Laatst trok een filmpje mijn aandacht. Nee, geen filmpje wat recentelijk viral is gegaan, geen vechtende hooligans, geen achttienjarige, rappende meisjes. Dit filmpje, of beter gezegd deze videoclip, hoort bij een song uit 1993. In de video is een christelijke vrouw te zien. Ze bidt voor vergeving van al haar zondige seksuele fantasieën. De frontman van de band is ronduit sexy. Met donkere, lange haren en een behoorlijk rauw randje. Hij was destijds duidelijk in zijn jonge en meer dan glorieuze jaren. Die jaren waarin vrouwen zich en masse aan zijn voeten wierpen.
Van de zanger zie je in de clip eigenlijk alleen close-ups, maar het baggy leren jack en de wapperende manen laten de gelatenheid, de losheid én de seks zien, die om de man heen hangen. Nineties gothic nonchalance die losbandige erotiek, ja zelfs pure seks, uitstraalt. Tegenwoordig zie ik echter vaak mannen om mij heen die zúlke skinny jeans dragen dat mijn ogen er bijna van gaan bloeden. Ik bedoel: dat móét toch pijn doen? Oh, en dan nog die megastrakke longsleeve met die nét iets te lage V-hals en een knotje. Ingesnoerde hedendaagse mannen.
Waar is de rauwe, losgeslagen hunk gebleven, waar de video me zojuist aan herinnerde? Die langharige man met zwoele lippen waar je aan blíjft kleven, en die de songtekst vervolgens zó articuleert dat je bij de eerste drie woorden al volledig in zijn ban bent? Die man met die intense ogen, die zijn microfoon zo vasthoudt dat je smachtend verlangt naar zijn hand op jouw wang. Een lage basstem die tot in de diepste krochten van je binnenste vibreert. Iemand die “Jesus Christ looks like me” pretendeert. Nou, als hij het evenbeeld van Jezus meent te zijn, dan ben ik spontaan een ‘Christian Woman’.
Toegegeven, hij heeft wel een zekere arrogantie, maar dat maakt hem ook juist weer zo lekker. Hij wéét dat hij woestaantrekkelijk is. In de vermakelijke – en verschrikkelijk jaren ’90 – shows van Jerry Springer en Ricki Lake spreekt deze meneer openlijk over zijn sex appeal en zijn fotoshoot voor Playgirl Magazine. Er zit een hitsige blondine naast hem. Ze wappert van opwinding met haar hand [Ricki Lake, op 1:25]. De hoogte van wapperen is een beetje dubieus, maar goed. Ik betrap mijzelf er ook op dat mijn aandacht duidelijk langer bij hem blijft hangen dan bij haar.
En toen… toen moest ik, na een uur lang naar YouTube-filmpjes te hebben gestaard, weer door met mijn dagelijkse leven en nodig de boodschappen doen.
Dag, moment van de ondeugende huisvrouw. Wellicht tot later.
Met mijn boodschappen loop ik terug naar de auto. Zonder tasje, want die twee dingen kan ik wel dragen. Vanuit mijn ooghoek zie ik iemand – jawel, een man – uit een winkel komen, of een huis. Interesseert me eigenlijk niet, maar zijn haar zit grappig in een half staartje. Je weet wel, zo’n quasinonchalant iets, waarvoor hij toch écht voor de spiegel heeft moeten staan. Hij draagt een strakke broek, maar zijn mannelijkheid heeft gelukkig nog genoeg ruimte. Althans, dat vermoed ik.
In elk geval verbaast het me dat deze eyecandy haaks staat op hetgeen ik eerder bekeek en bewonderde. Hoe zijn handen zijn, weet ik niet, maar hij heeft wel DE lippen. En de ogen. Stiekem probeer ik hem – vanaf een veilige afstand – te adoreren. Helaas kan ik mijn hoofd niet nóg verder draaien zonder mijn lichaam mee te bewegen. Ik glijd uit over een glad blaadje en zak door mijn enkel. Alweer. Diezelfde enkel van anderhalve maand geleden. Een pijnscheut trekt omhoog, waardoor ik bijna net zo wapper als dat meisje uit de videoclip.
Mijn blik lactosevrije feta rolt over straat. De eyecandy-meneer kijkt op van zijn telefoon. Potverdorie, daar lig ik dan. En daar ga ik, kruiphinkend achter mijn blik kaas aan. Ik voel dat zijn blik mij volgt. Fijn. Not.
Al kreunend stap ik in de auto en besef dat ik mijn ‘naughty moments’ toch maar voor thuis moet houden, dat is een stuk veiliger. Alhoewel ik de vorige keer op mijn zolder door mijn enkel zakte.
Been omhoog, laptop op schoot. Dan maar veilig zwijmelend schrijven over wijlen Peter Steele. Helaas stierf hij in 2010 op achtenveertigjarige leeftijd: zijn hart begaf het. Steele, de rauwe, lekkere, wilde frontman van de gothic metalband Type O Negative. Een glorieuze band in de glorious, sexy nineties.
bron: commons.wikimedia.org CC2.0 (Author: Manuel Lino, 28-06-2007)
En deze eyecandy hielp niet even de spullen te pakken, even in de ogen kijken en een stiekeme aanraking te forceren? Dan zat er echt niks beklemd in zijn elastieken broek, daar heeft hij niks.
Een vent (en ik ben net zo oud als je frontzanger) helpt een dame, ook dat is sexy zijn:-)