Telkens als ik een nieuwe, enigszins spiritueel getinte opleiding, cursus of workshop ga doen, maak ik me al ruim een week van te voren grote zorgen.
Dat begint meestal met: wat trek ik aan?
Vaak staat in de bevestigingsmail dat je makkelijk zittende kleding aan moet. Voor mij is dat een spijkerbroek, maar ik vermoed dat dat niet de bedoeling is. Sportkleding trek ik niet aan, want daar voel ik me dus juist niet gemakkelijk in. Een yogabroek heb ik niet, althans niet eentje die past. Om nu in pyjama te komen, is ook weer zoiets. En flodderende harembroeken heb ik niet. Ik vertik het overigens om een nieuw outfit te kopen. Gemakkelijke kleding is immers kleding die voelt als een tweede huid, toch? Dat krijg je pas na het meerdere keren gedragen en gewassen te hebben.
Dit dilemma wordt op de voet gevolgd door: welk notitieboek neem ik mee?
Voor alles is een geschikt notitieboek. Ik heb een hele stapel verse liggen, maar meestal koop ik voor een cursus toch weer een nieuwe. Dat dan weer wel.
Maar naarmate de cursusdatum dichterbij komt, komen daar allerlei zorgen bij, zoals: wat neem ik mee voor de lunch?
Kan ik gewoon, zonder gêne, oerhollandse boterhammen meenemen, of word ik dan bij voorbaat als spirituele mislukking gezien, omdat ik niet biologisch-dynamisch, gluten- en koolhydraatarm, ergo niet gezond eet?
En dan het beleg; kaas wordt veel te klef, zoet spul gaat smelten, druipen of trekt helemaal in je brood, saladesmeersels idem, dus blijven vleeswaren over. Maar ja, dat is natuurlijk totaal niet veganistisch en daarmee dus niet erg spiritueel, zeker niet gecombineerd met gluten en koolhydraten. Een soort van lunch-shaming, eigenlijk.
In de bevestigingsmail staat vaak ook het tijdstip waarop je welkom bent, gevolgd door: ‘Ontvangst met (kruiden)thee’.
Als de cursus ‘s ochtends vroeg begint, rijzen mijn haren te berge: krijg ik dan de hele dag geen koffie!? De horror!
Vaak neem ik daarom dan maar een halve liter sterke koffie mee, die op de heenweg al op is. Tel daarbij op dat je in de pauze niet kunt roken zonder erop afgerekend te worden, dus op de heenweg zit ik nog even aardig te paffen, zodat ik als een volledig gestreste, enorm gecafeïneerde stuiterbal met rook uit de oren, in – toch maar – een spijkerbroek ten tonele verschijn.
Lekker spiritueel.
Niet zen.
De in mijn gedachten floddergewaden dragende, veganistische, quinoa-etende, niet rokende, spirituele trainer verwelkomt me. In werkelijkheid meestal ook gewoon in spijkerbroek en met de opmerking ‘Er staat ook koffie hoor. En koeken.’ Uiteindelijk blijkt er altijd minimaal één medecursist te zijn die ook rookt en vol gêne, fluisterend en met rode wangen aan de trainer vraagt waar dat kan.
Gewoon mens zijn is vaak al spiritueel genoeg.
bron: pixabay.com 6131019
