Onlangs waren mijn lenzen weer eens op. Ik heb daglenzen, altijd dezelfde. Zonder lenzen zie ik geen klap, met mijn 4,5 en 4,75 dioptrien én leesbril. Zonder bril zie ik alles op ca. een halve meter afstand scherp. Alles dichterbij en verder weg is een wazige aangelegenheid voor mij. Stekeblind, dus.
Bron: eigen foto (LB)
Ik bestel al sinds jaren bij dezelfde online shop; die zijn redelijk goedkoop én snel, en dat laatste is wel handig als je kijkers weer eens op zijn. Bovendien waren ze nu in de aanbieding. Ik was dan ook heel blij toen ik mijn grote pakket ‘verse ogen’ in ontvangst kon nemen. 6 x 90 lenzen; ik bestel graag groots, zodat ik weer een tijdje vooruit kan (kijken).
De volgende ochtend om 6 uur stap ik slaperig de badkamer binnen. Ah, daar liggen ze. Ik ontwaar de blauwwitte dozen en trek er eentje open. De 4,50’ers, da’s links. Ik maak de blister open, plop de lens op links, kijk in de spiegel en… zie niks. Sterker nog; ik zie nog waziger dan voorheen, zo lijkt het. Even denk ik dat ie er weer uitgevallen is of achter in mijn oog geschoten. Ik knipper een paar keer, grabbel en graai wat rond in mijn oog en heb de lens weer te pakken. Daar is ie, het flubberdingetje. Tussen mijn vingers.
Ik houd ‘m even voor mijn oog. Misschien zit ie binnenstebuiten? Omklappen. Terug in ’t oog zetten. En wederom: niks! Blur to the max. Hoe is het mogelijk? Ik kijk – zo goed als het gaat – op de verpakking. “4,50” staat er, dus moet goed zijn. Wanhopig zet ik ‘m nog een keer in. Hoe kán dit? En dan word ik pas wakker. Nondeju. PLUS 4,50 staat er! En ik heb min…
De overige 5 verpakkingen zijn ook plus. Ik stom rund! Ik heb gewoon verkeerd besteld. En nu zit ik dus met 520 foute lenzen voor in totaal meer dan 220 euro. Heb ik weer. Suf grinnikend staar ik in de spiegel. Gelukkig kan ik mijzelf nu niet zien. Op de tast zoek ik mijn bril. Die blijft tenminste wél hardnekkig op dezelfde sterkte, wat ik ook doe.
Ik bel meteen de leverancier. Die zit in België en ik krijg na het taalkeuzemenu een heel aardige, Belgische klantenservicedame aan de lijn. Nadat ik mijn stupiditeit in geuren en kleuren heb uitgelegd, heeft Annik – zo heet ze – duidelijk met me te doen.
“Awel, geopende pakketjes kunnen wij helaas niet retour nemen, maar de rest stuurt ge gewoon direct persoonlijk aan mij, dan regel ik het wel. Dan komt er een tegoed op uw account en kunt ge nieuwe bestellen.”
Opgelucht durf ik weer adem te halen.
“Oh, en misschien heb ik hier nog wel een MIN 4,50 pakketje liggen,” vervolgt ze, “dat stuur ik dan gratis toe zodatte gij tenminste snel weer wat ziet, hè.”
Ik kan haar wel zoenen. Maar dat kan niet door de telefoon (en ik weet ook niet hoe ze eruit ziet, en nu – zo zonder ogen – dus al helemáál niet. Niet dat dat er wat toe doet, natuurlijk). “En ah, stuur die open verpakking ook maar mee, want zoals ik al zei: er zijn wel meer mensen zoals u. Die kan ik dan weer met dat pakketje vooruit helpen.” Goed punt, ja. Doe ik. Ineens voel ik me niet meer zo alleen in al mijn bestelstommiteit. En Annik ben ik meer dan dankbaar.
De volgende keer dat mijn lenzen op zijn en ik nieuwe bestel, zal ik beter uit mijn doppen kijken. Mét bril op. Zodat ik niet nog eens ongezien en ongewild zo’n stunt uithaal.
bron: eigen tekening LB
