bron: pixabay.com
Het was weer een dure nacht. Als ik de slaap niet meer kan vatten, ga ik winkelen. Kent u dat? Je winkelwagentje volladen met zaken die je overdag nooit mist, maar die je ‘s nachts plotseling dringend nodig denkt te hebben?
Zodra het licht wordt, verdwijnt dat idee overigens weer. Met een beetje mazzel heb ik dan nog niet op de bestelknop gedrukt. Heb ik dat wel, dan staat de volgende dag de gang weer vol met dagelijkse deals, stapelkortingen en bulkprijzen. Ik kan daar inmiddels alles aanschaffen waar een gemiddeld vierpersoonsgezin maar om vraagt. De deur hoef je er niet meer voor uit, dus tijdgebrek is geen excuus meer voor een ordelijk gevuld huishouden.
Kort na levering volgt de vraag hoe het product bevalt en waarom, en of ik het al dan niet aan derden zou aanbevelen en waarom. Ik weet niet hoe het met u is, maar mijn aanschaftempo ligt echt beduidend hoger dan mijn gebruikstempo. Dus ik vul het nooit in, omdat ik in die korte tijdspanne nog niet door die 24 flessen wasmiddel en 12 flessen shampoo heen ben.
Vroeger had ik alleen nog maar een boekenverslaving. Als sociaal geïsoleerd geraakte moeder bestelde ik, tijdens een weer eens doorwaakte nacht, hoopvol het boek met de aansprekende titel: “Leer nee zeggen zonder je schuldig te voelen”. Opgewonden en hoopvol telde ik de uren.
Tot mijn grote teleurstelling ontving ik slechts de rafelige factuur. Die werd destijds namelijk nog in een envelop óp het pakket geplakt en het geheel was onderweg kennelijk ruw van elkaar gescheiden geraakt. In zak en as nam ik contact op met de klantenservice.
Of ik maar bij de buren wilde vragen of het daar was geleverd? Welke buren precies bedoeld werden, wist ik niet, maar desalniettemin ben ik zuchtend doch tevergeefs de hele straat afgegaan. Toch ruim tweehonderd woningen…
Of ik dan maar naar het postkantoor wilde gaan om te vragen of het daar was beland? Volledigheidshalve ben ik, kreunend, álle postagentschappen in Zuid-Holland en westelijk Noord-Brabant vruchteloos afgereden.
Of ik dan toch ook nog maar een buurtonderzoek wilde doen? Ik heb huilend geflyerd, kaartjes opgehangen bij plaatselijk supermarkten, A4-formaat oproepen op lantarenpalen en bushokjes geplakt, naast een Buurt-app ook een Facebookgroep opgericht en meerdere keren per dag getwitterd.
Bij alsnog uitblijven van resultaat, ben ik uiteindelijk álle huizen van het dorp langsgegaan, opdat gebrek aan doorzettingsvermogen en grondigheid mij niet konden worden verweten. Deze hele exercitie leidde helaas niet tot vereniging met het bestelde.
Sindsdien word ik wél uitgenodigd voor allerlei bijeenkomsten als: babyshowers, brunches, borrels, banketten, braderieën, breiconcoursen, bruiloften, boswandelingen, bewonersplatformen, buxusfiguurknipcursussen, bowlingcompetities, boekenmarkten, biljartavonden, bergbeklimmen, bierbrouw-doehetzelverijen, braadpandemonstraties, bejaardenbals, broodbakworkshops, bitterbalproeverijen, bingo-avonden, Border Collie-tentoonstellingen, Birkenstocksales, bloembol-uitwisselprojecten, Brabantse worstenbroodjes-eetwedstrijden, bonte buurtbarbecues en her en der een bedroefde begrafenis.
Voor boeken lezen had ik vanzelfsprekend geen tijd meer, voor het huishouden en het gezin overigens ook niet, maar ik was, alhoewel uitgeput, wél weer lekker onder de mensen. Allemaal met dank aan dat volle ventje. Sindsdien ben ik dol op bol.
bron: bol.com (met toestemming)
