Afgelopen zaterdag mocht ik met mijn dochter, haar vriendin en de moeder van die vriendin – en dat is weer een vriendin van mij – mee naar de eerste van de twee Tina-dagen van dit jaar. Of het Tina Festival, zoals het sinds dit jaar heet. Ik had er ooit vaag van gehoord, maar kon me er niet echt een voorstelling van maken. Uit mezelf was ik er in ieder geval nooit heen gegaan. Ik heb namelijk een bloedhekel aan mensenmassa’s en al helemaal als 99% van de mensen uit vrouwen bestaat. Bij de huishoudbeurs zal je mij bijvoorbeeld écht niet – nóóit! – vinden. Ooit was ik er één keer, toen ik jong en naïef was, maar nooit weer. In dit geval waren er veel mini-vrouwen, maar dan nog. Mannen waren er bijna niet, op zo hier en daar een verdwaald exemplaar na. Helden!
Bron: Eigen foto YvB
Maar: we hebben een geweldig leuke dag gehad. Niet omdat er voor ons ‘ouderen’ zoveel te doen was, maar de meiden hadden de tijd van hun leven. Ze startten de dag met een soort shop until you drop marathon van betaalde goodie-bags – betaald met het geld van hun wandelende portemonnees, oftewel ons. Hierna volgden ze een uitermate teleurstellende workshop van Zenner. Gelukkig totaal niet uit het veld geslagen, shopten de dames na afloop gewoon weer verder, gingen in een paar attracties en als klap op de vuurpijl woonden ze een optreden van Broederliefde bij. Met een lach van oor tot oor kwamen ze het veld weer af. Ze hadden handtekeningen én een selfie gescoord, waarvoor anderen uren in de rij hadden moeten staan. Ze bleken op het veld toevallig naast een paar beroemdheden – waar wij nog nooit van gehoord hadden, maar dat terzijde – in de buurt van het podium te staan en gilden met hen mee op hun favoriete nummers. Dat onze dochters van die nummers überhaupt iets kunnen maken, vind ik knap. Bij het aanhoren van het gebrabbel wat die gasten uitkramen, werd de generatiekloof een feit en snapte ik niet waarom haar huiswerk Duits en Engels nog steeds zoveel moeite kost.
Bron: Eigen foto YvB
Het leukste van de dag was vanzelfsprekend niet de mensenmassa. Of de wachtrijen. Of de toch wel enigszins vergane, slecht onderhouden glorie van Duinrell. Nee, naast de twee blije meiden en het goede gezelschap, maakten vooral de vrouwen die zich wel érg met de dag en het Flower Power thema mee lieten slepen, het evenement het bezoeken waard. De groepjes tienermeiden in dezelfde tenues, professioneel geschminkt en getoupeerd, waren best leuk om te zien. Maar dan de moeders! Moeders en dochters in matching outfits, die écht niet geschikt waren voor vrouwen boven de twintig. Om niet te spreken over de vrouwen van middelbare leeftijd in héle korte hippie jurken, waarvan we ons nog steeds afvragen of ze überhaupt wel kinderen bij zich hadden. Soms leek het of we beland waren in een aflevering van ‘Hotter than my daughter”.
Drie exemplaren vergeet ik nooit meer helaas. Ze waren neergestreken op een bankje en geloof me, voor de rolstoelers onder ons hadden de identieke gebloemde jurkjes een stuk langer mogen zijn. De oudste van de drie zat namelijk wijdbeens uit te rusten en bood me zo een allesbehalve appetijtelijk uitzicht op haar kruis. Maar op die mindere ervaring na zorgden de meeste dames voor veel hilariteit. Op een bepaalde leeftijd kunnen sommige dingen écht alleen nog met carnaval. Of op het Tina Festival blijkbaar. Ook de zuchtende en steunende moeders die zich door hun kroost lieten overhalen om voor hen in de rijen te gaan staan, waren erg vermakelijk. Hartelijk dank daarvoor dames!
Voor de organisatie een paar kleine tips: De toegang tussen de hekken door was een obstacle run met de rolstoel, die hekken kunnen vast wel íéts verder uit elkaar geplaatst worden. Ook een pad van planken voor rolstoelers langs de standjes is misschien geen overbodige luxe. Off-road rijden is voor degene die de rolstoel duwt topsport. En last but not least: de workshop van Zenner was ronduit lachwekkend. En sneu. Misschien toch de workshophouders toch maar een vergoeding gegeven bij de komende edities? Ik begreep dat dat niet het geval is nu. Gezien de opkomst, de prijs van de tickets en het aantal (betalende?) standhouders kunnen jullie dat best missen, toch?
Ik zag een viertal – 2 moeders, 2 dochters – in identieke high-waist skinny’s en korte shirtjes. Lang haar tot op de billen, geen bh. Dik in de make-up
Ik heb niet snel een mening, maar dit was trashy ipv hippie happy ?
Haha dat dus!