bron: commons.wikimedia.org, CC 2.0, credits: susieq3c (3 April 2008)
Een wat donkere song in deze toch al wel wat donkere weken voor kerst: Wires van Athlete, van hun album ‘Tourist’ (uitgebracht in 2005). Wederom geen supernieuw muziekje dus, maar een alweer 14 jaar oude song.
Athlete wordt ook wel getaxeerd als “British Indie rock band”, maar eigenlijk maken ze gewoon – soms lichtelijk zoete – rockpop, net als Daughtry en consorten. Niet ieders ding, maar ik houd er wel van.
Hoe dan ook, ‘Wires’ is, naar mijn mening, een meer dan speciale song. Heel gevoelig en toch rauw, melancholisch en vol pijn. De song is geschreven door leadzanger Joel Pott en gaat over zijn dochter Myla, die rond de kerst (2003) prematuur geboren werd. Pott werd in eerste instantie naar huis gestuurd, maar dan krijgt zijn dochtertje een (epileptische?) aanval en wordt hals over kop naar de intensive care gebracht. Pott raast als een gek terug naar het ziekenhuis, niet wetende of zijn pasgeborene het wel gaat halen. Daar gaat de song in feite ook over; over die rit terug naar zijn weerloze kindje met al die slangetjes in het lijfje en over de enorme onzekerheid en wanhoop die hij toen ervoer.
Vandaar dus ook de lyrics: ‘you’ve got wires, goin’ in, you’ve got wires, comin’ out of your skin’, ‘plastic box’ (de couveuse) en ‘running down corridors through automatic doors’ (de ziekenhuisdeuren naar de IC). De song is dus een soort verwerkingsproces van Pott, terugblikkend op die angstige tijd. Zijn dochter, nu bijna 16, is inmiddels uitgegroeid tot een grote meid.
Pott heeft overigens wel vaker de neiging om levensgebeurtenissen via songs te verwerken. Zo gaat de ‘Black Swan Song’ bijvoorbeeld over zijn grootvader, die in de tweede wereldoorlog gevochten heeft en in 2005 stierf.
