Vandaag 21 jaar geleden is mijn jeugdidool overleden. Falco, de excentrieke, zuipsnuivende zanger. Oostenrijks enige echte internationale popster.
Toen ik 13 was, zat ik met mijn ouders in een Grieks restaurant (in Griekenland dus), waar een stel doorgeslagen Duitstaligen het plaatje Rock Me Amadeus grijs draaide. Ik vond het maar een bere-irritante song. Op dat moment. Wist ik veel dat ik een jaar later totaal Falcofiel zou zijn en alle jaartallen in de ‘Salieri Version’ van de song op zou kunnen dreunen?
Dat was 1985. En dat was ik. Totaal Falco-gek. Ik had en wist álles van hem. Elke ‘Bravo‘ waar hij in stond, kocht ik. Elk krantenartikel dat hem vermeldde, scheurde ik uit en plakte ik in mijn album. Alle verkrijgbare LP’s (en later ook iedere CD en DVD) en posters waren in mijn meisjeskamer aanwezig. Ik kende alle songs en alle raps feilloos uit mijn hoofd. De ‘newsflash‘ uit Jeanny, de raps uit The Sound of Musik, en America, you name it, ik ratelde ze op.
Een kleine greep uit de verzameling (LP’s liggen ergens anders) – Bron: eigen foto (LB)
Bij ieder raar kreetje in nieuwe een song werd ik spontaan nóg meer idolaat. Ik wilde zelfs per se naar Wenen om daar een paar in Nederland niet verkrijgbare eerdere LP’s uit zijn vroege jaren te kopen. Wat ook lukte. Einzelhaft (het album met ‘Der Kommissar’) en Junge Römer, platen van vóór hij echt bekend werd, maar ook singeltjes van Drahdiwaberl (een politiek-anarchistische punkband van nog véél vroeger, waar Falco basgitarist was), Mozartspullen, alles wat ik maar kon krijgen. Wenen was heaven.
bron: eigen foto (LB)
Ik volgde zijn leven op de voet, vond al zijn liefdes maar niks (concurrentie!) en was continu wanhopig op zoek naar concertkaarten. Die ik helaas maar niet kon bemachtigen, want in Nederland trad hij niet op en in mijn uppie (niemand wilde mee) naar Duitsland mocht ik nog niet.
En toen was ie ineens dood. Vlak voor zijn 41e verjaardag. Op 6 februari 1998 reed hij zich in Puerto Plata (Dominicaanse Republiek) te pletter tegen een bus. Achteraf bleek dat hij cocaïne en alcohol in ’t bloed had. Het nieuws sloeg in als een bom. Ondanks mijn leeftijd (toen al 27, toch al best over het pubermeisjesidolensyndroom heen) was ik dagenlang van slag.
Het was een rare, mooie, interessante, gestoorde man, ‘mijn’ Falco.
Een concert van hem bijwonen, dat gaat ‘m niet meer worden, maar Falcofiel ben ik nog steeds in hart en nieren.
