Sinds enige tijd kijk ik zo heel af en toe weer tv. Gewone, stinknormale tv. Het abonnement zit namelijk bij mijn internetaansluiting in. En heel af en toe zijn er best opzienbarende programma’s te zien, vooral op de Duitse zenders. Zo zag ik onlangs het programma ‘Ab ins Kloster!’ (Het klooster in!). M’n bek viel open.
Geen mobiel = dood
De real life soapserie volgt vier jonge meiden van een jaar of 18, die enkel en alleen op social media en in hun mobiel ‘leven’. Niets anders is belangrijk. Uiterlijk, likes, party’s en mannen (‘jongens’), dat is alles wat voor deze dames telt. Stuk voor stuk zo dom als een konijn en geschminkt als een manisch-depressieve pauw; alle kleuren haren, tattoo’s, zwart omrande ogen met knalblauwe oogschaduw erboven, roodglanzende rubberbootlippen. Prachtig. Not.
Ik voel me meteen een oud hek. Wat kan mij het bommen hoe die dames eruit zien? Op mijn veertiende was ik niet veel beter. Beetje meer punk, maar net zo depri geschminkt.
Grote kans natuurlijk dat die hele show gewoon in scene is gezet en de meiden in werkelijkheid jonge actrices zijn. Maar dan zijn ze wel heel getalenteerde sterren in de dop, die domheid verrekte goed kunnen veinzen. Hun shock over het feit dat ze één week lang geen mobiel in de gemanicuurde handjes zullen hebben, is van dramatische omvang.
Scholing? Onzin
Een van de dames meldde ook maar meteen vol trots dat ze ’t gymnasium al aan de kant gegooid had, want ze zou toch een beroemd filmster worden. En dan heb je natuurlijk geen verdere scholing nodig. Logisch.
Zoon heeft zich kortstondig losgerukt van zijn computergame en komt even om de hoek kijken wat moeders uitvreet.
“Wat is dát?” Zijn verbazing over de tv-verschijningen is geruststellend groot.
“Dát zijn leeghoofdige meisjes.”
“En wat doen die daar?”
“Niks. Mobieltjes koekeloeren, optutten en party-en. Heel oppervlakkig.”
“Dat kan nooit lang duren. Zo kun je toch niet leven?”
Ik ben ineens heel blij met mijn zoon. Die gamet zich weliswaar een slag in de rondte, maar heeft ook nog bérgen andere interesses, kennis en de nodige intelligentie in de bol. Hoop ik.
Stupid
Dochter komt er ook bij staan. “Echt snugger zijn die niet, hè?”
“Nee, die zijn daadwerkelijk oerdom. Oppervlakkigheid ten top. Zo dom, dat bestáát bijna niet.”
“Oh jawel hoor: Lara uit mijn klas is ook zo stupid. Ze vroeg me laatst zelfs of België nou in Nederland of in Duitsland ligt. Echt waar. En ze kijkt alleen maar naar hoe ze eruit ziet. En ze heeft al drie vriendjes gehad.”
Even schrik ik. Zijn die meiden daar op die leeftijd al mee bezig? Ze zijn pas een jaar of 13, 14! Alhoewel… ik denk meteen weer terug aan mijn veertienjarige ikje, toen ook al stevig verliefd. Meerdere keren zelfs. Volledig ontoerekeningsvatbaar.
“Is dat ook dom dan, drie vriendjes gehad hebben?” vraag ik daarom maar.
“Nou, alle jongens uit groep 8 weten dat zij heel makkelijk te krijgen is.”
“Te krijgen voor wat?”
“Tjee mam, weet ik veel! Is dit een verhoor? Ze is gewoon een domme koe, da’s alles!”
Filmster, klaar!
Enfin. Terug naar de kloosterdames. “Het lijkt alsof ze totáál geen waarde meer hechten aan het echte leven. Enkel social media telt nog,” roep ik getergd uit.
“Yep. Lara is het levende bewijs daarvoor,” mompelt dochter.
“Ja, maar hoe is het mogelijk dat meisjes alleen dát nog maar belangrijk vinden? Die ene daar is zelfs gestopt met de middelbare school, want ‘ze wordt toch filmster’. Dat zei ze echt! En dan heb je dus blijkbaar geen opleiding meer nodig.”
“Ik wed dat die later prostituee wordt,” flapt dochter eruit. Even kijk ik verbouwereerd op. Wat een conclusie.
“Nou, dan weten we nu ook waar díé allemaal vandaan komen; uitgerangeerde wannabe-filmsterren zonder opleiding. Ohoo, werkt dat zoo!” Zoon kijkt geamuseerd naar de blondines op tv. En dan naar mij.
“Ja zeg, dan hoef je mij niet aan te kijken, hè. Ik weet er geen zak van. IK wilde nooit filmster worden.”
Bron: eigen foto (LB)
Skandal!
“Kun je maar beter gelijk pornoster worden,” vervolgt zoon stoïcijns, “dan heb je in ieder geval al ervaring voor je after-carrière.”
Ik begin prompt ‘Skandal um Rosi’ te zingen. “Da draussen vor der großen Stadt stehen die Nutten sich die Füße platt, Skandal…”
In koor zingen ze meteen mee: “…im Sperrbezirk, Skandaa-hál! Skandal um Rosi!”
Dochter kent het ook, tot mijn grote verbazing. “Ja, Spider Murphy Gang. Hadden we op school, bij muziek! Neue Deutsche Welle. We moesten van de muziekdocente zelfs een wietblad tekenen, want dat hoort bij die ‘no woman no cry’-vent. Kom, hoe heet ie ook alweer.”
“Da’s reggae, geen NDW. Bob Marley, bedoel je?”
“Ja, die. Die staat er ook op.”
Ik ben maar gewoon blij dat mijn kinderen de middelbare nog niet afgebroken hebben vanwege oppervlakkige filmcarrièreambities. Ze leren nu duidelijk de méér essentiële dingen des levens. En als ze alsnog dwars gaan liggen, gaan ze gewoon het klooster in.
hahaha. De reden waarom ik overigens ook niet zo heel vaak meer tv kijk. Plaatsvervangende schaamte (soms) over de domheid dat uitgezonden wordt.