Heb ik me in deel 1 van deze click & collect saga nog uitgesproken over mijn afkeer van datingapps, lever ik bij deze ook meteen de reden waarom mijn onlangs uitvoerig beschreven gebruiksaanwijzing en nieuwe mantra alweer in de kliko beland zijn. Ik verander snel van mening.
De zoveelste zaterdag in mijn eentje maakte me wanhopig. Bij mijn enige platonische “vriend” die ik ooit online heb leren kennen, heb ik tussen de regels door kunnen lezen dat hij toch echt niet blij was met mijn eeuwige geleuter, dus afgelopen. Ik moet me ook niet zo verschuilen achter het veilige “op afstand” en de arme schat dacht volgens mij: ‘wat moet ik met die neuroot…’ Gezien het feit dat hij sindsdien ook nergens meer naar vraagt, bewijst dat hij blij is dat hij van me af is. Ik kan hem geen ongelijk geven.
Daarnaast was ik na mijn etentje vorige week met broer en schoonzus toch ook wel nieuwsgierig of ik nog enigszins in de markt zou liggen. Dus nu sta ik op een datingapp. Met behulp van mijn zusje. Of liever, onder lichte dwang van mijn zusje. En eigenlijk is het inmiddels ook alweer “stond op een datingapp”, want ik was er nog sneller af, dan dat ik erop zat.
Wat een drama. Met mijn vrolijke profiel, waarin ik toch echt duidelijk aangaf dat liefde bij mij moet groeien en ik dus ook echt niet op zoek ben naar een snelle wip (uiteraard iets genuanceerder verwoord, aldaar), stroomden de profielen binnen. Hoe leuk! Ik had bij mijn collega al een paar keer mogen swipen op haar profiel (om te oefenen), dus ik swipete de één na de ander weg, op zoek naar iets wat mij geschikt leek om te liken.
Beetje jammer dat ik er na 78 stuks achter kwam dat naar rechts swipen automatisch “liken” betekent. De eerste twee dagen was ik dus meer dan druk bezig met netjes antwoorden op mijn per ongeluk aangeklikte interesses. Dat begint heel vriendelijk, maar sorry heren, na tig keer hetzelfde te moeten mededelen, word ik iets minder spraakzaam en nog iets later flikkerde ik alles gewoon in de “prullenbak”. Effe opnieuw. En dan nu ook effe extra selectief.
Geen kinderen? Toedels.
Nog kleiner dan ik? Toedels…
Oorbel?? BLOCK.
Woont veel te ver weg. Toedels!
Goddelijke Smile – veel te gevaarlijk… Ook toedels.
Woontteverweg’wilde ook wel even naar mij toe komen. Ja, doei… geen reactie.
Ah, dat is een leukerd! Ziet er nog normaal uit, ook. Eens even ‘screenen’… Yep, die mag reageren. En dat deden we. Een volle week lang. Het gesprek ging al gauw richting relatiemateriaal, waar ik net zo hard aan mee deed overigens, dus ik werd wat ongemakkelijk en nieuwsgierig tegelijk.
Woontteverweg kwam nog paar keer om de hoek gluren en aangezien ik wel houd van een beetje volharding, kreeg ik ook met Woontteverweg een chatrelatie. Erg leuk. En ook best wel diepgaande gesprekken over de zin en onzin van het leven.
Toen kwam chatter nummer drie: Woonttedichtbij. Effe informeren waar zijn kids naar school gaan… Oei. Dezelfde school als mijn dochters… That’s a big fat no go!
Maar daar nam hij geen genoegen mee en binnen no time had ik hem op Facebook, want hij had me al achterhaald. Kut. Nou ja, zo lang hij daar maar blijft, kan ik ermee leven, dus welkom chatter nummer 3.
Chatter nummer 4, 5 en 6 volgden ook al snel en voor ik het wist had ik een avondvullend programma. Doel bereikt. Tenminste, ikke. Míjn doel. Dat bleek echter niet het doel van mijn aanbidders (sorry, maar dat klinkt zó leuk en soms moet ik mezelf gewoon even mentaal aaien). Het hele gebeuren was ook erg gezellig om samen met mijn zusje door te spitten en dankzij haar kwam ook nummer 7 in beeld. Meneer Goddelijke Smile.
“Jij gaat weer voor safe, Eef. Die hele lijst van jou is geheel en enkel potentieel vriendschappelijk, heb je niks aan. Dit is een leukerd! Heel lekker en helemaal jouw type!” orakelde ze. Nou vooruit dan, dacht ik na twee wijntjes, die skip ik wel als zus weer weg is. Mijn type ontwijk ik namelijk al 25 jaar.
Op zaterdagavond zat ik alleen thuis en Leukerd evenzo. Zou ik? Durfde ik wel? Ik durfde niet, maar ging toch. Uiteindelijk wandelde ik eerst nog drie kwartier bijna kotsend door zijn buurt, maar na zijn bevestiging op mijn chatvraagje “Heb je ook thee?” stond ik dan toch voor de deur.
Met knikkende knieën kwam ik binnen en had meteen al spijt. Ik weet niet met wie ik de hele week heb zitten chatten, maar dat was níét met deze uiterst verlegen, timide man. Hij leek ook in de verste verte niet op de foto’s die ik van hem had gekregen. En hij was me toch echt iets te soft en bemoederend. Een beetje een hoog zweverigheidsgehalte. Een halve Jomanda, zeg maar. Na een verplicht half uur (waaraan ik nog een blaar op mijn lip heb overgehouden doordat ik die fakking thee te snel wilde drinken) ben ik ‘m gesmeerd. Ik kwam letterlijk ziek weer thuis.
Met Woontteverweg had ik inmiddels ook al een vertrouwensband en hij vroeg me de volgende morgen om een date. Na enige overwegingen (ik had me al veel te ver in de nesten gewerkt) besloot ik dat ik het niet kon maken om niet af te spreken, maar vertelde er wel bij dat het géén date zou worden, maar gewoon een kennismaking. En dat de 1,5 meter regel wat mij betreft voor deze gelegenheid nog zeker wel zou gelden. Duidelijk. Toch? Zou je wel denken. Was het niet.
Woontteverweg bleek een zeer vriendelijke en charmante man. Tijdens de gezellige wandeling die volgde, deelden we onze ervaringen en interesses en wat mij betreft was de basis gelegd om dit nog een keer te gaan doen. Ik was blij en opgetogen. Nogmaals heel duidelijk gemeld dat ik niet op zoek was naar een relatie, maar naar vriendschap. Liefde moet groeien, als die al groeien wil, en de lieverd was het helemaal met me eens. Gewoon een vriendschap opbouwen en dan verder kijken. Fijn. Het vertrouwen kwam weer iets terug.
In de daaropvolgende twee dagen chatten we er vrolijk op los om vervolgens op dag drie een uitgebreide liefdesverklaring te ontvangen. Huh? Wat? Verliefd?!? Hoezo, verliefd? En dat was nog niet eens het ergste. Nee, het feit dat ik niet verliefd was, was onbegrijpelijk voor hem. Waarom had ik dan zo intensief gechat en zo’n leuke foto van mezelf gestuurd? En waarom had ik dan ingestemd met een bezoek? Ik was toch echt van mening dat ik het goed had aangepakt. Na wat over en weer gestuurde excuses gingen we toch maar ‘gewoon’ op vriendschappelijke basis verder. Op afstand. Ik zie wel of we ooit nog eens afspreken. Vriendschappelijk klikken we in ieder geval meer dan goed.
Wéér teleurgesteld en nóg wat voorzichtiger ging ik vervolgens heel subtiel te werk bij mijn overgebleven kandidaten. Alles om verdere ellende te voorkomen. Nou, vergeet het maar. Woonttedichtbij bleef aandringen op een keertje afspreken. Chat 4 wilde even melden dat hij al jaren verslaafd was aan één of ander goedje. Chat 5 had in zijn profiel HBO staan, maar na de “ik ga ff na me moeder” heb ik hem stante pede geblokkeerd. En vervolgens heb ik de rest (ja, ja, bezig bijtje) – op Goddelijke Smile a.k.a. Leukerd na – zonder enige kennisgeving elke mogelijkheid ontnomen nog te reageren, door mijn profiel te blokkeren.
Ik ben er klaar mee. Tja en de Goddelijke Smile? Die heb ik zo lang aan een derdegraads verhoor onderworpen dat hij mij uiteindelijk afwees.
“Ik geloof niet dat wij een match zijn, dus ik stop met ons contact.”
En dat kon ik dus weer niet uitstaan.
Ik stuurde hem een heel lief berichtje dat ik na mijn ervaringen gewoon wat voorzichtiger was geworden en dat ik hem heel veel plezier en de liefde van zijn leven wenste. Dat vond hij blijkbaar toch wel weer heel lief, dus onderwierp hij míj vervolgens aan een derdegraads verhoor. En toen was ik er eigenlijk alweer klaar mee. Hoe het mogelijk is weet ik niet, maar komende week hebben we toch nog een date. Lunch. Op neutraal terrein. Ik houd mijn hart vast.
Wordt vervolgd (denk ik).
bron: pixabay.com 5818099 (credits: Sammy-Sander)
