bron: eigen foto (LB)
Eindelijk! Ons romantische weekend staat voor de deur. Ik heb Jack deze keer wel op het hart gedrukt dat hij er vrijdag uiterlijk om vijf uur moet zijn. Het is tenslotte ruim 3,5 uur rijden en inchecken kan tot tien uur. Ik heb de middag vrij genomen van het werk, mijn meiden op tijd bij hun vader afgezet en wat lekkers voor onderweg ingeslagen. Om vier uur zit ik dan ook vol verwachting kant-en-klaar naast mijn koffer op de bank als de telefoon gaat.
“Sorry lieffie, ik red het niet, ik ben iets later, het is druk op de weg.”
“Geeft niet,” zeg ik, “rij maar voorzichtig.”
Ik zet mezelf nog een kop thee en app hem om half zes of hij al in de buurt is. Geen reactie. Om half zeven komt hij gehaast binnen. Het was blijkbaar ontzettend druk op de weg; zelfs met de motor geen doorkomen aan. Ik stel voor dat we vroeg in de ochtend rijden en de eerste nacht dan maar gewoon thuis blijven. Haasten in het donker op ons onbekende snelwegen zie ik niet zitten. Jack stemt in en met een lange kus geeft hij aan dat we het hier ook reuzegezellig kunnen maken. Als we de volgende morgen al heel vroeg onderweg zijn, vind ik Jack nog steeds wat afwezig. Hij doet zijn best, maar ik krijg niet de indruk dat hij er net zoveel zin in heeft als ik.
Als we eindelijk op de plaats van bestemming zijn en onze spullen in de mooie kamer hebben gezet, gaan we de bergen in. Het is er prachtig. Tijdens onze wandeling is Jack echter afgeleid door zijn telefoon en als we op een terrasje plaats nemen, vraag ik hem dan ook maar meteen op de man af of hij hier wel zo graag wil zijn. Geen zin om mezelf het hele weekend lang op te vreten.
Hij kijkt verbaasd en vraagt me waarom ik dat vraag. Ik kijk hem strak aan en zeg: “Omdat je me op handen droeg, je handen nooit van me af kon houden, me overal en altijd tegen je aantrok en nu sinds drie weken ineens niet meer. Ik moet jouw hand pakken en je bent continu afgeleid. En nu wil ik weten wat er is veranderd.”
Hij kijkt me lang en onzeker aan en zegt dan weer dat hij twijfelt aan zijn gevoelens voor mij.
“Maar waarom wil je er dan toch mee doorgaan?” vraag ik hem geschrokken. Jack geeft aan met zichzelf in de knoop te zitten en voegt daaraan toe dat hij nu eenmaal altijd het type is geweest dat snel verliefd wordt, ontzettend geniet en dan, als hij het zat is, graag weer ‘een deurtje verder gaat’.
Die laatste woorden komen zo denigrerend en respectloos bij me binnen dat ik meteen de tranen voel branden, tot in mijn achterhoofd. Nog steeds voorzien van een flinke portie trots, zeg ik hem dat het dan toch echt ophoudt hier en nu.
Ik schuif mijn stoel naar achteren en sta op om te vertrekken. Jack grijpt me bij mijn pols en zegt dat hij nu juist géén deurtje verder wil, maar toch wel de drang heeft naar vrijheid en dat dit gegeven hem zo onzeker maakt. Dat hij zeker weet dat hij zoiets als dit nooit meer gaat vinden en dus op zoek is naar een middenweg. Hij voegt er bedremmeld aan toe dat we er nog best een gezellig weekend van kunnen maken…
“Wat denk je zelf, Jack”? Dat ik met deze wetenschap ook maar één extra nacht naast je wil liggen? Dat ik mooi weer ga spelen met iemand die blijkbaar heel ergens anders zit met zijn hoofd? Sorry, maar daar ben ik toch echt iets te goed voor. Ik respecteer jouw gevoelens en ik geef je de ruimte om die te ontdekken, maar respecteer dan ook mijn besluit om nu naar huis te gaan.”
Ik trek me los uit zijn greep en stuif naar binnen om af te rekenen. Als ik weer naar buiten loop staat hij wat onzeker op me te wachten. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven. We hebben tenslotte nog een terugreis van drieënhalf uur voor de boeg.
Terug op onze kamer pak ik gelaten mijn spullen. Jack volgt gedwee als ik beneden een kutsmoes ophang over mijn “zieke moeder” en na een “dankeschön, ja wir kommen sicher wieder zurück” met mijn fake smile grijp ik de autosleutels en bereid ik me voor op een lange rit in zwijgzaamheid.
Wat n ontzettende lul !!!