Menopauzaal gestoord. Wat een ellende.

5 september 2018 door Lou Bartels

Ik vrees met grote vrezen dat het nu echt begonnen is. Ik ben nog maar 46,8 jaar oud, dus ik ben er redelijk vroeg bij. Maar ik kan het niet langer ontkennen: het is hier. De menopauzale gestoordheid.

Terwijl ik dit typ, stromen de straaltjes zweet weer eens rijkelijk langs mijn neus en slapen. En dat, hoewel de temperatuur buiten- en binnenshuis sinds het einde van de hitte minstens 10 graden gezakt is. Het regent. Ook in stromen. Tijdens de hittegolf had ik tenminste nog een excuus.

Dat beeld van die overgankelijke vrouwen die zo demonstratief staan te wapperen met hun armen? Dat klopt. Zo sta ik nu ook regelmatig. Dan heb ik tintelingen in mijn armen en frot ik een stuk toiletpapier tussen mijn borsten om het ergste water op te vangen (anders gaan ze jeuken en zit ik de hele tijd met één hand in mijn decolleté).

En dan ineens… is het weer over. Zo snel als de opvlieger kwam, is ie ook weer weg. Mijn hartslag normaliseert, mijn handen trillen niet meer, de stroompjes op mijn slapen drogen op. Opgevlogen.

Maar als dat alles was, was het nog te overzien. Sinds een half jaar ben ik echter ook om de haverklap ongesteld. En niet zo’n beetje ook. Met een soort van ritme van 6 keer in 12 weken, en dan weer twee maanden niet. De tijden van regelmaat en mate zijn voorbij; óf kanonne, óf niet. Geen peil meer op te trekken. De laatste keer ‘fatsoenlijk doorlekken’ mag dan minstens 25 jaar geleden zijn, het lukt me nu weer tweewekelijks.

Mijn oksel-odeur is ook – eh – anders. Maar wegens gevaar van TMI zal ik u de details daarover besparen. Wat nog erger is: ik ben zo shaky als de pest. Zowel lichamelijk als mentaal. Af en toe meerdere glazen (of een hele fles) wijn achterover slaan was nooit een kunst voor mij. Nu moet ik er niet aan denken; ik tril me zonder alcohol al suf. Ook koffie is ineens niet meer helemaal het ware. Waar ik vroeger met gemak vijf grote koppen per dag dronk, kom ik nu niet eens meer aan twee. Water. Water! Geef me water. Puur water. De boel moet aangevuld worden, niet afgedreven.

Ik slaap slecht. Ten eerste natuurlijk vanwege die zweetbuien, die ’s nachts ook doorgaan. Maar ook door lichamelijke onrust. Ik ga dan om 2am toch maar eens op mijn rug staan, maar ben – na veelvuldige slaaponderbrekingen – om uiterlijk 7am weer klaarwakker. Met Friese terpen onder mijn ogen.

En ik ben emotioneel. En denk de meest rare dingen. Vooral ’s nachts fantaseer ik geregeld de verkeerde kant op. Ik maak me zorgen over mensen en zaken, waar ik normaal gesproken geen moment wakker van zou liggen. Ik heb minstens 28 to-do-lijstjes, maar daarvan ben ik er dan 20 kwijt en de rest overzie ik ook niet meer. De tranen van emotie springen me in de ogen als ik een filmpje van een olifant zie die haar kleintje uit snelstromend water redt. Hormonale storingen? Vast. Uitermate beangstigend.

Mijn haar wordt dunner. En het valt uit; je ziet steeds meer van mijn hoofdhuid. Mijn uitgroei heeft een grijze gloed. Als ik opsta, moet ik eerst even ‘in de benen komen’; een seconde of vijf, om weer geheel rechtop te staan. Want rug. Oh, en knieën. Die ook. Gewrichten die stijver worden. Krak. Ik vergeet steeds meer. En sneller. Ik open mijn boodschappenlijstje (één van die 28) op mijn telefoon en ben alweer vergeten wat ik erop wilde zetten. Ik loop naar de berging, maar ben eenmaal daar allang weer vergeten wat ik moest hebben. Ah ja. Uien. Om te huilen. Wat ik dan ook veelvuldig doe.

Tot de volgende opvlieger.
Dan zweven alle overige symptomen een paar minuten lang naar de achtergrond.
Dan zweet ik peentjes. En ik houd niet eens van peentjes.
Het grote opstijgen is begonnen.