mannen.
Soms ben ik alleen. Maar niet altijd eenzaam.
Soms ben ik eenzaam, maar toch niet alleen.
En soms ben ik beide.
Soms ben ik tot alles in staat. Maar toch doe ik niets.
Soms lanterfant ik. En breng van alles tot stand,
maar dat slechts terzijde.
Soms drink ik wijn. En voel ik me raar.
Soms neem ik water. En weet weer wat waar
nergens toe leidde.
bron: pixabay.com 1422270 (+ eigen toevoeging)
Ja, die wil je! (wekelijks het beste in je mailbox)
De afgelopen week hebben we over mijn slapende moeder gewaakt. We zaten naast haar bed. ’s Ochtends. ’s Middags. ’s Avonds. ’s Nachts. We keken naar het op en neer gaan van haar borst. We luisterden naar haar ademhaling. Ik wenste de hele tijd dat ik degene was die sliep. En dat dit een droom was.
“Een tegen eenzaamheid, dat is toch die campagne tegen eenzaamheid onder ouderen, waarbij die staatssecretaris, hoe heet ie, Van Ooijen als sociale robot wordt ingezet?” “Ja die. Nou, ze hebben dus ook een website. Hier, moet je eens horen…”
We zijn verdwaald. Alles om ons heen raast door, maar wij zijn de weg kwijt...
In de kroeg bedacht mijn lief zich ineens, dat hij nog een valentijnskaartje voor mij moest schrijven. Zijn maten schreven vlijtig mee. Lang leve de Boomerang-kaarten. Het resultaat? Ach, laat maar...
Nog liever sluit ik mezelf op en slik ik de sleutel door dan dat ik voorspelbaar ben of meedoe aan kleinburgerlijke zaken. Ik spaar onhebbelijkheden, brutaliteiten, lompheden, ruwheden, overige synoniemen en ziektes.
Mensen zijn soms bang voor verandering, voor hachelijke situaties en onverwachte omstandigheden. Mijn gevoel, mijn ervaring is dat het erom gaat dat je tóch het licht blijft zoeken. Dat je geeft wat je te geven hebt en ontvangt wat er wordt aangereikt.
