Van ons, voor jullie, mannen.
Soms ben ik alleen. Maar niet altijd eenzaam.
Soms ben ik eenzaam, maar toch niet alleen.
En soms ben ik beide.
Soms ben ik tot alles in staat. Maar toch doe ik niets.
Soms lanterfant ik. En breng van alles tot stand,
maar dat slechts terzijde.
Soms drink ik wijn. En voel ik me raar.
Soms neem ik water. En weet weer wat waar
nergens toe leidde.
bron: pixabay.com 1422270 (+ eigen toevoeging)
Ja, die wil je! (wekelijks het beste in je mailbox)
“Een tegen eenzaamheid, dat is toch die campagne tegen eenzaamheid onder ouderen, waarbij die staatssecretaris, hoe heet ie, Van Ooijen als sociale robot wordt ingezet?” “Ja die. Nou, ze hebben dus ook een website. Hier, moet je eens horen…”
We zijn verdwaald. Alles om ons heen raast door, maar wij zijn de weg kwijt...
In de kroeg bedacht mijn lief zich ineens, dat hij nog een valentijnskaartje voor mij moest schrijven. Zijn maten schreven vlijtig mee. Lang leve de Boomerang-kaarten. Het resultaat? Ach, laat maar...
Nog liever sluit ik mezelf op en slik ik de sleutel door dan dat ik voorspelbaar ben of meedoe aan kleinburgerlijke zaken. Ik spaar onhebbelijkheden, brutaliteiten, lompheden, ruwheden, overige synoniemen en ziektes.
Mensen zijn soms bang voor verandering, voor hachelijke situaties en onverwachte omstandigheden. Mijn gevoel, mijn ervaring is dat het erom gaat dat je tóch het licht blijft zoeken. Dat je geeft wat je te geven hebt en ontvangt wat er wordt aangereikt.
“Eenzaam aan de keukentafel,” herhaal ik zachtjes. “Misschien hadden we het achteraf bekeken misschien wel wat vaker op die keukentafel moeten doen in plaats van in bed,” probeer ik er nog een wrang grapje achteraan te plakken.
