“Je raadt nooit van wie ik deze boodschappen afgelopen week heb gekregen?!”
Mijn moeder appt een paar foto ’s van dozen, die volgestouwd zijn met allerlei levensmiddelen.
“Eerlijk gezegd heb ik geen flauw idee?”
“Van Cor!”
“Oh, echt waar? Ik dacht dat jullie geen contact meer met elkaar hadden?”
Ik graaf even in mijn geheugen en herinner me ineens weer dat er ernstige meningsverschillen tussen hen waren ontstaan over quarantaine en het wel of niet kunnen ontvangen van bezoek als je Corona hebt. Uiteindelijk besloot mijn moeders vriend om hun relatie te beëindigen en met de noorderzon te vertrekken.
“Klopt, al bijna anderhalf jaar helemaal niets meer van hem vernomen. Maar er is een kennis van ons overleden…”
“En die had toevallig net daarvoor boodschappen gedaan, begrijp ik dat goed?”
“Nee, natuurlijk niet. Doe niet zo mal. Cor belde me op om te vertellen dat Ab was overleden. En toen raakten we aan de praat. Je snapt wel, wanneer je elkaar zo lang niet hebt gesproken, dat je aardig wat te bepraten hebt.”
“Jeetje, is Ab overleden? Wat een droevig nieuws. Vooral voor zijn vrouw en kinderen. Dus jullie gaan nu samen naar zijn begrafenis?”
“Nee, we gaan samen op vakantie.”
“Op vakantie?”
“Ja, de begrafenis is al achter de rug. We gaan in het voorjaar met mijn caravan weer twee maanden naar Spanje. Zoals vanouds. We kwamen erachter dat we onze gezamenlijke vakanties allebei zó ontzettend missen…”
“En daarom heb je nu alvast boodschappen ingeslagen? Is dat misschien niet een beetje voorbarig?”
“Nee joh, dat zit anders. Ik zei tegen Cor dat ik vanaf nu ieder dubbeltje ga omdraaien om straks die vakantie te kunnen betalen. Het zijn toch al dure maanden. Dus hij stelde meteen voor om de vakantie voor ons beiden te betalen.”
“Wel lief, zeg!”
“Natuurlijk ben ik niet op zijn aanbod ingegaan. Dat schept meteen verplichtingen. Bovendien wil ik niet dat hij langs komt. Ik ben nog steeds een kwaad op hem, omdat hij me in destijds vanwege de Corona heeft laten zitten. Maar goed, daarna stuurde hij dit bericht: ‘Ben je thuis? Want de slager komt straks bij je langs.’ Niet veel later werd er een enorme doos gebracht. En je kent Cor, hè. Die kijkt niet op een paar centen. Het duurste vlees had ie voor me gekocht: biefstuk, varkenshaas, rollade, noem het allemaal maar op…”
“Sjonge… hij doet wel z’n best om het weer goed te maken!”
“Ja,” lacht mijn moeder, “ik wist niet wat ik zag! En de volgende dag appte hij weer: ‘Ben je thuis? De groenteboer komt eraan!’ Toen kreeg ik wéér zo’n gigantische doos, deze keer gevuld met groente, fruit en zuivel. En weer een dag later…,” schatert mijn moeder, “werd er 10 kilo hondenvoer speciaal voor Boris thuisbezorgd. Je weet, Cor is dol op honden!”
“Ik zou hem toch maar snel uitnodigen voor een etentje,” stel ik haar voor. “Het zou fijn zijn als het weer goed komt tussen jullie.”
“Nee, geen dénken aan!” klinkt het stellig. “Ik zei toch al, dat wil ik niet. We gaan alleen maar samen op vakantie.”
“Alleen maar op vakantie? Dus ergens in het voorjaar staat hij ’s ochtends als een lifter langs de weg, je pikt hem op en jullie rijden vervolgens samen door naar Spanje? Is dat niet een beetje raar?”
“Valt toch wel mee? Ik zie niet in wat daar raar aan is. Ik ken Cor al 30 jaar.”
“Nou, eerlijk gezegd, vind ik het toch wel wat vreemd…”
“Kijk,” legt mijn moeder geduldig uit, “Natuurlijk ben ik gecharmeerd geraakt van zijn gulle bonus actie, maar wanneer ik hem thuis zou uitnodigen, is alles meteen vergeven en vergeten.”
“Ja? En?”
“Mooi niet. Laat hem eerst nog maar even flink z’n best doen om mijn vertrouwen terug te winnen. Misschien kan hij beginnen met het maken van zijn oprechte excuses? Hij heeft me tenslotte van de ene op de andere dag volledig in de steek gelaten.”
“Tja, de manier waarop hij destijds zo plotseling is vertrokken, was inderdaad niet erg netjes.”
“Dat bedoel ik! Eerst excuses! Bovendien,” voegt ze er lachend aan toe, “het komende half jaar gratis boodschappen thuisbezorgd krijgen, is natuurlijk óók mooi meegenomen.”
bron: pixabay.com 4940922
