Ik kan me ontzettend ergeren in het verkeer. Waarom veranderen mensen in complete idioten zodra ze in een auto stappen? Confession: ik weet waarom, want ik ben ook zo’n mafkees, of beter: mafkees light.
Ik overschrijd namelijk met regelmaat de maximale snelheid, maar ik heb echt een hele goede smoes. Ik moet namelijk automobilisten die het leuk vinden om 50 km/u te rijden op een weg waar je 80 mag, inhalen. Deze mensen rijden overigens het liefst op de linkerbaan. Ga gewoon rechts rijden als je je gaspedaal niet diep genoeg kunt indrukken, hoe moeilijk kan het zijn? Langzame linksrijders vragen er dus gewoon om bruut ingehaald te worden – aan welke kant dan ook.
Ja, dat is onbeleefd en asociaal, maar soms kan het niet anders. En natuurlijk heeft het geen enkele zin, want ik kom hooguit één seconde eerder bij het stoplicht aan. Maar ik kan er niets aan doen. Ik denk dat mijn mannelijke hormonen opspelen in dergelijke situaties. En dan krijg ik geldingsdrang. Als het stoplicht op groen springt, wil ik namelijk ook altijd als eerste weg zijn en iedereen in opperste verbazing in mijn stofwolk achterlaten. Dat vind ik leuk. Ik kan dit gedrag niet verklaren want voor de rest ben ik een heel rustig en beleefd persoon. Vind ik.
Ik wil niet stereotyperen, maar de aso’s in het verkeer rijden meestal in een Golf GTI. Liefst zwart, met een kapotte uitlaat, want dat maakt lekker veel herrie. Uit de open ramen galmt over het algemeen 100% NL of heftige Gangsta rap. En achter het stuur zit dan een puisterig manneke met baseballpet die nog maar één punt verwijderd is van het innemen van zijn rijbewijs. Dat wil echter niet zeggen dat dit soort hun rijstijl aanpast, integendeel. Zigzaggend bewegen ze zich op hoge snelheid door het verkeer. Rode stoplichten bestaan niet, de rechterbaan is taboe en richting aangeven is totaal niet nodig.
Dat geen richting aangeven is overigens niet alleen een trend bij Golfrijders. Het schijnt tegenwoordig vreemder te zijn als je wél richting aangeeft. Ik heb mijn hersens gebroken over het waarom, maar ik kan de reden niet achterhalen. Zo moeilijk is het namelijk niet. Als je af wilt slaan, geef je richting aan. Je duwt de hendel omhoog of omlaag, et voilà, resultaat.
Zou het misschien zo zijn dat richting aangeven tegenwoordig niet meer opgenomen is in het rijlessenpakket? Auto’s worden nog steeds niet massaal teruggeroepen naar de fabriek om een eventueel euvel met de richtingaanwijzers te verhelpen, dus dat is het ook niet.
Het zou natuurlijk kunnen dat iedereen ineens helderziend geworden is en het dus niet meer nodig is om richting aan te geven. Wild guess, ik weet het. Maar wat de reden ook is, ik ben het er niet mee eens. Tegenwoordig heb je namelijk al vijf paar ogen nodig in het verkeer door al de gekkigheid; dit kan ik er niet ook nog eens bij gebruiken.
En nu moet ik dus ook mijn zesde zintuig inzetten, zodat ik kan inschatten of iemand af gaat slaan ja of nee. Daar heb ik toch geen tijd voor, mensen! Ik ben te druk met hard rijden! Als ik weer eens achter iemand zit die chronisch geen richting aangeeft en er is gelegenheid voor, zoals een rood licht op een T-kruising, kriebelt het enorm.
Dan zou ik het liefst uit willen stappen, op het raam kloppen en vriendelijk, doch dringend willen vragen: “Waarom?” Wáárom geen richting aangeven? Maar ik ben bang dat mijn gezicht niet op ‘begrip en vriendelijkheid’ zal staan, eerder op standje woede. En voor ik ’t weet, ben ik het zoveelste slachtoffer van verkeersgeweld. Ik hou het dus maar bij uiterst boze blikken. Ook die komen hard aan, geloof me.
Mijn ultieme feelgood tv-programma is Wegmisbruikers. Het feit dat deze dwazen tot de orde geroepen worden, maakt me blij. Eindelijk gerechtigheid! Name en shame, nondedju! Over het algemeen zijn de overtreders schuldbewust en geven ze toe niet goed bezig te zijn. Er zitten echter types tussen die me het bloed onder de nagels vandaan halen. Die vinden het nodig om te reageren op een manier die zo bijdehand, respectloos en irritant is, dat je ze het liefst door de beeldbuis heen zou trekken. Kudo’s voor de agenten die dit ogenschijnlijk rustig ondergaan. Ik weet niet of ik het zou kunnen.
Conclusie: als je tijd genoeg hebt en rustig van a naar b wilt rijden, doe dat dan op de rechterbaan en gebruik ten alle tijde je richtingaanwijzer? Maar in hemelsnaam, als je met open raam wilt rijden, zet dan niet 100% NL op!
bron: pixabay.com 160338
Sinds mijn pensionering een kleine 15 jaar geleden, maak ik heel wat minder gebruik vaan de (auto)wegen, maar in mijn werkzame tijd werd ik vaak geconfronteerd met chauffeurs die je kunt omschrijven als ‘Golfje-Petje-herriemuziek’. Desondanks heb ik die nooit echt ervaren als de aso’s op de snelweg; hooguit als puisterige testosteronbommetjes die nog volwassen moeten worden. De echte aso’s waren vaak leaserijders in te grote BMW’s of Audi’s die zo nodig allerlei vreemde toeren uit moesten halen om op tijdig op hun o zo belangrijke afspraak te komen en dan deden alsof ’s lands economie een dreun van jewelste krijgen zou als ze te laat waren. Daarbij werd een geheel eigen interpretatie gegeven van de verkeersregels voor wat betreft inhalen, richting aangeven en het aflezen van de snelheidsmeter. Een collega van me had over het houden aan de maximum snelheid een geheel aparte opvatting. Hij vond dat je gerust 20 á 30 % ‘op de teller’ boven het toegestane maximum kon rijden. Hij was dan ook vaste klant van het CJIB en hij draaide er ook nog eens zelf voor op, want ik werkte voor een bedrijf dat je slechts eens per jaar een verkeersboete voor je betaalde onder het motto ‘een verkeersboete kan iedereen overkomen, maar structurele overtreders draaien er zelf voor op’.
Toeteren als het verkeerslicht op groen springt en je rijdt niet meteen als een razende weg is iets waar ik me nogal aan stoor. Heb zo’n figuur eens bijna een rolberoerte bezorgd door uit te stappen en hem te vragen welk noodgeval hem noopte tot claxonneren. Hij als een razende wijzen op het groene licht, waarop ik hem vroeg welke hersencel van hem dacht dat ik dat niet gezien had. ’s Morgens om 6 uur ben ik nooit op mijn best als het op humeur aankomt. Achteraf bedacht ik dat het wel geholpen heeft dat ik toentertijd nog een kilo of 15 lichter was, nog een uitermate sportief figuur had en niet echt tot de mensen behoor waarvan gezegd wordt “Die zijn klein van gestalte”.