In mijn speurtocht naar de ware ik heb ik al veel persoonlijkheidstesten gedaan. En altijd komt eruit wat ik eigenlijk al weet. Ik ben een helper, een gever, een stille-wateren-diepe-gronden-type, een conflictvermijder en een alles-voor-de-goede-vrede-mens.
Ik ben er niet altijd even blij mee, want ik zou zó graag het tegenovergestelde zijn. Wat meer op mezelf gericht, iets uitbundiger, een risiconemer, spontaner. Ik spuug trouwens op dat woord spontaan. Dat soort meisjes vind ik over het algemeen niet te harden. Ik vind ze zelfs ongelofelijk irritant. Het zijn vaak van die blonde hockeymeisjes die met een harde g praten en de hele ruimte opeisen met hun nadrukkelijke aanwezigheid. Maar dat is logisch, heb ik geleerd, want mensen die het tegenovergestelde zijn van jezelf, triggeren je. Die trigger is meestal negatief, maar het kán ook positief zijn.
bron: Google Maps, Credits: Gerard Rutting (2019)
Al maanden is Nederland in de ban van Chateau Meiland (eigenlijk Chateau Marillaux). En surprise surprise: Martien Meiland en zijn familie werken enorm op mijn zenuwen. Ze zijn enorm ‘extra’. En daarmee bedoel ik spontaan, luidruchtig en borderline hysterisch. Precies de eigenschappen die enorm in mijn allergie zitten.
Nu ben ik niet vies van een beetje hysterie. Ik bedoel, hallo, ik heb de laatste serie van RuPaul’s Drag Race achter elkaar uitgekeken! En dat zijn 14 afleveringen met een overload aan dragqueens, drama en gekte! Maar Martien is… anders. Het is zo’n mens waarvan je denkt: dit kan niet echt zijn. Dit is een act. En die real life soap: nep. Scripted van begin tot het eind.
SBS heeft gewoon een kasteel voor die lui gekocht in Frankrijk en ze daar naartoe gestuurd met de opdracht: knap de boel maar op, wij filmen alles. Jullie gaan fijn veel tegen elkaar schreeuwen en Martien: jij doet gewoon wat je doet: lekker raar. Ik wil niet het ergste van mensen denken, maar toch.
Mijn eerste impuls als iedereen iets heel leuk vindt: ik besluit om het te haten. Ik wíl geen volger zijn. Daar ben ik overigens niet heel consistent in. Toen Boer zoekt Vrouw ontplofte qua kijkcijfers en iedereen lyrisch was, besloot ik om dat programma te boycotten. Gewoon om dwars te zijn. Maar na een aantal seizoenen ben ik toch alsnog aangehaakt.
Diezelfde impuls had ik met Chateau Meiland. Maar ik sprak mezelf streng toe en heb toch maar een keer gekeken. En voor de zekerheid nog een keer. Laat ik het zo zeggen: ik snap dat mensen het leuk vinden, maar die Martien zit zó in mijn allergische ruimte, ik kan het gewoon niet. Ik zat dus voor de tv met een mengeling van afschuw en liefde. Hoewel… schrap liefde. Vermaak is een beter woord.
Een ding kan ik wel waarderen. Het Wijnen!Wijnen!Wijnen! dansje. Het is zo belachelijk dat het weer leuk is. En een oproep om wijn te drinken: come on! Dat kan toch niet fout zijn?!
Wat errug dit!