In navolging van mijn eerste frustratierelaas over wegmisbruikers, moet ik het er nu toch echt nóg een keer over hebben. Want plaats een mens in of op een voertuig met een motor en er gebeurt iets onder de hersenpan. Dit kan een auto, een brommer, een segway, een e-scooter of een elektrische fiets zijn, maar dus ook een scootmobiel. En over die laatste wil ik graag even in alle vrijheid losgaan, want het mag duidelijk zijn: ik ben géén fan.
Scootmobielers zijn onder te verdelen in diverse categorieën. Zo heb je de hang-scooteraar. Dit exemplaar hangt maar een beetje te hangen in zijn heilige koe. Onderuit gezakt, het ene magere been gekruist over de andere, een sigaret in de mondhoek en een gevaarlijke lege blik in de ogen. Achter zo’n lege blik kan zich van alles afspelen en ik ga er in dit geval van uit dat dat geen prettige gedachtes zijn. Mijn advies als je dit soort in de nabijheid ziet: houd afstand!
Op de derde plaats van mijn anti-scoot-ranglijst staan de zogenaamde versier-scooteraars, te herkennen aan de persoonlijke touch die ze hun vervoersmiddel hebben gegeven. Plastic bloemenslingers, voetbalvlaggetjes, extra toeters, het kan niet gek genoeg. Op zich is dat nog wel vrolijk (zei de niet meer zo jonge vrouw die eveneens een bloemenslinger om het stuur van haar oranje fiets heeft gedrapeerd), maar er is een grens aan vrolijkheid. Té vrolijk en het wordt hysterisch. Ga weg?
Met stip op nummer twee staan de shop-scooteraars. Shoppen op de scooter zou subiet verboden moeten worden. De gangen in mijn lokale Appie zijn simpelweg te smal voor gemotoriseerd verkeer. Dit houdt hen natuurlijk niet tegen, dus als je een piep-piep geluid hoort, kun je maar beter opzij springen om een fatale botsing te voorkomen. En bij de kassa zijn ze helemáál een ramp.
Een tijd geleden – het was nog pre-Corona (Oh, die Corona-loze tijden, ik mis ze!) – was ik bij de Blokker. Ja, ik ben die ene klant die nog regelmatig bij de Blokker koopt. Is die winkel nog steeds op sterven na dood? Ik kan het me niet voorstellen, want ik stop er geld genoeg in.
Hoe dan ook, ik stond bij de kassa met mijn wondersponsjes en voor me stond een oudere man in scootmobiel die het gangpad vlak voor de kassa blokkeerde. Ineens spotte hij een oudere dame.
Ik had haar daarvoor al gehoord, want ze had een nare, harde stem. Zó naar, dat ik zogenaamd iets achter in de winkel ging zoeken om te kijken hoe iemand met zo’n irritante stem eruit zag. De man greep de kans op een praatje gretig met beide handen aan en begon de toestand in de wereld met haar door te nemen. Hij had er blijkbaar lak aan dat niemand vanaf dat moment nog de kassa kon bereiken; zijn zorgen waren belangrijker. En oude mevrouwen met irritante stemmen zijn wat dat betreft net zo erg. Er kwam nog net geen kopje koffie op de toonbank, maar het scheelde weinig.
Ze vielen van de ene in de andere ramp: Moorden, onrecht, oorlog, verdoemenis. De bespreking duurde en duurde en ik stond daar maar met mijn sponsjes.
Ben ik lucht? dacht ik. Zien jullie me niet?
Kun je misschien andere klanten de gelegenheid geven om af te rekenen? Geen wonder dat Blokker in de problemen zit. Er komen teveel bejaarden over de vloer die verlegen zitten om een praatje! Ik snap dat ouwe mensen schijt aan de rest van de wereld hebben, maar is het echt teveel gevraagd om een beetje rekening houden met je medemens?
Ik had zin om hen te wijzen op het bankje om de hoek, alwaar de hangouderen zich normaal gesproken ophouden. Maar ik ben te aardig voor deze wereld. Daarom schrijf ik ook zulke stukjes: ik moet mijn agressie kwijt! Afijn, ik wrong me in allerlei bochten en gaf de sponsen over de schouder van de man aan de kassameneer. De scoot-man gaf geen krimp. Hij keek me zelfs niet aan. Nee, hij mekkerde vrolijk verder. En terwijl ik de winkel uitbeende, hoorde ik nog zijn geweeklaag: “Waor moet dah toch heen, tis toch allemaol te gek vur woorden!” Nou, beste man ik heb een voorstel: verbeter de wereld, begin bij jezelf!
Maar laatst zag ik toch echt het toppunt. De nummer 1 aller scoot-gevaren: jonge scootmobielers. Een jonge scoot-vrouw reed laatst op hoge snelheid op me af. Haar focus lag echter totaal niet op de weg, maar volledig op haar mobiel. Ik sprong ternauwernood opzij en zij scheurde langs, mij in opperste verbazing achterlatend. Ja, ze zat in een scootmobiel en dat is nooit goed teken. Misschien als gevolg van een ongeluk of een vervelende ziekte? En wat doe je dan… je scheurt op topsnelheid niets ontziend rond op dat ding, terwijl je ondertussen je Facebook checkt. Tja, wat maakt het uit, hoeveel erger kan het nog worden, tenslotte?
Nou, mevrouw, erger. Véél erger. Ik kan de volgende keer een groot stuk hout tussen je wielen gooien, wegpiraat. Eens kijken wat er dan gebeurt. Met je scootmobiel.
bron: pixabay.com 1913643
