Ik vrees met grote vrezen dat het nu echt begonnen is. Ik ben nog maar 46,8 jaar oud, dus ik ben er redelijk vroeg bij. Maar ik kan het niet langer ontkennen: het is hier. De menopauzale gestoordheid.
bron: visualhunt CC0 1.0
Terwijl ik dit typ, stromen de straaltjes zweet weer eens rijkelijk langs mijn neus en slapen. En dat, hoewel de temperatuur buiten- en binnenshuis sinds het einde van de hitte minstens 10 graden gezakt is. Het regent. Ook in stromen. Tijdens de hittegolf had ik tenminste nog een excuus.
Dat beeld van die overgankelijke vrouwen die zo demonstratief staan te wapperen met hun armen? Dat klopt. Zo sta ik nu ook regelmatig. Dan heb ik tintelingen in mijn armen en frot ik een stuk toiletpapier tussen mijn borsten om het ergste water op te vangen (anders gaan ze jeuken en zit ik de hele tijd met één hand in mijn decolleté).
En dan ineens… is het weer over. Zo snel als de opvlieger kwam, is ie ook weer weg. Mijn hartslag normaliseert, mijn handen trillen niet meer, de stroompjes op mijn slapen drogen op. Opgevlogen.
Maar als dat alles was, was het nog te overzien. Sinds een half jaar ben ik echter ook om de haverklap ongesteld. En niet zo’n beetje ook. Met een soort van ritme van 6 keer in 12 weken, en dan weer twee maanden niet. De tijden van regelmaat en mate zijn voorbij; óf kanonne, óf niet. Geen peil meer op te trekken. De laatste keer ‘fatsoenlijk doorlekken’ mag dan minstens 25 jaar geleden zijn, het lukt me nu weer tweewekelijks.
Mijn oksel-odeur is ook – eh – anders. Maar wegens gevaar van TMI zal ik u de details daarover besparen. Wat nog erger is: ik ben zo shaky als de pest. Zowel lichamelijk als mentaal. Af en toe meerdere glazen (of een hele fles) wijn achterover slaan was nooit een kunst voor mij. Nu moet ik er niet aan denken; ik tril me zonder alcohol al suf. Ook koffie is ineens niet meer helemaal het ware. Waar ik vroeger met gemak vijf grote koppen per dag dronk, kom ik nu niet eens meer aan twee. Water. Water! Geef me water. Puur water. De boel moet aangevuld worden, niet afgedreven.
Ik slaap slecht. Ten eerste natuurlijk vanwege die zweetbuien, die ’s nachts ook doorgaan. Maar ook door lichamelijke onrust. Ik ga dan om 2am toch maar eens op mijn rug staan, maar ben – na veelvuldige slaaponderbrekingen – om uiterlijk 7am weer klaarwakker. Met Friese terpen onder mijn ogen.
Bron: pixabay.com
En ik ben emotioneel. En denk de meest rare dingen. Vooral ’s nachts fantaseer ik geregeld de verkeerde kant op. Ik maak me zorgen over mensen en zaken, waar ik normaal gesproken geen moment wakker van zou liggen. Ik heb minstens 28 to-do-lijstjes, maar daarvan ben ik er dan 20 kwijt en de rest overzie ik ook niet meer. De tranen van emotie springen me in de ogen als ik een filmpje van een olifant zie die haar kleintje uit snelstromend water redt. Hormonale storingen? Vast. Uitermate beangstigend.
Mijn haar wordt dunner. En het valt uit; je ziet steeds meer van mijn hoofdhuid. Mijn uitgroei heeft een grijze gloed. Als ik opsta, moet ik eerst even ‘in de benen komen’; een seconde of vijf, om weer geheel rechtop te staan. Want rug. Oh, en knieën. Die ook. Gewrichten die stijver worden. Krak. Ik vergeet steeds meer. En sneller. Ik open mijn boodschappenlijstje (één van die 28) op mijn telefoon en ben alweer vergeten wat ik erop wilde zetten. Ik loop naar de berging, maar ben eenmaal daar allang weer vergeten wat ik moest hebben. Ah ja. Uien. Om te huilen. Wat ik dan ook veelvuldig doe.
Tot de volgende opvlieger.
Dan zweven alle overige symptomen een paar minuten lang naar de achtergrond.
Dan zweet ik peentjes. En ik houd niet eens van peentjes.
Het grote opstijgen is begonnen.
welkom bij de club 😀
en als je denkt dat het na een jaartje ofzo wel over is, zoals ik dacht… helaas… het suddert jaren door :/
Dank voor het goed verwoorden hoe ik me voel hahaha. Nu hoef ik het alleen nog maar te delen. Ga ik nu doen!
Yep, zo voelt dat. Welkom bij de club. En ja, het suddert jaren door.
Maar hé, het went én ooit gaat het vast ook weer over
Sterkte gewenst. Ik heb niet alle verschijnselen gelukkig. Ga op tijd naar een gynaecoloog. Huisartsen bagetalliseren het. Soms kan er iets gedaan worden soms niet. Veel Nederlandse ziekenhuizen hebben een overgangspoli tegenwoordig. Bij mij is de overvloedige menstruatie gestopt door een nova sure behandeling. Bij anderen helpen hormonen of Mirena spiraal. Ik ben alleen labiel, slaap zeer slecht of heel veel. Binnenkort 57 en nog niet klaar maar het is al veel beter.
Als ik dat zo lees ben ik er goed door heen gerold Mijn menstruatie die al niks voor stelde -1 soeplepel in 7 dagen – is op mijn 51 gestopt niet meer terug gekomen Alleen een paar jaar opvliegers die inderdaad vervelend zijn verder nergens last van
Sterkte ermee en ik hoop voor je dat het niet te lang duurt en als je bloedingen zo heftig blijven inderdaad bij de huisarts/gynaecoloog langs gaan