bron: pixabay.com
Sinds de komst van mijn feline vriendjes in mijn reeds wat chaotische huishouden houd ik mezelf voor dat ik een heel geldig excuus heb om die vermaledijde kerstboom enkel nog maar in mijn fantasie op te tuigen. Want die ene keer, dat ik dat wél in real life deed, kon je er natuurlijk op wachten…
Sammie, de meest brutale van het stel, zat op een afstandje te kijken hoe ik die dag voor kerstmis een echte blauwspar naar binnen haalde en installeerde. Vervolgens aanschouwde hij hoe ik het verlichtingssnoer een beetje ongeduldig uit elkaar friemelde, want die ‘dingen’ zijn altijd weer een bron van ergernis (hoe ruim je dat ook netjes op?). En hoe ik een piek halfslachtig balancerend op de trap op die boomtop manoeuvreerde. En hoe ik de overige prachtig blinkende en kitscherige rode en gouden ballen erin hing. Ik had niet eens door dat Sammie een memorabel moment uitkoos om die boom eens nader te onderzoeken.
Die bewuste kerstdagen had ik mijn schoonfamilie uitgenodigd voor een heus 6-gangen-diner. Ik vind het altijd geweldig om een hele dag in de keuken bezig te zijn. Dit keer was ik echter een beetje nerveus. Die eerste ontmoeting met mijn toekomstige schoonouders was op enige heikele momenten al voorzien van akelige stiltes tussendoor. Normaal kan ik daar wel doorheen prikken, maar ik proefde – vooral van de aanstaande schoonpapa – wat onwil. Nu hadden de beste lui voorheen al zo’n vier eerdere schoondochters het doopceel geschonken en vroeg ik me nadien af, waar die ongezellige natuur toch vandaan kwam. Niet van mijn ex; die was altijd de gezelligste thuis blijkbaar.
Je wilt natuurlijk die eerste keer dat je mensen uitnodigt voor een Grand Diner wél een meer dan goede indruk achterlaten. Dus was ik de hele maand december al bezig geweest om mijn huis spic en span te kuisen. Werkelijk alles moest eraan geloven. Achteraf bezien weet ik nog steeds niet of ik me die moeite werkelijk had moeten getroosten.
En toen kwam die belangrijke eerste kerstdag. En belden die schoonouders aan mijn deurbel, waarna ik ze maar gauw binnenliet en een kleine bezichtiging gaf van mijn honk. Ik installeerde ze vervolgens netjes en gaf schoonpapa mijn beste fauteuil en een flinke borrel. Terwijl ik over mijn bar heen gluurde hoe de beste mensen de toko op zich innamen, zag ik hoe Sammie een aanloop nam en een grootse sprong waagde in de richting van mijn prachtige kerstboom.
Terwijl hij de boom belaagde, viel het ding natuurlijk achterover, precies over het hoofd en de schouders van ons zeer geliefde en wat nukkige schoonpapa. En vrijwel gelijktijdig met de over hem heen vallende kat, maakte hij de meest rare bokkensprongen om snel weg te komen.
Hilariteit alom, met name bij mijn toenmalige aanstaande (nu ex). Die kon daar wel om schaterlachen. Hij deed niet eens een poging om zijn vader van de kerstboom te bevrijden. Terwijl ik me spoedde om mijn aanstaande schoonpa te verlossen, zocht ik een touw waarmee ik de boom weer vast kon zetten en wrong ik me in duizenden excuses.
Máár: daarna was het ijs wel mooi gebroken. En het 6-gangen-diner was een absoluut succes.
Maar die stomme kat heeft me sindsdien wel genezen van de wens om ooit nog een kerstboom thuis op te zetten. Dan toch maar in gedachten. Al wringt het zo af en toe wel.
bron: pixabay.com
