…want je zou het weleens kunnen krijgen.
Mijn lief was het afgelopen weekend het hele weekend weg. Ik keek er naar uit; lekker m’n eigen ding doen, op mijn eigen tempo. Ik had behoefte aan rust. Aan niks.
Het bleek iets anders te gaan.
Het hele weekend was ik druk in de weer: zaterdag heb ik verrassingen geregeld voor de aanstaande verjaardag van mijn lief, wat een grotere klus bleek dan gedacht. Zondagochtend het huishouden en rond het middaguur was er de laatste klus: nog een paar boodschapjes halen.
Blij dat ik dan in ieder geval de zondagmiddag nog voor mezelf heb, huppel ik haast met boodschappentas van mijn auto naar de deur. Daarvoor moet ik langs een bestelautootje. Op dat autootje ligt een ladder die uitsteekt, maar die ik niet zie. Met een enorme rotklap loop ik met m’n kop récht tegen de punt aan. Terwijl ik sterretjes zie, gooi ik er wat Haagse scheldwoorden uit en geef ik een rotschop tegen de band van de bestelauto, alsof die er wat aan kan doen. Maar, ik krijg wat ik had gewenst: rust en niks doen. Want de rest van de middag lig ik geveld door koppijn en misselijkheid op de bank en ga ik heel vroeg naar bed.
De volgende twee dagen ben ik gewoon aan het werk. Ik heb namelijk iets tegen ziek zijn. Waar mannen echt een talent hebben voor ziek zijn, kan ik het niet. Ik kan niet ziek zijn en ik kan me niet ziek melden, dat vind ik een verschrikking. Ik bén namelijk niet ziek, ik voel me alleen wat slapjes, zo redeneer ik dan. Ik doe het gewoon rustig aan. Wat ik dan uiteraard niet doe. Pas achteraf, als ik weer hersteld ben, besef ik me hoe erg (of niet) het geweest is. Dan kan ik het ook pas toegeven aan mezelf.
Vorige week ben ik gestart met een TAO-training. Daarin heb ik geleerd dat we vijf bewustzijnsniveaus hebben, en dat de meest destructieve daarvan Psychose is.
Psychotisch Bewustzijn zorgt voor een blinde vlek. Je ziet iets wel, wat er niet is, of je ziet iets niet wat er wel is. ([ https://taotraining.nl/wijsheid-in-tijden-van-covid-19-deel-3/ ])
Dinsdagavond lig ik na twee dagen doen alsof er niets aan de hand is, doodmoe en misselijk in bed.
Op dat moment realiseer ik me: als ik ziek ben, kom ik in een (licht) Psychotisch Bewustzijn terecht. Ik zie gewoon niet dat ik ziek ben en de symptomen die ik écht niet kan negeren, bagatelliseer ik. Mijn overlevingsmechanismen gaan vól aan de bak om maar op een normale manier door te kunnen gaan en vooral niet als aansteller over te komen. Mannen die ziek zijn, vind ik aanstellers. Vrouwen die ziek zijn trouwens ook. Je moet jezelf gewoon vermannen. Dat is wat ik ook doe. En dat gaat prima. Ik leef toch nog?
Maar, om me toch goed te kunnen bekwamen in het taoïstische gedachtegoed, stap ik uit het Psychotische Bewustzijn en sta ik mezelf woensdag toe ziek te zijn. Ik hang op de bank, laat me verzorgen, strompel af en toe naar de wc, heb een parasol en ligstoel in de tuin laten zetten, maar lig daar vervolgens niet, want: ‘te warrum…. niet lekkurr…’.
En op deze manier krijg ik de rust waar ik zo aan toe ben. Want, het gaat al wel weer, geen hoofdpijn meer en zo. Maar ja, woensdag is mijn vrije dag en m’n lief is ook thuis, dus als ik niet heel sielug ben, moet ik natuurlijk helpen met klussen. Terwijl ik vandaag dan eindelijk de rust en het niks wil, dat ik van het weekend al had moeten krijgen. Lekker zen!
Bron: Pixabay.com 2681502
