bron: pixabay
Het koude water druppelde vanuit haar haren over haar rug, terwijl ze besluiteloos voor de kast bleef staan. Het was een onrustige nacht geweest. Na veel woelen en draaien onder de dekens had ze besloten om dan maar op te staan. Zachtjes was ze naar de badkamer gelopen voor een verfrissende douche. Nu moest ze nog bepalen wat ze aan zou trekken. Wat was er geschikt om te dragen als hij ’t huis leeg zou komen halen?
Ze keek naar ‘zijn’ kant van de kast. De lege kant. Er hing één nieuwe jurk, die ze had gekocht om de leegte op te vullen. Die jurk werd het zeker niet, die zou ze bewaren voor het eerste feestje waar ze beiden zouden zijn. Niet meer als partners, maar als ex-genoten die door gezamenlijke vrienden waren uitgenodigd. Ze zou stralen in die outfit en zijn ogen uitsteken als het zo ver zou zijn. Maar dat was niet voor vandaag.
Vandaag ging ze voor neutraal; een spijkerbroek met een simpel shirt. Een glimlach verscheen op haar gezicht. De rits van de broek ging dicht zonder dat ze haar adem hoefde in te houden. Dat was iets wat ze al jaren probeerde te bereiken, vijf kilo afvallen. Ondanks al haar inspanningen was het nooit gelukt. Maar de ellende van de laatste tijd bleek een goed dieet.
Voor de meiden naar beneden kwamen had ze de kamer gestoft en opgeruimd. De stofzuiger had alle plekken in de woonkamer geraakt, behalve de bank.
Híj zou die bank straks komen halen. Gisteravond had ze samen met haar dochters een ‘afscheidsfeestje’ gevierd. Samen aten ze frietjes, chips, popcorn en ijsjes. Op de bank. Ze deed alsof ze het niet zag als de kleintjes de handen afveegden aan de kussens of de kruimels in de plooien van de bank drukten.
Ze treuzelde nadat ze de kinderen op school had afgezet. Nog even met wat andere moeders praten, voordat ze op haar dooie akkertje terug naar huis fietste.
“Oh ben je er al? Sta je al lang te wachten?” vroeg ze hem quasi-verbaasd. De irritatie droop van zijn gezicht af. “Sorry, kom even mee naar binnen.” Hij had twee vrienden bij zich. Ze kende de mannen al jaren en begroette ze uitbundig.
“Hoe gaat het met jullie? Dat is lang geleden zeg! Hoe gaat het thuis? Alles goed met de kinderen?”
Beide mannen gaven antwoord, maar het was overduidelijk dat ze zich heel erg ongemakkelijk voelden. Haar ex kon geen geduld opbrengen voor koetjes en kalfjes. Hij onderbrak de beleefdheden en gooide een papier voor haar op tafel. “Dit is waar we het gisteren over hebben gehad. Wil je tekenen, dan is het klaar.”
Rustig antwoordde ze dat ze het eerst op haar gemak wilde lezen. Hij had haar gisteren met de vraag overvallen en ze wist het nog niet. Hij vloekte binnensmonds.
“Ik zeg niet dat ik het niet teken, maar ik wil er gewoon nog even over nadenken,” zei ze met haar meest onschuldige stem.
“Wáár wil je over nadenken? We zijn zo goed als gescheiden! Wat maakt dít dan nog uit?” brieste hij.
“Als we zo gaan doen, kun je dat papier net zo goed weer in je zak stoppen.” Ze reikte hem het briefje. Hij keek haar strak aan.
“Ga je mij nog vertellen waarom dit zo belangrijk voor je is?” vroeg ze rustig.
“Denk er dan maar over na!” was zijn antwoord. “Ik kom nu alleen mijn spullen ophalen.”
Ze legde het formulier op tafel. “Je spullen staan in de garage. Behalve de bank en de kast, zoals je kunt zien.”
Zijn twee vrienden stonden opvallend uit het raam te staren. Alsof ze zo niet doorhad dat ze er nog waren. Even had ze medelijden met de mannen. Ze bedoelde het niet slecht. Ze waren hier om een vriend te helpen en werden nu ongewild getuigen van het drama. “Er is koffie,” zei ze tegen niemand in het bijzonder. “In de trommel zitten koekjes, pak waar je zin in hebt.”
Híj keek langs haar op naar zijn maten. “Zullen we maar aan de slag gaan dan?” opperde zijn beste vriend.
Ze liep naar de twee toe, legde bij allebei een hand op de bovenarm en zei: “Wat fijn dat jullie hem helpen. Willen jullie wel een beetje voorzichtig zijn? Zoals ik al zei staat alles in de garage, op de bank en kast na.” Ze liet ze verloren voor het raam staan en liep naar haar ex.
“Ik neem aan dat je je netjes aan de verdeling houdt en niet meer meeneemt dan de afspraak was?” Ze wachtte zijn antwoord niet af. “Leg jouw sleutel op tafel als je klaar bent en trek de deur maar achter je dicht. Ik neem aan dat je voor de middag weg bent. Tussen de middag wil ik rustig kunnen lunchen. Ik ga.”
Heel even streek ze met haar hand over de leuning van de bank en zo zelfverzekerd als mogelijk was op haar trillende benen, liep ze de kamer uit.
Wat hier aan vooraf ging:
De fut is eruit (23)
bron: pixabay
