Na de ochtendspits in huize Van den Broek zit ik eindelijk even. Op de plaats, rust. Bijkomen. Het kost veel moeite om de kinderen te verzorgen en klaar te stomen voor het begin van de dag. Vroeger ging dat allemaal met een enorme vanzelfsprekendheid. Nu ben ik bekaf na de meest normale handelingen.
Enfin, ik zit en de kids hebben hun boterhammen voor de neus staan. Ik open mijn sociale media en word meteen geconfronteerd met een triest bericht. Iemand heeft uitzaaiingen in de hersenen door een simpele melanoom. Ik zucht…
Waarom heeft ineens iedereen kanker?
Voorheen, voor mijn tumor intrede had gedaan, kwam het woord kanker wel ter sprake, maar ogenschijnlijk in veel mindere mate, of zo? Niet dat ik onbekend ben met het onderwerp. We hebben de pech in onze familie dat we al meerdere mensen hebben verloren aan de diverse soorten kanker. En ik heb tantes die nu aan het strijden zijn met hun tumoren. Dus het is niet zo dat ik er nooit mee geconfronteerd werd maar ik heb echt het idee dat ik momenteel een overdosis kankerverhalen krijg. En dat trek ik heel slecht.
Mijn praatpersoon zegt: “We hebben in onze hersenen een alarmknop zitten. Zodra deze gewekt wordt door je eigen ziekte of trauma, maakt deze knop overuren. Werkelijk alles laat de bel rinkelen. In jouw geval is dat dus kanker. Vervolgens, als je geholpen bent, staat die knop nog steeds op scherp. Het minste of geringste kan die bel weer triggeren. Het heeft tijd nodig om deze alarmknop weer af te stemmen op normaal. En dat doe je door vertrouwen te krijgen in je eigen lichaam.”
Dus als ik het goed begrijp, gaat mijn alarmknop af bij het woord kanker. Want dat woord staat gelijk aan mijn traumatische ervaring. Dus het is normaal dat ik nu het idee heb dat iedereen kanker heeft, want ik lees er niet meer zo gemakkelijk overheen. Het doet iets met mij. Kanker zet mij op scherp. En laten nu echt heel veel mensen te maken krijgen met deze rotziekte…
Confronterend, vind je niet? Denk er eens over na. Hoeveel mensen ken jij in je leven die te maken hebben met kanker? Bij mij stopt de teller niet bij 10 of 20. En tel dan nog eens de verhalen erbij op van de mensen die je liefhebt. Zij hebben ook verdriet over iemand die kanker heeft. En dan sta ik toch even te klapperen met mijn oren. Voorheen was ‘één op de drie mensen’ een soort metafoor. Pure statistiek. Nu is het echt zo. De harde realiteit.
Geen idee hoeveel mensen mijn verhalen lezen. Maar mocht ik al negentig mensen bereiken, dan hebben er – volgens de statistieken – zo’n dertig daarvan te maken met kanker. Zij hebben te maken met dezelfde angsten. Soms ook zeer reëel, zoals ik kan lezen. Een melanoom kan ook verdomd verkeerd uitzaaien. Gooi het op pure pech, het blijft beangstigend.
Het is dus niet gek dat mijn alarmknop overuren maakt. Niet gek, maar wel vervelend. Want hoe zet ik die weer op standje normaal, als zoveel mensen te maken krijgen met deze ziekte? Hoe dim ik mijn trauma, als er zóveel prikkels in de wereld zijn die het weer doen opborrelen?
Ik denk er nog even over na. Schrijf mijn verhaal maar weer eens op.
En neem nog een slok van mijn koffie.
Hè, gatver. Koud.
Ik pleur social media aan de kant en ga een nieuwe kop koffie zetten.
Reset.
Opnieuw de dag beginnen met een warme kop koffie en even géén verhalen op sociale media.
Mijn kinderen hebben hun ontbijt op en willen buitenspelen. Leuk! En ineens heb ik een idee.
Zo meteen ga ik je dimmen. Iets meer negeren en iets meer genieten.
bron: pixabay.com 2324842
Je noemt een melanoom een simpele kanker Niets is minder waar het is de ergste vorm van huidkanker
die er is Ik ben er zelf aan geopereerd: eerst in een huidkliniek en daarna in het Radboudumc om uitzaaiingen uit te sluiten. Gelukkig had ik die niet. Hoe openbaarde zich dat bij mij, geen moedervlekken maar een klein roze bultje. Een Amelanotisch melanoom voor mensen zoals ik die geen pigment hebben. 5 jaren onder controle blijven Bij de volgende controle laat ik een piepklein moedervlekje preventief verwijderen Wat aantal gevallen binnen de familie betreft kan ik meepraten moeder. 2 zussen. schoonzus, allemaal overleden, ikzelf beenmergkanker niks aan te doen alleen stamceltransplantatie en dat doen ze niet meet op mijn leeftijd 72 Chemopillen slikken Dochter van 1 van de 2 zussen onlangs een beenmergtransplantatie gehad acute leukemie net als haar moeder. Proces verloopt nog niet naar wens We hebben wel genoeg gehad