“Heb jij als coach en trainer ook nog doelen? Dingen die je wilt veranderen?”
Het is de eerste trainingsdag die ik in jaren weer geef. Enerzijds voelt het heel goed om weer voor een groep te staan. Anderzijds voelt het als drassige grond waar ik ieder moment in kan verdwijnen.
‘Je moest eens weten’, denk ik en ik zeg: “Oh ja, dat houdt niet op. Het is een levenslang proces.”
De voorbereiding voor deze eerste training sinds jaren heeft mijn hart weer geopend, voorzichtig op sommige plekken wat ontdooid. Ooit, járen geleden, was ik een van de beste NLP-trainers en coaches in Nederland. Althans, volgens mijn eigen zeer bescheiden mening. Maar van dat zelfverzekerde gevoel van toen is nu helemaal niets meer over.
Tijdens het voorbereiden nam ik mijn eigen trainingsmappen weer door. Van toen ik trainingen volgde.
Ik hoor de stem van mijn eigen trainer en mentor weer in mijn hoofd. Ik zie hem weer zitten in die hele specifieke houding, met die glimmende pretogen. En dat hart van mij, dat druk bezig is te ontdooien, doet pijn. Want wat mis ik hem. De urenlange gesprekken, de bomen die we op konden zetten, de stof tot nadenken die hij me gaf.
Hij is overleden.
Mijn hoofd gaat vanzelf naar mijn trainingsmaatje, waarmee ik de opleidingen heb gevolgd en uiteindelijk later zelf trainingen mee heb gegeven. Hij ademde NLP. Hij was ongelooflijk goed in hypnose. Wat mis ik hem. De urenlange gesprekken die we konden hebben, de keren dat hij me in trance bracht, waardoor ik even op mini-vakantie kon gaan.
Hij woont inmiddels een eind weg.
En mijn hoofd holt door, naar een andere mentor van me. Wat leek ik op haar. Wat vond ik haar soms angstaanjagend, omdat ze recht in mijn ziel leek te kijken. Wat mis ik haar. Haar prachtige (Milton- en meta-)taal, haar overtuigingen, haar krachtige manier van trainen en coachen.
Zij is overleden.
Door de vraag die me gesteld wordt, realiseer ik me dat ik al heel lang geen echt doel meer heb gehad. Ter plekke neem ik me voor: ik ga weer een van de beste NLP-trainers en coaches worden.
Wat heb ik daarvoor nodig?
Een NLP-mentor en maatje.
Waar kan ik die vinden?
Hmm…
Terwijl die eerste trainingsdag vordert, een dag die ik samen met mijn ‘baas’ geef, realiseer ik me: dat nieuwe NLP-maatje staat hiernaast me! De volgende ochtend stap ik op hem af.
“Ik heb iets van je nodig,” zeg ik onverdroten. Hij stopt met wat hij aan het doen is en geeft me alle aandacht.
“Vertel.”
En ik leg uit. Ik voel me ongelooflijk kwetsbaar als ik mijn ziel op tafel leg en hem vertel over die lieve, fijne, intelligente, wijze maatjes van vroeger, en hoe ik hen mis. En dat ik heel hard een nieuw maatje nodig heb om mijn doel te kunnen behalen. En of hij dat nieuwe maatje wil zijn.
Al wat hij zegt: “Heel graag.”
Blijer kan ik op dat moment niet zijn.
bron: pixabay.com 5990128
